Paradise Lost – The Plague Within
Century Media Records, 2015
Toen ik Nick Holmes zich in 2013 met hoorbare moeite door de klassieker As I Die zag grunten op het festival Into the Grave leek mij dat het definitieve afscheid van zijn band Paradise Lost met het deathmetalverleden. Een paar jaar daarvoor had hij het betere stemgerochel helemaal afgezworen maar blijkbaar kwam toch het besef dat legendarische tracks als Pity the Sadness en As I Die met cleane zang net zo klinken als Donald Duck zonder gekwaak. Zielloos. Hoe sympathiek ook, in de Friese hoofdstad leek het gegrom echter nergens op.
Groot was dan ook mijn verbazing dat uitgerekend Holmes was gerekruteerd tot nieuwe voorman van allstar deathmetalband Bloodbath. Nog groter was mijn verbazing toen het album dat dat opleverde een absolute topplaat bleek. En daarna kwam de mededeling dat zijn eigen band weer terug zou keren naar de wortels. Een uitspraak die we al vaker hoorden want hoewel Paradise Lost alweer aan de veertiende plaat toe is, blijven de eerste drie als gieren boven de band rondcirkelen. Lost Paradise, Gothic en Shades of God waren dan ook pareltjes waarmee de band een compleet genre neerzette. Iedere band die vandaag de dag deathmetal met doom combineert is schatplichtig aan Paradise Lost.
De grootmeesters zelf raakten echter behoorlijk van het padje. Op de vierde plaat, Icon, verdwenen de grunts, later zelfs de metalinvloeden. Aan het eind van de jaren ’90 en de eerste jaren van deze eeuw was de band niet meer dan een schim van het verleden. Langzaam maar zeker keerden de heavy gitaren echter weer terug en nu ligt dan The Plague Within onder het vergrootglas, vergezeld door die belofte dat alles weer goedkomt.
En om gelijk tot de conclusie te komen: het is goedgekomen. Uw scribent voelt een heerlijke rilling door zijn lijf gaan als Holmes voor het eerste te horen is op de plaat en ‘No hope in sight, daylight before them dies’ brult. Dít is de Paradise Lost die we zo graag willen horen en die we zo lang hebben moeten missen. En het feestje houdt niet op na het eerste nummer. Integendeel, het wordt alleen maar beter. The Plague Within verschijnt in de zomer maar neemt de luisteraar mee naar melancholische herfstdagen, waarop het de hele dag regent en het nooit meer droog lijkt te worden.
Alles wat Paradise Lost goed maakt is aanwezig op dit absolute topalbum. De diepe grunt van Holmes afgezet tegen zijn cleane zang, de scheurende gitaren en de algehele droevenis die de plaat uitstraalt. Het is metal enerzijds en gothic anderzijds. Toegankelijk maar ook gemaakt voor de echte fijnproever. Er staat geen zwak moment op deze plaat, dat met Beneath Broken Earth zelfs zorgt voor een oorgasme. Dit nummer kan zich nu al meten met de beste Paradise Lost-nummers. Sterker nog: deze hele plaat kan zich meten met de beste Paradise Lost-platen.
Fok it, uw favoriete recensent gooit gewoon de knuppel in het hoenderhok: The Plague Within is de beste Paradise Lost-plaat ooit. Deels omdat het gewoon beter klinkt dan die legendarische albums uit 1990, 1991 en 1992 maar ook omdat het kwalitatief gewoon beter is. De heren zijn de 40 inmiddels gepasseerd maar zijn met hun band gewoon aan hun tweede jeugd begonnen. Dit smaakt absoluut naar meer!
Tracklisting:
- No Hope in Sight
- Terminal
- An Eternity of Lies
- Punishment Through Time
- Beneath Broken Earth
- Victim of the Past
- Flesh from Bone
- Cry Out
- Return to the Sun
Line-up:
- Nick Holmes – Vocalen
- Greg Mackintosh – Gitaar
- Aaron Aedy – Gitaar
- Steve Edmondson – Bas
- Adrian Erlandsson – Drums
Links: