Het duurde ongeveer dertig jaar voordat het Zweedse Toxaemia – in 1989 opgericht en in 1991 van de aardkloot verdwenen – zijn best wel gesmaakte deathdebuut Where Paths Divide uitbracht. Dan is de vier jaar die de band nodig had om met opvolger Rejected Souls Of Kerberus op de proppen te komen, natuurlijk maar een oogwenk.
In die oogwenk is er toch wel het een en ander veranderd. Zo vinden we nu medeoprichter Emil Norrman terug op de drumkruk die hij in 1991 en – na de reünie in 2017 – in 2019 aan een ander liet. Ook is er met Anton Petrovic een nieuwe gitarist ingebracht. Dat hoeft op zich natuurlijk niet zoveel voor het bandgeluid te betekenen, ware het niet dat Toxaemia voor de tweede heeft ingezet op een (wat) moderner geluid en meer variatie om de eersteling te overtreffen. Dat modernere geluid is overigens relatief (je zag het al aan het woordje “wat”). Nog steeds horen we een band die laveert tussen Stockholm en de Amerikaanse oude school, waarbij – voor mijn gevoel in ieder geval – de melodieuze leads wat meer de voorgrond pakken. Zoals die kleverige in het verder springerige Hunger. Het moderne lijkt juist daar, in die springerige ritmes te zitten die we later ook nog eens horen in Temple Of Venom.
De beoogde variatie is meteen te horen in de titeltrack die de boel op gang brengt met een stevig salvo aan double bass, waarna een kruiperige riff de juiste sfeer zet voor een lekker lucht gevende thrashversnelling. Aangemoedigd door een hardgrondige “oeh” natuurlijk! De hellehond zelve kon je met zijn blik verstenen, maar dit is toch een dynamisch werkje hoor, al schakelend van midtempo naar doom: “Welcome to the underworld!”. Tweede song M.A.O.D. is een opvallende. De titel blijkt een afkorting van Morbid Angel Of Death, vier woorden die aan het einde van de track – bijna horrorhoorspelgewijs – een aantal keer over de luisteraar worden uitgekotst. Daarbij vind ik de muziek niet eens al te zeer naar Morbid Angel of Death verwijzen. Juist hier klinkt Toxaemia eerder rechttoe rechtaan Zweeds, waarbij hooguit de licht gecorrumpeerde hoge leads ietwat aan de eerste genoemde zouden kunnen doen denken. De mooie, vrij ingetogen metalen solo met kleine snik geeft behoorlijk wat extra’s alvorens een verdoemend einde ons langzaam meesleurt de diepten van het moeras in.
Net als voor het debuut heeft men ook voor Rejected Souls Of Kerberus twee oude tracks afgestoft (lees: opnieuw ingespeeld). Het gaat om Beyond The Realm van de gelijknamige demo/EP uit 1991 en Tragedies Through Centuries van de Buried To Rot-demo uit datzelfde jaar. De insteek van de nieuwe indachtig, zal het niet verbazen dat dit wat puntiger songs zijn, hoewel we in eerstgenoemde toch al de melodieuze leadlijnen horen die zo langzamerhand een kenmerk van Toxaemia genoemd kunnen worden (zij het wat simpeler van opzet dan die in Hunger).
Niks mis mee, met deze Rejected Souls Of Kerberus!
Score:
80/100
Label:
Emanzipation Productions, 2024
Tracklisting:
- Rejected Souls of Kerberus
- M.A.O.D
- Hunger
- Beyond the Realm
- Ex Odio
- Blood Red
- Dawn of the Enslaved
- Temple of Venom
- Follow the Leader
- Tragedies Through Centuries
- I Saw them Die
Line-up:
- Pontus Cervin – Basgitaar
- Emil Norrman – Drums
- Stevo Bolgakov – Gitaar, vocalen
- Dennis Johansson – Vocalen
- Anton Petrovic – Gitaar
Links: