Altar of Plagues – Teethed Glory and Injury
Profound Lore Records, 2013
Kunnen we het meteen maar even over die albumtitel hebben? Teethed Glory and Injury, letterlijk vertaald: getande glorie en letsel. Ik snap best dat je als band wat poëtische vrijheid kan opeisen, maar dit gaat mijn pet toch echt ver te boven. Ach, we hebben het hier over een zeer gerenommeerde post-black band, dus het zij ze vergeven. Het gaat uiteindelijk om de muziek, en deze derde full-length is wederom een waar feest voor het oor. Zolang dat oor aan een vrij ruimdenkend persoon vastzit als het om muziek gaat tenminste.
Men neme één deel grauwe black metal, één deel post-rock en flinke dosis aan synthesizers en andere elektronische instrumenten. Vervolgens arrangeert u deze elementen op vakkundige wijze en serveert u dit met wat kunstzinnige zwart-wit foto’s. Dit is ongeveer het recept wat we hier voorgeschoteld krijgen, en dat is zeker smullen geblazen. Het voelt een beetje als de Godspeed You! Black Emperor van de post-black (waar Alcest dan mogelijk de Sigur Rós zou zijn): wat er aan toegankelijkheid wordt ingeleverd wordt ruimschoots in kwaliteit opgemaakt. Er wordt enorm breed gebruik gemaakt van het instrumentarium dat de band tot zijn beschikking heeft en dit levert soms geluiden op die je niet snel meer zal vergeten.
Hoeveel valt er eigenlijk nog te halen uit het post-black genre? Ik krijg soms het gevoel dat het genre door de stortvloed aan nieuwe bands die soortgelijke muziek spelen zichzelf ten dode heeft opgeschreven. Er zijn slechts weinigen die oprecht kunnen zeggen dat zij iets nieuws aan de formule toevoegen, zoals bijvoorbeeld het verrassende Eschatos eerder dit jaar. Gelukkig hebben deze Ieren nog genoeg interessante ideeën om de luisteraar in ieder geval op dit album weer van begin tot eind geboeid te houden.
Het sterkste aan Teethed Glory and Injury is dat het zo bijzonder authentiek overkomt, het is onvoorspelbaar; elk nummer heeft weer een nieuwe verrassing in petto. Toch blijft de muziek, relatief gezien natuurlijk, goed luisterbaar en zijn er zelfs een paar stukken waar je tijdens een concert best op los zou kunnen gaan. Van het duistere en experimentele Twelve Was Ruin tot de heerlijke “klassieke” post-black (als er al zoiets bestaat) van de afsluiter Reflection Pulse Remain, dit album is een absolute aanrader.
Tracklisting:
- Mills
- God Alone
- A Body Shrouded
- Burnt Year
- A Remedy and a Fever
- Twelve Was Ruin
- Scald Scar of Water
- Found, Oval and Final
- Reflection Pulse Remains
Line-up:
- Dave Condon – Bass, Vocals
- Johnny King – Drums
- James Kelly – Guitars, Keyboards, Vocals
Links: