Tesseract – Polaris
Kscope, 2015
De heren van het Britse Tesseract zijn naar een versnelling hoger geschakeld. Na de return van originele zanger Daniel Tompkins en de release van de live-cd/-dvd Odyssey/Scala in mei, pakt de groep nu uit met het nieuwe album Polaris. Samen met collega’s Periphery werden ze de pioniers van het djent-genre genoemd door hun sterke debuutplaat One. Benieuwd hoe deze plaat klinkt na de terugkeer van Tompkins.
In augustus kwam single Messenger al uit en het gaf meteen aan dat de band niet veel aan zijn recept had veranderd. Voor mij geen probleem, de mix van hevige gitaarchugs en rustige melodieën waar vooral de lage tonen van de gitaren of basgitaar primeren hebben me altijd al aangestaan. Ze zorgen ook telkens voor een lekkere groove in elk nummer waardoor er zelfs op de rustige gedeeltes goed bewogen kan worden. Moest de term ‘djent’ niet bestaan, had ik Tesseract’s muziek lounge metal genoemd. Even terug naar dit album nu. Op opener Dystopia kan er volop genoten worden van alle voorgenoemde technieken. Het begint mysterieus, valt plots met de deur in huis en vertraagt weer om de stem van Tompkins tentoon te stellen. Hij vult de nummers beter op dan zijn voorganger Ashe O’Hara, die wel een groter stembereik heeft. Verder hakken de gitaren telkens zeer venijnig in alle ruige stukken, maar wiegen ze heerlijk mee wanneer de track afzwakt.
Op het eerste zicht wijkt nummer vier, Tourniquet, wat af van het vertrouwde “palm muting”, maar ook daar weerstaan ze de drang van het achterwege laten niet. De laatste anderhalve minuut wordt ingenomen door instrumentaal technisch gitaar- en drumwerk met een dikke groove. Het daaropvolgende Utopia krijgt van mij de prijs van strakste track op deze plaat. Het bijna constante gehak van de basgitaar en de moeilijke ritmische wisselingen tussen strofes en refrein samen met de met momenten zoetgevooisde stem van Tompkins, zorgen voor een luisterbeurt van epische proporties. Verrassend op Cages zijn de grunts die plots verschijnen. Dat is het enige nummer waar het gebeurt en ze klinken zeker niet slecht, maar het is al bewezen dat Tesseracts muziek ook zonder grunts kan geschreven worden, en het dus echt niet hoeft.
Geef deze Polaris zeker eens een kans, er zitten wat oninteressante nummers tussen zoals Survival en Phoenix, maar ook daar wordt geweldig talent geëtaleerd. Je kan hem gerust in de achtergrond op zetten en plots verrast worden door heerlijk dreunende gitaren en intrigerende baslijnen. Het wordt niet beter dan dit binnen het djentgenre.
Tracklisting:
.jpg)
- Dystopia
- Hexes
- Survival
- Tourniquet
- Utopia
- Phoenix
- Messenger
- Cages
- Seven Names
Line-up:
- Daniel Tompkins – Vocalen
- Acle Kahney – Gitaar
- James Monteith – Gitaar
- Amos Williams – Bass
- Jay Postones – Drums
Links: