Mudhoney – Vanishing Point
Sub Pop Records, 2013
Zelf noemen ze het grunge en wetende dat ze hun oorsprong vinden in het Seattle van 1988 zou je daar blind in meegaan. Als hartstochtelijk grungehater was het voor mij enerzijds een opluchting om vast te stellen dat dat genre op hun negende album de lading niet meer dekt. Anderzijds moet het dan wel iets anders zijn natuurlijk. En dat is net zo erg.
Geperste jankleads werken onophoudelijk op de zenuwen. Alleen in de strofes laten ze de wazige ritmesectie en de ondraaglijk valse, hoge, door de neus gesnoven, gedrogeerde zanglijnen het wit uit je ogen smelten. De wak gesopte pureerock die je in de haardrogerrefreinen te verduren krijgt zijn al helemaal om je hemd van op te eten. Soms heeft het wat bluesy vanwege de leads, dan modderen ze er een vuiler retrorock pedaaleffect of een kwetterende hippie trippie achterklank in. Onder garagerock kan je het ook nog wel kwijt, al wil dat niet zeggen dat je dat ook daadwerkelijk in een garage moet opnemen. Niks punch, niks reliëf, allemaal vlakke hobbysound waar je – zeker op een album – vandaag echt niet meer mee wegkomt.
Voor personen die niet helemaal van de wereld zijn is dit net zo saai als de Queens Of The Stone Age– of Jimi Hendrickx-nachtmerries, die zo beschamend hoog ingeschat worden dezer dagen. De sixties zijn voorbij en dankzij dit soort verdorde hippierockvodden weten we weer waarom dat zo’n goeie zaak is. Nu moet modderhoning na 25 jaar zelf hun Vanishing Point maar eens opzoeken met hun belabberd ingespeelde, verrimpelde Woodstockrevival!
Tracklisting
- Slipping Away
- I Like It Small
- What To Do With The Neutral
- Chardonnay
- The Final Course
- In This Rubber Tomb
- I Don’t Remember You
- The Only Son Of The Widow Of Nain
- Sing This Song Of Joy
- Douchebags On Parade
Line-up:
- Mark ‘Arm’ Mc Laughlin – Gitaar, vocalen
- Dan Peters – Drums
- Steve Turner – Gitaar
- Guy Madison – Basgitaar
Links: