Mono – Requiem For Hell

Om de twee jaar laat het Japanse Mono ons genieten van een nieuwe full-length en dit jaar is dat niet anders. Half oktober lag Requiem For Hell in de rekken en met die titel en hoes leek het er in eerste instantie op dat dit icoon in de post-wereld verder zou borduren op de donkerheid van de vorige plaat, of toch op het deel Rays of Darkness uit 2014. Toch is dat niet het geval met deze nieuwkomer, dit is immers geen zuivere duisternis die op ons afkomt, noch is het fleurige post-rock. Misschien is dit wel de meest gewaagde zet die Mono ooit gezet heeft.

 

 

In eerste instantie lijkt het er wel op dat de band een sfeervolle genieter heeft klaargestoomd, met het aanvankelijk rustige Death In Rebirth als opener, waar de band zich gaandeweg ten volle uitleeft op een heerlijk zweverige riff. Halverwege het nummer brengen de Japanners meer snijdende chaos aan, die op wonderbaarlijke wijze een immense climax creëert. Het is zeker niet elke band gegeven om acht minuten lang met één gitaarlijn een gelijkwaardig verhaal te produceren. Wat blijft deze band daar heer en meester in… Met Stellar wordt er vervolgens even aan wat sfeerscheppen gedaan, met een rustige atmosferische partij waarin de strijkers en piano een rustpunt vormen dat erg kenmerkend is voor het werk van deze band.

Het contrast met de fenomenale titeltrack is behoorlijk. Eigenlijk had het niet misstaan als Mono een EP had uitgebracht met enkel deze kolossale song, die een kleine twintig minuten duurt. De opbouw is typisch Mono: meesterlijk doordacht, pakkend en doordringend. Tegelijkertijd is het het best hoorbaar op deze track dat de Japanners hun grenzen blijven verleggen. Ze goochelen meer met harmonieuze herhalingen langs de ene kant en duistere repetitieve lijnen en tripperige noise langs de andere kant. De afstand die wordt afgelegd binnen elk nummer lijkt op die manier nog groter, waarbij het begin nog sterker contrasteert met het einde van een nummer.

 

Op die manier brengt Mono dit jaar een bijzonder eigenzinnig product de markt op. Dit is al even geen band meer voor mensen die eens willen genieten van een dromerig potje post-rock, dit is destemeer een band die een verhaal vertelt dat beklijvend blijft van de eerste tot de laatste minuut. In plaats van het luchtig en toegankelijk te houden, bouwen deze Japanners meer en meer op het contrast tussen licht en donker. Een experimentele parel die je gewoon in huis moet halen.

 

Label:

Pelagic Records, 2016

Tracklisting:

1. Death In Rebirth
2. Stellar
3. Requiem For Hell
4. Ely’s Heartbeat
5. The Last Scene

Line-up:

• Takaakira Goto – Gitaar
• Hideki Suematsu – Gitaar
• Tamaki Kunishi – Bas, gitaar, piano
• Yasunori Takada – Drums, synth

Links:

• Mono
• Mono Facebook
• Pelagic Records

Score: 88/100