Suffocation – Pinnacle of Bedlam
Nuclear Blast, 2013
Een kleine drie jaar na Blood Oath mogen we eindelijk weer een nieuwe plaat van Suffocation verwelkomen. Met Pinnacle of Bedlam is de technische death metal-band rondom opperbrulboei Frank Mullen toe aan zijn zevende langspeler sinds Effigy of the Forgotten uit 1991. Een lijst met imposante titels, en dan reken ik nog niet eens die heerlijke EP’s mee. Handenwrijvend ren ik nogmaals naar de play-knop… Voor de zoveelste keer draait hij zijn rondjes. Nu wordt het tijd dat ik er wat zinnigs over ga zeggen.
Er zijn direct wat zaken die opvallen wanneer Cycles of Suffering het album opent. Allereerst het (zeker voor Suffocation-begrippen) loepzuivere geluid. Voorganger Blood Oath klinkt overdreven gezegd als een doffe brei vergeleken met dit kraakheldere schouwspel. Niet dat ik hier het productionele verleden van de band uitvlak, maar mijns inziens is het een welkom gegeven dat anno 2013 werkelijk ieder detail van dit instituut ook echt te horen is. Wat betreft bruutheid maakt dit verder ook niet uit. Songs knallen abrupt en zonder enige poespas uit de speakers, de ene verwrongen riff na de andere wordt gespeeld op een spijkerbed van ratelblast, slam-ritmes en hevige polka’s. Ook deze plaat is weer geschikt om het almachtige handgebaar van Mullen op uit te oefenen.
Het openingsnummer is er direct eentje die als luistertip kan worden geclassificeerd, want hoe sterk is die riff die men eruit perst wanneer het tempo wat naar beneden gaat halverwege de track! Verstaanbaar en voorzien van bruut tekstueel wapentuig duikt Mullen mee de diepte in. Wat een begin. De lompe riff in Purgatorial Punishment maakt me al net zo blij, en wanneer Sullen Days aanvangt, weet ik eigenlijk al dat Pinnacle of Bedlam hoog in mijn jaarlijst van 2013 gaat belanden. De vijfde track van deze plaat begint namelijk verwrongen maar tevens akoestisch (zo’n beetje het enige rustige moment van deze plaat). Daarna gaat men compleet los met een riff die in verschillende variaties je brein binnentreedt om zich daar vervolgens vast te nagelen en nooit meer los te komen. Catchy as hell dus.
Iedere track heeft zo zijn ding, maar op eerder besproken zaken na zal Pinnacle of Bedlam me vooral bijblijven als die plaat die zonder enige vorm van fragiele en frivole factoren de ballen uit ieders broek blaast. Dit alles voorzien van een geweldig geluid en natuurlijk barstensvol technische riffs, snelheid en Mullen’s geweldige strot. Zo hoort de technische variant van death metal te klinken en niet anders. Nog één luistertip dan? Pak het genadeloze Beginning of Sorrow er nog maar eens bij. Een echte afsluiter die mijn zin in een optreden van deze mannen des te groter maakt. Blind aanschaffen dit album, hij is beter dan de vorige.
Tracklisting:
- Cycles of Suffering
- Purgatorial Punishment
- Eminent Wrath
- As Grace Descends
- Sullen Days
- Pinnacle of Bedlam
- My Demise
- Inversion
- Rapture of Revocation
- Beginning of Sorrow
Line-up
- Frank Mullen – Vocals
- Guy Marchais – Guitars
- Terrance Hobbs – Guitars
- Derek Boyer – Bass
- Dave Culross – Drums
Links: