10,000 years – II

Geschreven door op 25-06-2021 om 19:36.

Het begon ooit met het ruimteschip Albatross, dat als taak had een plek te zoeken in de Melkweg waar mensen konden leven. Na een lange tocht verdween het schip in een zwart gat en landde het op een planeet vol Griekse goden. Dit is een hele beknopte samenvatting van 10,000 years’ debuut-EP, die vorig jaar verscheen. Nog geen jaar later komt nu het volledig album, II geheten, uit. Het verhaal van de EP wordt hier vervolgd. Voor wie interesse heeft, kan het allemaal nalezen op de Bandcamppagina. Voor nu is de muziek het belangrijkst. Zoals de mannen zelf zeggen: “Het is stoner metal. Niet meer, niet minder.”

Wat interessant is, is dat II werd opgenomen in de Zweedse Sunlight Studio met Tomas Skogsberg aan de knoppen. Beiden legendarische namen. Skogsberg en zijn studio zijn de grondleggers van het buzzsaw gitaargeluid, waar Entombed mee is begonnen. Naast veel deathmetalbands zat Skogsberg ook achter de knoppen van albums van The Hellacopters en andere gruizige garage punkbands. Een van zijn laatste wapenfeiten is dus II van 10,000 years. En dat is duidelijk hoorbaar: het album klinkt hard, zwaar en lomp.

10,000 years

Het eerste nummer Descent duurt slechts zesentwintig seconden (het moment dat de Albatross crasht op de eerdergenoemde planeet) en zet meteen de toon voor de rest van het album. Het loopt over in Gargantuan Forest: de planeet wordt langzaamaan ontdekt door middel van wat sferisch gitaargeluid en na ongeveer anderhalve minuut gaat de beuk erin. Een dikke zware riff vergezeld door lomp en zompig drumgeluid. Zodra zanger Alex Risberg zijn strot opentrekt begint het pas echt. Hij perst in één keer alle lucht uit zijn longen. Dat sommigen zijn stem vergelijken met Scott Kelly van Neurosis en zelfs met Slayer’s Tom Araya snap ik wel. Als het derde nummer Spinosaurus begint, zit de vaart er lekker in. Wederom zijn de zagende riffs om je vingers bij af te likken en gaat Risberg flink tekeer in de microfoon. Het nummer, mijn favoriet, heeft aardig wat tempowisselingen en komt dicht in de buurt van een punk- of thrashnummer. En wat klinkt het drumgeweld van Espen Karlsen toch heerlijk. De riffsplosie gaat verder in het vierde en vijfde nummer The Mooseriders en Angel Eyes. Een must voor elke High on Fire-fan. De band waar Risberg en gitarist Erik Palm hiervoor in speelden heette niet voor niets Pike. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat die genoemd is naar Matt Pike, het gezicht van High on Fire.

In Prehuman Walls gaat het tempo eindelijk wat omlaag. Het nummer neigt naar doom, hoewel… na drie minuten neemt de bas van Risberg het over en wordt het tempo toch weer opgeschroefd. Genoeg op adem gekomen gekomen, of toch niet? Want al snel gaat het weer terug naar de doomy riff waarmee Prehuman Walls begon. Met de afsluiter en langste track van II, Dark Side of the Earth, komt het verhaal te einde. “We must go back from which we came” komt als laatste ademtocht uit de keel van Risberg. De kosmische reis zit erop.

Terug naar het begin: het album klinkt goed, zwaar en de riffs vliegen je letterlijk om de oren. Ik vergeet bijna dat 10,000 years een trio is dat een muur neerzet alsof het om een band gaat met meerdere gitaristen. Skogsberg kan er weer een met een welverdiende pluim op zijn lijst zetten.

Score:

80/100

Label:

Interstellar Smoke Records, 2021

Tracklisting:

  1. Descent
  2. Gargantuan Forest
  3. Spinosaurus
  4. The Mooseriders
  5. Angel Eyes
  6. March Of The Ancient Queen
  7. Prehuman Walls
  8. Dark Side Of The Earth

Line-up:

  • Erik Palm – Gitaar
  • Alex Risberg – Bass, zang
  • Espen Karlsen – Drums

Links: