Sombres Forêts – La Mort du Soleil
Sepulchral Productions, 2013
Ik heb de strijd om de nieuwe Gris verloren aan collega Kooy en moet het stellen met de nieuwe Sombres Forêts. Immanente rechtvaardigheid wellicht, aangezien ik de vorige Sombres Forêts (Royaume de Glace) ooit 79 punten durfde te geven, terwijl het ondertussen een klassieker geworden is onder dit dak. Het zelfde lot is La Mort du Soleil toebedeeld, zonder twijfel.
Want ook al is het geen tweede La Mort du Soleil geworden, toch weet Annatar op zijn manier een uiterst doorleefde plaat in elkaar te steken die aan de ribben blijft kleven. Shoegaze, oerblack en post-rock, als een bergrivier, natuurlijk in zijn overgangen en zo toch onregelmatig. Als een droom die steeds terugkeert in je hoofd en verdwijnt als je je ogen open spert. Zelden hoor en zie je zoveel emoties op hetzelfde moment passeren als op dit album. Melancholie, atmosferische zachtheid, gekraaide kilte, snerpende gitaren dichtbij en veraf,
vlottende ritmes en in your face agressie, met nog gros aan andere contrasten,
ineengepakt door turbulentie.
Bekijk gewoon die hoes. La Mort du Soleil laat hem beleven, alles wat er voor en er na dit beeld komt. En dan laat het je achter, doodleuk, in dit eigenste “stille” moment. Gruwelijk mooi. Wat kan Alcest me nu nog schelen…
Wat die nieuwe Gris zal geven weet ik nog niet. Wat deze geeft eigenlijk ook niet. Er moeten nog zo veel luisterbeurten volgen. Zelfs op de binnenkant van de wang gebeten om toch maar niet in mijn eentje te zitten snikken, of nog erger, met mensen in de buurt. Daarom deze score, onder voorbehoud, van meer.
Tracklisting:
- Des Épaves
- Étrangleurs de Soleils
- Brumes
- Au Flambeau
- L’Éther
- La Disparition
- Effondrement
Line-up:
- Annatar
Links: