Het Utrechtse Grindpad draait alweer sinds 2005 zijn rondjes mee in de Nederlandse death/thrash scene. Het resultaat tot nu toe: een elftal (ex-)leden en drie goed ontvangen EP’s. Het laatste zilveren schijfje dateert alweer uit 2013 en dus was het wel weer eens tijd voor nieuw werk. Helaas geen volwaardig album, maar een nieuwe EP: Sharkbite. Die werd dan wel weer gepresenteerd tijdens een heus thrashfeestje in thuishonk dB’s, met Necrotaph als opener van de avond en Distillator als afsluiter.
Met slechts één EP op zak is het niet lastig te raden welke nummers het eveneens Utrechtse Necrotaph ten gehore zal brengen. Gelukkig zijn werkjes als Doom of Death, You en de titeltrack van de EP Trailer Thrash, prima te behappen ronkende thrashnummers die worden voorzien van de agressieve strot van zanger/bassist Bram ‘Bolo’ van Minnen. Spijtig is wel dat de heren de vaart uit hun set halen door na ieder nummer compleet stil te vallen, grapjes voor intimi te maken en zelfs nog te (laten) sleutelen aan het geluid. Desalniettemin een lekker bandje, dat Necrotaph. Goed om het jaar mee te beginnen. Of mee af te sluiten, maar het is nu eenmaal 14 januari en niet december.
Het feestvarken van de avond heeft de zaken goed aangepakt. Naast een backdrop staan er ook nog eens twee banners op het podiumpje van dB’s: de hoes van Sharkbite is in tweeën geknipt en daarom zien we links naast de band een enorme witte haai en rechts een badende jonge dame die hij van plan is op te peuzelen. Verder is er nog plek gevonden voor drie opblaasbare varianten van de vis. De vrolijkheid heeft geen vat gekregen op de band, want die gaat furieus van start met Poser Killer. Oudere nummers als Blood, Sweat and Pride en Red Mist en nieuw materiaal als Come In Peace (Go In Pieces), Sharkbite en The Lion’s Strife, worden gebracht met tomeloze energie en inzet, waarbij Olivier van der Kruijf achter de microfoon de longen uit zijn lijf schreeuwt.
Twee van de drie opblaashaaien worden inmiddels al crowdsurfend door de aardig volgelopen zaal verplaatst, maar gelukkig zijn de aanwezigen die gekkigheid alweer gauw zat en worden ze weer netjes teruggelegd. Op het podium geeft Grindpad geen krimp en beukt stug door. Oud-zanger Jorre Jansen (Dr. Schurft van Kutschurft) stapt zelfs naar voren om een potje mee te brullen met Those About to Die, voordat de band afsluit met het treffende Not Fucking Dead! van het nieuwe plaatje. ‘Dit was het laatste nummer’, zegt Van der Kruijf na het wegsterven van de laatste klanken weinig overtuigend. Dan grijpt één van de opblaashaaien in. Via de bassist laat hij weten tieten te willen zien. Dat krijgt het vulgaire beest niet voor elkaar, maar hij bereikt wel dat de band Tits Out for Satan inzet om pas daarna onder begeleiding van countryklanken afscheid te nemen van het moegestreden thuishonk. En nu op naar dat volledige album, mannen!
Grindpad heeft Distillator (de enige band van de avond met een volwaardige plaat: Revolutionary Cells uit 2014) gevraagd het thrashfeestje af te sluiten. Als hoofdact, maar het publiek denkt daar anders over en verdwijnt massaal naar de bar of de gladde wegen rondom Utrecht. Gelukkig druppelen er nog de nodige liefhebbers binnen als de Twentenaren uiteindelijk met de nodige vertraging van start gaan. Het trio op het podium trekt zich niets aan van het verkeer in de zaal en stort diens jaren ’80 thrash uit op wie het maar wil horen.
Distillator heeft de meest professionele uitstraling van de drie bands van deze avond. Het trio heeft passende outfits en zanger/gitarist Desecrator heeft met bassist Frankie Suim nagedacht over de beweginkjes op het podium, tot en met het in de lucht steken van hun instrumenten. Desecrator is daarbij ook nog eens gezegend met de looks van een thrash metal posterboy, alsof het voorbestemd was dat hij deze muziek zou gaan spelen. Zijn hoge stem contrasteert prettig met de lage, incidentele bijdrages van Suim, maar dat neemt niet weg dat het muzikale aspect over de gehele linie te weinig boeit.
Distillator heeft de zaakjes best aardig op orde (al ben ik niet zo enthousiast als collega Schaap en mag het van mij wel wat minder melodieus en wat meer rauwer en agressief) maar Slayer is toch echt nog een brug te ver, getuige de cover van Black Magic. Het publiek trekt zich er niets van aan, wil een feestje en opent de moshpit. En het bleef nog lang onrustig daar in dat kleine zaaltje in Utrecht.
Datum en locatie
14 januari 2017, dB's
Link: