Anvil: The Story of Anvil
A-Film, 2009
Ik ben waarschijnlijk een geschikt persoon om deze DVD te reviewen. Anvil zei me nooit echt veel, erger nog, buiten die paar oude videoclips heb ik er nooit een cd van gehad. Een eenzame plaat in de bak, dat wel. Ik wist zelfs niet dat ze Canadees waren, laat staan dat ze al 30 jaar meegaan. Ik ging er dan ook van uit dat deze DVD een best of zou worden met alle succesvolle momenten van de band. Wrong! In plaats daarvan kreeg ik een ontroerende film te zien, in een regie van een fan die het gemaakt heeft in Hollywood en de band een warm hart toedraagt.
In het begin zie je een montage van complimenten van heren die Anvil bewieroken. Lars Ulrich, Lemmy, Slash… ze vonden allemaal dat Anvil één van de grootste bands was begin de jaren tachtig. Dat was ook zo, het was knetterhard, het was wow! Alleen, na drie platen ging het bergafwaarts. Dat bleek te komen door de verandering van producer, het label, geen of slecht management… maar ze bleven doorgaan. Zanger Lips en drummer Robb Reiner proefden van het succes in hun begindagen en bleven hardnekkig doorgaan. Geen splits, 12 albums lang bleven ze doorgaan. Steeds minder succes, steeds slechtere tours (het bewijs is dramatisch duidelijk op deze DVD), steeds meer druk op het gezinsleven, nog steeds die stomme kutjob… Nog één keer wilden ze het proberen en betaalden ze uit eigen zak megaveel geld voor een productie van hun nieuwste plaat This is 13 met de Brit Chris Tsangarides. 
De oudste zus van Lips leent hem het geld en de opnames gaan door. In Engeland bouwt de spanning zich op tussen Robb en Lips, met ruzie tot gevolg. Daarin wordt, net zoals in heel erg veel stukken op de DVD, duidelijk hoe deze jongens van vijftig in elkaar zitten. Lips is echt een heel emotionele gast die eigenlijk nog steeds de tiener van veertien uithangt. Hij leeft van zijn muziek, hij heeft een droom, nog steeds. Robb steunt hem door dik en dun, maar voelt zich soms de pispaal. Het is als een getrouwd koppel, twee broers van een verschillende moeder, twee jonge gasten in een lichaam van een vijftigjarige. Heel aandoenlijk en voor sommigen onder ons misschien ook een beeld van onze eigen toekomst.
Nu, de plaat raakt af en hij klinkt geweldig.
Helaas wil geen enkel label de plaat nog uitbrengen. Dus doen ze het uiteindelijk maar in eigen beheer.
Net nu alles terug rustig lijkt te gaan worden, krijgen ze een telefoontje van een Japanner die Anvil terug op het podium wil zien staan in eigen land.
Na bijna dertig jaar staan ze terug waar het allemaal is begonnen, nog steeds met dezelfde scheve tanden. En in tegenstelling tot hun tournee doorheen Europa is het een succes. De jongens leven op,
de simpele zielen lijken eindelijk de eer te gaan krijgen die ze verdienen na zoveel doorzettingsvermogen en ja, misschien wel naïef gedroom. Ondertussen vang ik op dat ze opnieuw te zien zijn op menig podium (voorprogramma van AC/DC) en misschien toch een very happy end krijgen.
Al staat dat niet echt vast, want ik zie er geen eind aan komen. Feit is dat dit net als Heavy Metal in Baghdad toont hoe “dedicated” metalartiesten wel kunnen zijn. En als je het mij vraagt, dit Anvil is zowat het grootste voorbeeld van een paar metalheads die altijd metalheads zijn gebleven. Verstandig? Wellicht niet. Grappig? Ja hoor. Aandoenlijk? You bet ya!!! De mannen van Anvil zijn helden, al ken ik er maar één liedje van. Kopen godverdomme! Met Nederlandse ondertiteling!
Links: