Dimmu Borgir – Abrahadabra
Nuclear Blast, 2010
Dimmu Borgir is niet hip, en black metal al helemaal niet. Dat de Noorse band meer cd’s verkoopt dan ooit schijnt bij de harde puristenkern nog niet doorgedrongen te zijn. Die is namelijk nog steeds, wars van heersende trends, van mening dat black metal moet klinken als een rammelende stofzuiger omdat échte black metal-bands van vroeger hun materiaal bij gebrek aan opnamebudget opnamen in de grim en frostbitten garage van hun ouders, ergens tussen de wasmachine en de grasmaaier in. Dimmu Borgir zal het, volledig terecht, worst zijn wat er wel of niet over hen en hun nieuwe cd Abrahadabra gedacht wordt; die plaat gaat toch wel als warme broodjes over de toonbank, true of niet. En terecht, want Abrahadabra is een prima plaat geworden.
Dat de kritiek van zelfverklaarde echte black metal-fans wederom niet van de lucht is valt overal op internet te lezen en daar gaan we verder ook geen aandacht meer aan besteden. De door Andy Sneap geproduceerde plaat bouwt lekker voort op wat de band met Death Cult Armageddon en In Sorte Diaboli begonnen is. Het geheel is pompeus, barst van de orkestratie en bezwijkt bijna onder haar eigen bombast. En er zijn meer dan genoeg mensen die dat lekker vinden. Het lomp pompeuze The Demiurge Molecule weet op die manier ergens middenin te overtuigen met een erg aanwezige koperblazerssectie en de single Gateways, inclusief de geslaagde gastvocalen van Agnete Kjølsrud (ex-Animal Alpha, Djerv) die het nummer weer nét even tot iets opvallends maken is een perfect voorbeeld van hoe black metal toch catchy kan zijn.
Keyboards en orkestratie overheersen eens te meer en hier en daar wordt het gaspedaal ook weer eens ouderwets ingetrapt (A Jewel Traced Through Coal, eveneens opvallend door het met koorwerk opgeleukte middenstuk). Het maakt Abrahadabra een meer gevarieerde en mede daardoor sterkere plaat dan de voorganger In Sorte Diaboli, en het schrijven van lekker in het gehoor liggende black metal is een kunstje wat Shagrath en de zijnen in de afgelopen jaren tot een ware kunst hebben verheven. Het eerder genoemde Gateways is daar al een voorbeeld van, het lekker stampende Renewal een ander. Met tien afwisselende songs (inclusief een intro) in zo’n vijftig minuten is Abrahadabra ook een goed verteerbare plaat geworden.
Het van een lekker vol geluid voorziene album mag dan misschien niet klinken als een rammelende stofzuiger en het imago mag volgens sommigen onder ons dan te triest zijn voor woorden, maar Abrahadabra onderstreept eens en te meer dat Dimmu Borgir een band is die zich niet in een hoekje laat zetten, zich blijft ontwikkelen en geen twee dezelfde albums uitbrengt. Dat het niet true is nemen we dan maar op de koop toe. Een plaat voor liefhebbers van goede muziek die niet bang zijn buiten het enorm beperkte true black metal-hoekje te treden.
Tracklisting:
- Xibir
- Born Treacherous
- Gateways
- Chess With The Abyss
- Dimmu Borgir
- Ritualist
- The Demiurge Molecule
- A Jewel Traced Through Coal
- Renewal
- Endings And Continuations
Line-up:
- Shagrath – zang, keyboards
- Silenoz – gitaar
- Galder – gitaar
Links: