t – Anti Matter Poetry
ProgRock Records, 2010
Het muzikale landschap is altijd in beweging. Genres komen op en verdwijnen, smelten samen of worden gevormd als tegenreactie op elkaar. Dit dwingt bands en artiesten om continu te blijven herdefiniëren, nieuwe invloeden te zoeken. Zodra je iets maakt wat overduidelijk al eerder gemaakt is moet je wel van heel goede huize komen om het hoofd boven water te houden tussen al je concurrenten. Gek genoeg blijft er altijd een markt bestaan voor muziek die eigenlijk al geruime tijd over zijn bloeiperiode heen is. Neem nou progressieve rock en metal. Door het ingewikkelde gepingel dat vaak gepaard ging met deze muziek is in de jaren ’80 zo’n beetje de punk scene in het zadel geholpen. Er waren bands als Marillion en later Porcupine Tree voor nodig om dit genre weer een beetje in de spotlights te krijgen. Bij releases van het Amerikaanse ProgRock Records lijkt deze verandering echter nooit te hebben plaatsgevonden en wordt er met de snelheid van een machinegeweer nieuwe releases op de wereld afgevuurd, vaak zonder enige vorm van muzikale vernieuwing en met een kwaliteit variërend tussen matig en behoorlijk geslaagd.
t is een eenmansproject van een muzikant uit de Duitse progrock-contreien die allerlei obscure bandjes heeft geleid om later maar solo albums uit te gaan brengen. Dit wekt bij mij vaak enige scepsis op omdat solo-artiesten vaak vervallen in een hoop machtsvertoon op hun instrumenten. Toch is Anti Matter Poetry niet eens onverdienstelijk te noemen. t is duidelijk krediet verschuldigd aan bands als Yes, oude Genesis en in mindere mate Pink Floyd. Toch zou je de muziek onrecht aandoen als je het slechts bij deze omschrijving zou houden want hier en daar lijkt er ook wat elektronica in te zitten en de sfeer is donkerder dan bij deze oudere voorgangers. Daardoor klinkt er in dit album wel nostalgie door maar is het absoluut niet gedateerd.
De instrumentbeheersing is uitstekend, de zang klinkt lichtelijk depressief maar is verre van monotoon. Een eventueel nadeel zit hem echter in de songwriting. Niet overal zijn de nummers even duidelijk afgebakend waardoor het album eigenlijk één lang muziekstuk is geworden. Dit maakt het niet al te toegankelijk en vraagt behoorlijk wat energie van de luisteraar. Zeker in de opener The Wasted Lands zit er een vreemde overgang waar een erg fragiele passage met slechts piano en zang plotseling vanuit het niets wordt verstoord door een volle rockriff met krachtige zang. Beide zijn absoluut niet slecht maar op een moeilijk behapbare wijze aan elkaar geschreven. Hierdoor wordt het album eigenlijk een lange waas, zonder dat er een duidelijk onderscheid te maken is tussen de nummers. Dit zou goed verholpen kunnen worden door het af en toe teruggrijpen op eerder gebruikte stukken, zei het in een iets andere vorm. Ik raad deze obsessieve solo-artiest dan ook van harte aan om nog eens naar oude muziek van Yes en Genesis te luisteren om te bestuderen hoe deze precies de samenhang van hun nummers bewerkstelligden, dat zou het volgende album erg veel goeds kunnen doen.
Toch valt hier voor de oude en jonge progrocker genoeg te genieten. Een groot gedeelte van het album is van een prima kwaliteit, dus als je geïnteresseerd bent in kleinere, obscure groepen dan is dit zeker een aanrader. Toch zal t hiermee nooit echt een grote naam worden ben ik bang, desondanks zal ik dit album toch altijd wel met een zeker plezier blijven opzetten.
Tracklisting:
- The Wasted Lands
- Hairdressers Symphony
- Phantom Pain Scars
- I Saved the World
- rearview Mirrors Suite
- Antimatter Poetry
Line-up:
- Thomas Thielen – Zang, alle instrumenten
Links: