Labyrinthus Stellarum – Rift In Reality

Geschreven door op 20-05-2025 om 20:36.

De tijd dat black metal enkel en alleen minimalistisch – uitgevoerd door alleen gitaar, bas en drum, met een rauwe, lo-fi productie en (vaak) met een pessimistische visie op de samenleving en een stevig wantrouwen tegenover mensen – mocht zijn, hebben we al een tijdje achter ons. Toch? Natuurlijk, daar denkt niet iedereen zo over. Er is een fervente groep voorvechters die trouw wil blijven aan de beginsels van het genre. Niets mis mee hoor als dit voor jou zo is. Mocht jij jezelf nou rekenen tot het gezelschap van poortwachters en pvristen, mocht jij je muziek het liefst extreem conformistisch aan de basisprincipes van black metal voor de dag zien komen, dan adviseer ik je de band Labyrinthus Stellarum doodleuk over te slaan en deze recensie simpelweg als niet bestaand te beschouwen.

Want als het Oekraïense Labyrinthus Stellarum één ding niet is, is het wel authentieke black metal. Iets dat op voorgangers Tales Of The Void (2023) en Vortex of the Worlds (2024) al duidelijk naar voren kwam en nu op het derde album, Rift In Reality, niet ineens heel anders is. Het project van de broers Alex en Misha Andronati maakt weliswaar gebruik van veel basale blackmetalelementen zoals scherpe, snijdende vocalen, zwaar vervormde gitaren, tremolo picking, rappe tempo’s en onconventionele songstructuren, maar het gebruik van een dartelende, geluidsbepalende synthesizer drapeert daar atmosferische, dromerige texturen overheen. Ambient black dus? Cosmic black metal noemt de band het zelf.

In tegenstelling tot veel muziek dat onder het labeltje van ambiant black weggezet wordt, maakt Labyrinthus Stellarum minder gebruik van een wat flegmatieker tempo en komen zichzelf herhalende riffs en repetitieve melodieën minder vaak voor. De aanzet van nummers als bijvoorbeeld Ravenous Planet en Take us Away mag nog wel gekenmerkt worden door een wat rustiger tempo, maar zodra de vocalen zich melden en drums en gitaren van zich laten horen, gaat de snelheid vlot omhoog. Dat rappe tempo komen we eigenlijk voortdurend op het album tegen (Voyager, het titelnummer, Cosmic Plague). Slechts halverwege het album (Lost In The Void) nemen zweverige, speelse synthesizerlijnen je in een wat gematigder tempo mee op een sonische, kosmische reis door het eindeloze universum.

De levendige, elektronische elementen, die het album een wat springerig, vrolijk karakter meegeven, zijn sfeer- en geluidsbepalend op het album. Laat je echter niet misleiden door de opgetogenheid van het elektronische begin van Voyagers of de frivole start van Liftoff; eenmaal op gang gekomen wordt een groot deel van de opgewekte, dartele speelsheid naadloos verweven met een scherpere uitwerking, die voornamelijk gecreëerd wordt door verbeten gitaarlijnen, boeiende melodieën en voortrazende blastbeats. Alles samenkomend ontstaat zo een heel pakkend album. Rift In Reality kruipt soepel en snel in je gehoorkanalen en daarmee bestaat de kans dat, voor je het goed en wel beseft, de acht nummers er een permanent plekje weten te veroveren. Zwartgeblakerde, schrille, op momenten agressief bijtende (titelnummer Rift In Reality) vocalen worden afgewisseld met gevoelvolle, melodieuze, harmonieuze vocalen en wat sporadisch aangebracht gefluister (Take Us Home), waarbij er over alle vocalen voortdurend een lichte laag van vervorming heen gelegd wordt. Het zorgt ervoor dat de toch al dromerige ambiance van het album alleen maar nog mystieker, nog voller, nog meer eigen wordt neergezet.

Qua thematiek ook geen onderwerpen die wat gebruikelijker zijn in de ambient black, dat vaak gericht is op de natuur of mythologie, maar een verhaal over ruimtereizigers die hun thuiswereld hebben verlaten om de mysteries van tijd en ruimte te onthullen. Op zoek naar de Leegte; de bakermat van de werelden, de oorsprong van materie. Maar bij het betreden van de Leegte gaat het mis en laten ze onbedoeld een allesvernietigende zwerm parasieten los in hun wereld. “The truth we sought and all our hopes have vanished in the dark. The sacred place we used to worship became the grave for our kind.” (Lost In The Void). (“De waarheid die we zochten en al onze hoop zijn in het donker verdwenen. De heilige plek die we vroeger aanbaden, werd het graf van onze soort.” – Verloren in de Leegte) Ideale kost voor liefhebbers van fantasy en science fiction, toch?

Net als hun vorige albums is ook dit nieuwe Rift In Reality van Labyrinthus Stellarum een album geworden waar de grenzen tussen black metal en elektronische experimenten meer en meer vervagen en samengaan tot een unieke, atmosferische symbiose. Het maakt dit Rift In Reality zeer interessant voor hen die muzikaal wat avontuurlijker zijn ingesteld en het kunnen waarderen als bands ver buiten de gebruikelijke lijntjes durven te kleuren dan wel graag over grenzen heen durven gaan. Om de woorden van de band – uit het nummer Liftoff – zelf maar te gebruiken: “We strive to go beyond the boundaries of everything we know. To find the key that will reveal to us the passage to the Void.” (“We streven ernaar de grenzen van alles wat we weten te overstijgen. Om de sleutel te vinden die ons de weg naar de Leegte zal wijzen.”) Hoe is dat voor jou? Spring je aan boord en ga je mee op dit kosmische avontuur?

Score:

82/100

Label:

Northern Silence Productions, 2025

Tracklisting:

  1. Voyagers
  2. Ravenous Planet
  3. Take Us Home
  4. Rift in Reality
  5. Lost in the Void
  6. Cosmic Plague
  7. Liftoff
  8. Nirlakh

Line-up:

  • Alex Andronati – Vocalen, drum programmering
  • Misha Andronati – Gitaren

Links: