Builen zo groot als een kippenei, openbarstende abcessen waar ontstoken en naar verrotting ruikende pus uit sijpelt, onderhuidse bloedingen die ervoor zorgen dat de huid verkleurt, hevige koorts en/of het opgeven van bloederig braaksel met donker slijm: slachtoffers van de pest stierven een afgrijslijke dood. De ziekte heeft in het verleden zijn hemeltergende sporen op de mensheid achtergelaten. Tijdens de epidemie van 1347 tot 1352, ook wel bekend als de Zwarte Dood, stierven er tussen de 75 en 200 miljoen mensen in Europa en Azië aan de pest. Tijdens plagen werden zogenaamde pestmeesters of pestdoktoren (Latijn: medico peste) aangesteld. Zij bezochten de zieken om te constateren of ze de pest hadden, waarna het de bedoeling was de pestlijders te isoleren zodat ze anderen niet konden besmetten. Iconisch zijn de afbeeldingen van de pestmeesters, waarop ze worden afgebeeld met beschermende leren kleding en een snavelachtig masker. Die laatste was gevuld met kruiden en specerijen; men dacht dat de pest zich via de lucht verspreidde, en met de kruiden bleef de lucht zuiver. Hoewel deze beelden wel vaker voorkomen, dateren ze pas van de zeventiende eeuw en kwam de snavel waarschijnlijk alleen mondjesmaat in Frankrijk en Italië voor.
Niet uit bovengenoemde landen, maar uit Krakau (Polen) is de band Medico Peste afkomstig. De band heeft tot nu toe een demo (Graviora Manent uit 2011), een EP (Herzogian Darkness, 2017) en twee albums (in 2012 א: Tremendum et Fascinatio en ב: The Black Bile uit 2020) uitgebracht. Medico Peste heeft de afgelopen tijd een zeer onstuimige periode achter de rug. In de jaren die volgden op het uitbrengen van het meest recente album hield menig bandlid het voor gezien. In 2022 gaven beide gitaristen er de brui aan en een jaar later stapte ook de drummer op. Van de line-up die ב: The Black Bile uitgebracht had, was toen enkel zanger Lazarus nog over. In Zann (Monasterium) en Zerachiel (Pandrador) werden respectievelijk een bassist en gitarist gevonden. Adrian Stempak (ook Pandorador) pakte de drumsticks op. En wanneer de band het podium bestijgt, sluit Heresiarch zich als tweede gitarist bij het viertal aan. Vijf jaar na het vorige album dient het viertal zich nu met hun derde album aan: Aesthetic Of Hunger. Hebben al die bezettingswisselingen nog invloed op wat we muzikaal voorgeschoteld krijgen?
Dat heeft het. En nee, dat ligt niet aan het feit dat de titels van de eerdere volledige albums opende met de Hebreeuwse letters voor A en B, maar deze keer de Hebreeuwse C (ג) stellig ontbreekt. Het viertal grijpt op Aesthetic Of Hunger wat meer terug naar het tumultueuze, naar het meer ondefinieerbare, licht ongemakkelijke, onbesuisde, alternerend geluid zoals de band hanteerde op het debuutalbum א: Tremendum et Fascinatio. Of in het kort: er wordt voor een wat licht avant-gardistisch, wat meer experimenteel geluid gekozen. Waar het vorige album ב: The Black Bile kwalitatief echt wel goed in elkaar steekt, ontbeert het – voor mij althans – ook de broodnodige afwisseling en consistentie. Naarmate het album vorderde, vervloog mijn aandacht. Net even iets te veel van hetzelfde? Net even te doorzichtig, net niet avontuurlijk genoeg?
Hoe anders is dat op Aesthetic Of Hunger. Waar het begin van openingsnummer St. Anthony’s Fire nog enigszins beschouwend over lijkt te komen, blijkt dit ‘slechts’ de overbekende stilte voor de storm. Met een verbeten, verzengende snelheid ontbrandt het nummer na iets meer dan twee minuten. Het muzikale landschap op het album wordt gevormd door gedreven gedeeltes vol vinnige tremolo’s, vervormde riffs, striemende blastbeats die een muur van geluid creëren, pakkende, frigide melodieën en ijzingwekkende, verwoede vocalen die variëren van schreeuwen, fluisteren, reciteren en kermen tot jengelen. En ook nu kan er op de black metal van het viertal probleemloos etiketjes als dissonant, turbulent, bijtend, recalcitrant en bevlogen geplakt worden. Ondanks dat de band een stortvloed aan loodzware riffs, zinderende drums en briesende vocalen op je afvuurt, is Aesthetic Of Hunger meer dan een vlijmende exercitie tjokvol ontketende onstuimigheid. Qua snelheid is het zoveel meer dan voortdurend maar op volle kracht vooruit; geregeld wordt een korte, onverstoorbare, haast vredige passage ingebouwd (St. Anthony’s Fire, Ecclessiogenic Psychosis, Viaticum, Act of Faith) om het contrast en de ontwrichting van de nummers binnen nog meer cache mee te geven.
Hoor jij je black metal graag met creatieve wendingen, met kwaadaardige riffs en een donkere, morbide sfeer? Het Poolse Medico Peste brengt je op hun derde album drie kwartier (en drie seconden) zwartgallige, maar tegelijkertijd o zo artistiek, verdorvenheid. Sombere obscuriteit en innerlijke kracht komen op Aesthetic Of Hunger op imponerende en intrigerende wijze samen. Een album dat het niet van opsmuk, het theatrale of het flamboyante moet hebben, maar diep, diep, diep van binnenuit komt en teert op kwalitatieve inventiviteit. Het zou – om maar een te voorspelbaar cliché op te werpen – een absolute dwaling zijn dit album te mijden als de pest. Laat dit moois niet aan je voorbijgaan. Hul je in het waas van groezelige donkerte en laat je bevangen door deze intense, innerlijke gewaarwording.
Score:
86/100
Label:
Malignant Voices , 2025
Tracklisting:
- Anthony’s Fire
- The Black Lotus
- Subversion & Simulacra
- Ecclessiogenic Psychosis
- Antrakt
- Folie de Dieu
- Viaticum
- Act of Faith
Line-up:
- Lazarus – Vocalen, gitaar, toetsen
- Zann – Basgitaar
- Zerachiel – Gitaar
- Adrian Stempak – Drums
Links: