Svartidauði – Flesh Cathedral
Daemon Worship Productions, 2012
Tien jaar bestaat de band uit IJsland, nu pas is er een eerste langspeler. Te laat voor de jaarlijst, helaas, want daar hoort hij in thuis. “Orthodox” black metal, met enkele kanttekeningen.
De naam Deathspell Omega is al enkele malen gevallen, wat te begrijpen valt. De dissonante gelaagdheid en het technische vernuft in de melancholische en melodische opbouw is ontegensprekelijk aanwezig en vergelijkbaar. Ik ben echter niet de grootste Deathspell Omega-liefhebber (meer), maar dit Svartidauði weet me mateloos te fascineren. Narcotische en psychedelische waves van uitgestrekte constructies (minimum tien minuten per stuk) maken dit een trip over de lengte van de nummers en niet zozeer een aaneenschakeling van interne labyrinten waarin je eerder mentaal afhaakt dan verdwaalt. Enkel het eerste gedeelte van The Perpetual Nothing gaat volledig die gepuzzelde complexe kant op.
Een belangrijke facet van dit Svartidauði is zeker en vast de zang die bestaat uit één lange grauwe stroom aan borrelend geweld die zijn gelijke vindt bij oer-Amerikaanse brute death metal geweld à la Immolation/Incantation. Ronduit indrukwekkend en slechts af en toe onderbroken door een vorm van menselijke uitingen van agonische en fysische pijnen. De lompe ratelbas is al even zonderling van aard, hypnotiserend en pulserend doorheen het misselijk makende kolkgat rondom zich.
Een waanzinnig goed black metal-album dat het doet spoken in hoofd en onderbuik, vol persoonlijke demonen en obscure fricties. Absolute must. Enter the Flesh Cathedral.
Tracklisting:
- Sterile Seeds
- The Perpetual Nothing
- Flesh Cathedral
- Psychoactive Sacraments
Line-up:
- Magnús – Drums
- Þórir – Guitars
- Nökkvi – Guitars
- Sturla Viðar – Vocals, Bass
Links: