The Oath – Self-Destructed
Code666, 2010
Het Franse The Oath kreeg in 2008 een 7 voor zijn album 4. Destijds imponeerde de band niet echt, dat beseffen ze zelf ook. Deze keer trachten ze dat wel te doen, beginnend bij het artwork van de hand van Fursy Teyssier, u weet wel. Dit is Self-Destructed.
Er is zeker geprobeerd een eigen identiteit te ontwikkelen. Het Scandinavische aspect is meer naar achter geschoven en de Cradle– en Dimmu-kaarten zijn helemaal troef, maar dankzij het technische/progressieve gitaarwerk kunnen ook fans van bijvoorbeeld AxamentA zich hier wel in vinden. De nummers zijn desondanks allen vrij lichtvoetig en van voorbijgaande aard, makkelijk verteerbaar en glad. Overal wordt het beluisteren vergemakkelijkt door de inbreng van luchtige synths die soms op het randje van kitsch balanceren. Ook bij de algemene sound ontbreekt het aan pit, het breekt nergens door de dagdagelijkse metalsleur heen, zeker niet met stereotype drumpatronen. De mix van black en death met mainstream metal-elementen mag dan wel berekend en foutloos uitgevoerd zijn, inspireren doet het quasi nergens.
Opnieuw een vrij overbodige release die mij onverschillig laat. Veel melodische pressing, weinig dynamiek. Fans (die bestaan wel degelijk) kunnen Self-Destructed blind aanschaffen, anderen kunnen zich best nog wat vergapen aan de laatste Dimmu en de aankomende Cradle. Luistertip: Only (een geslaagd instrumentaal nummer).
Tracklisting:
- End Of The Lines
- Embraced
- Alone I Roam
- Way to Nowhere
- Only
- Watch Me bleed
- Impossible cure
- White fields
- I am Nothing
Line-up:
- Destroyer (Pierre Leone) – Vocals, Guitar
- Carcharoth – Bass
- Peter Pal – Keyboards
- Tyrael – Drums
- Drako – Guitar
Links: