Akroma – Sept
Manitou Music, 09-2006
Volgens de bijgeleverde infosheet produceert Akroma symfonische black metal als Cradle of Filth met de progressieve inslag van Dream Theater. Ikzelf hoor er toch voornamelijk Wykked Wytch in; En dat is niet iets om trots op te zijn.
Akroma is dus een soort cross-over bandje dat zich muzikaal in een grijs gebied begeeft. Sommigen zullen hun muziek waarschijnlijk omschrijven als extreme gothic metal, anderen weer als melodieuze, keyboard, black metal. Hoewel ondergetekende naar het eerste neigt zal ik maar zeggen dat de muziek van Akroma ergens tussen die twee stromingen in ligt.
Met Sept levert Akroma haar debuut CD af. Sept is, heel verrassend, een concept album over het getal zeven gebaseerd op de zeven doodzonden. Het gezelschap claimt dat haar CD, bestaande uit zeven nummers, 49 minuten duurt (wat een originaliteit toch). Bij het lezen van deze informatie vraag ik mij heftig af waarom mijn CDspeler 49 minuten en dertien seconden aangeeft. Het ding kan waarschijnlijk niet tellen.
De muziek die Akroma ons op Sept presenteert is gelikt en clichématig. Bij het nummer L’Orgueil is het al direct raak. De muziek vangt opbouwend aan om afgewisseld te worden door een snel spel met hoge schelle scream-achtige vocalen. Exact op het moment dat het verwacht wordt deze passage afgebroken door een sfeervol midtempo stuk met cleane, vrouwelijke vocalen. En eigenlijk blijft Akroma de gehele CD dit al compleet platgewalste pad bewandelen.
Sfeervolle midtempo intermezzo’s die ondersteund worden door prille vocalen, keyboards en een viool worden behoorlijk in evenwicht gehouden door snelle en agressieve stukken waar vooral snellere drum- en gitaarlijnen de toon bepalen. Dit alles wordt dan nog overstemd door de enigszins irritante schelle en hoge vocalen van het heerschap Germonville
Ook op het album Sept zijn een paar nummers te vinden die zich onderscheiden van de rest. Het nummer L’Envie is iets softer dan de rest van de CD. Op dit nummer mag zangeres Gurtner dan ook haar kunsten vertonen. Maar op het nummer L’Avarice is het weer de beurt aan Germonville. Volgens mij doet die man een verwoede poging ter boeken te komen te staan als meest irritante Dani imitatie ooit. Op L’Avarice zijn de vocalen namelijk hectischer en irritanter dan tevoren.
Het enige nummer op de CD Sept waarvan ik oprecht kan zeggen dat ik het allemaal aardig geprobeerd vind is de afsluiter La Paresse. Het geheel van sfeerelementen en hectische, extreme symfonische metal klinkt op dit nummer een stuk vloeiender dan op de rest van de CD. Ook houdt zangert Germonville zichzelf aardig in en komen de vocalen van Gurtner iets voller en volwassener over.
Hoewel het muzikaal technisch spel van Akroma verre van onaardig is vraag ik mij af of er echt mensen zijn die op deze schijf, of überhaupt dit soort muziek, zitten te wachten. Het geheel is gewoon te inspiratieloos, te oppervlakkig en vooral te clichématig.
Mocht echter Wykked Wytch een van jouw favoriete bands zijn, dan zou ik snel naar de winkel sprinten om Sept van Akroma in huis te halen.
Tracklist:
- L’ Orgueil
- La Luxure
- La Gourmandise
- L’Envie
- L’Avarice
- La Colere
- La Paresse
Line up :
- Alain “Bob Germonville – vocals
- Julie Hénau – keyboards
- Matthieu Morand – guitars & programming
- Adeline Gurtner – vocals
- Nicolas Colnot – bass
Links: