Ad Plenitatem Lunae – Tempus non est Iocundum
Eigen beheer, 2012
Ik heb geen problemen met Italianen, echt niet. Ik vind hun land mooi, hun cultuur fantastisch en ik vreet me regelmatig een breuk aan pasta. Ik doe dus mijn best. Maar ze moeten niet overdrijven. Het is sowieso al moeilijk me in te leven in onverstaanbare folk, maar goed. Er is wel meer dat een mens niet begrijpt in deze wereld. Kwaliteit komt heus wel bovendrijven. Vroeg of laat. Alles went. Behalve hersen-beschadiging ten gevolge van dit soort releases. Dat is redelijk definitief.
Wat is Ad Plenitatem Lunae? Neo-renaissance, friuliaanse folk-metal met middeleeuwse trekjes. Hun woorden, vrienden, hún woorden. Voor de kenners, friuliaans is een dialect uit de streek van Udine. Het had evengoed uit Zwevezele kunnen zijn. Acht nummers lang word je belaagd door doedelzakken en dwarsfluiten, waarbij dan een gezelschap zichzelf heel ernstig nemende metalfolkies pseudo-volksliedjes staat te dreunen in een taal die door één dorp ter wereld wordt gesproken. Al versta je er dan geen barst van, toch klinkt het behoorlijk simplistisch.
‘Een doedelzak, die ging eens op pad.
En nam ook een dwarsfluitje mee.
Te harden muziek, dat had hij gehad.
Daarvan moest ie recht naar de plee.
Hij is flink, onze doedel.
En ook niet gauw bang.
Hij maakt je zo vals als een poedel.
En jaagt je omhoog in’t behang!’
Dàt niveau dus, een hele cd lang. Om de sfeer erin te houden wisselt men de eeuwenoude deuntjes al eens af met Jiddische riedeltjes, daarbij een snuifje Balkan-trompetten niet schuwend. Er is ook aandacht voor Boheems klinkende belletjes met een licht vermoeden van Oost-Aziatische invloeden in de outro. Af en toe scheurt er al eens een gitaar voorbij, maar dat is geheel toevallig. En net als je dan denkt: ‘we zijn vertrokken’ begint dat zinsverbijsterende gedoedel weer! Zowat alle kansen om hier iets aanvaardbaars van te maken worden telkens weer in de kiem gesmoord. Er bestaat al een tijdje zoiets als de Red Hot Chili Pipers. Aldààr is Ad Plenitatum Lunae de mosterd gaan halen, maar één ding zijn ze daarbij vergeten. Die Engelsen nemen zichzelf niet serieus en zijn wél grappig.
Tracklisting:
- Sante Agnês
- Tempus Non Est Iocundum
- Turcs
- Cogoçârs
- 1511, 27 Di Fevrâr
- L’ustîr
- Canis Domini
- Agane
- La Strie
Line-up:
- Nakia Spizzo – Guitars
- Ermes Buttolo – Vocals, Bagpipes
- Giulio Martinelli – Guitars
- Maria Valentinuzzi – Keyboards
- Alberto Revelant – Bass
- Marco Cargnelutti – Drums
Links: