Geen fest, maar feast. Want wat wordt er op Death Feast Open Air in het Duitse Andernach een buffet geserveerd voor de doorgaans onderbedeelde slam- en grindcorefans. Uit alle windstreken komen de bands en fans samen voor drie dagen stampende, vuige, brute herrie en Ruben (tekst) en Mellow (beeld) waren erbij voor Zware Metalen. Dag 2 begint de herrie pas echt met onder andere Teething, het Nederlandse Korpse, organisator Stillbirth en een exclusieve Europese show van headliner Waking the Cadaver.
Check ook het verslag van de donderdag!
Deze dag wordt afgetrapt met de Hongaarse band Paediatrician. De bandleden zijn in de verkleedkist gedoken om zich als ziekenhuispersoneel te verkleden. De eerste mondmaskers die ik in jaren weer eens in de buitenlucht zie. Alleen de drummer doet niet mee met het medische thema. Die heeft een monstermasker op dat ook al snel weer afgaat want het is warm en hard werken achter het drumtoestel met al die blastbeats. De circlepit is alvast in gang gezet en die draait de hele dag wel door. Kennelijk is er een nieuw album op komst, althans, dat zeggen ze zelf. Er worden nummer aangekondigd die daar op zouden moeten staan, maar die kan ik verder niet benoemen.
Voor de Fransen van Deathawaits zijn opvallend minder mensen aanwezig. Raar, want dit is een band waar dit hele festival om draait zou je zeggen. Brute slam met hardcore- invloeden en de gebruikelijke pig squeals en gutturals. Behalve het moment waarop de gitarist ineens een stuk gaat rappen. Dat past niet echt bij de rest van het repertoire. De heren zitten nog zonder vaste drummer, maar de sessiemuzikant die ze mee hebben genomen doet het verdienstelijk. Jammer dat zoveel mensen ervoor kiezen dit te missen, maar die moesten hun opblaasrommel nog halen kennelijk.
Het slamming deathmetalgezelschap Devine Defilement uit IJsland zet de toon verder door. Deze lui hebben recent een tweede vocalist toegevoegd waardoor er nog meer gegromd, gesquealed en geschreeuwd kan worden. En dan blaft de bassist af en toe ook nog wat. Terwijl ik om een opblaaspelikaan heen moet kijken die met de circlepit mee draait en me afvraag waarom dit elke keer toch weer nodig is ,vermaak ik me best met de nieuwe nummers van het in februari uitgebrachte album Age of Atrocities.
Kettingzaaggrind, zo noemt het Vlaamse Barren zijn muziek. Het is indrukwekkend hoeveel deze band in de drie jaar dat hij bestaat heeft uitgebracht: twee EP’s, drie split EP’s en een album. Je kan je afvragen of dat allemaal wel van even hoge kwaliteit is en als je een glas halfvol soort van persoon bent is het antwoord ja. Maar je kan het dus ook zien als alles heeft een even lage kwaliteit. Weinig nummers komen ook maar in de buurt van twee minuten en hoewel het daardoor wel een stuk sneller gaat dan de rest van de bands dit weekend, is de barrage aan geluid misschien wel een beetje te veel van het goede.
Gelukkig kunnen hun landgenoten Human Vivisection wel radiovriendelijke nummers maken die lekker doorpakken. Slamming deathgrind schalt een half uur lang over het festival. Ook deze mannen zitten nog zonder vaste drummer, maar Coffin Feeder-slagman Siebe Hermans zorgt voor een uitstekende begeleiding. Verstaanbare gutturals en stevige gitaargrooves zorgen er weer voor dat het publiek stappen gaat zetten en de pelikaan deint vrolijk mee.
Het Britse duo .357 Homicide brengt het niveau niet bepaald omhoog. Ook al zijn ze maar met twee, er blijkt alsnog te weinig ruimte op het podium voor de banners die ze mee hebben genomen, terwijl de gitarist alleen maar achter een microfoon staat een brulkikker na te doen. Voeg daaraan toe dat de drums zo slecht klinken dat ik aan het St. Anger-album moet denken en dit is verreweg het meest tegenvallende optreden op dit festival.
Gelukkig is daar het Spaanse Teething om de boel weer op de rit te krijgen. Ook hier zit is de snaredrum niet zo best gestemd, maar er staat wel een volledige band omheen die er een hoop energie in gooit. Brute, slamming grindcore van een band die weet hoe je een feestje moet bouwen. Ze draaien speciaal voor de dames vandaag een exclusieve circle pit op het nummer Just Kiss en dat ziet er een stuk leuker uit dan opblaasbaar gevogelte. De gevlechte zanger stuitert over het podium, staat op versterkers en de drummer gaat helemaal los. We krijgen een gastoptreden van de zanger van de volgende band en tijdens het laatste nummer Philipino Violence gooit de vocalist zichzelf het publiek in. Dat is een stevig half uurtje en een van de hoogtepunten vandaag.
Snel maar door met het Oostenrijkse Distaste. En snel is het juiste woord, want het tempo wordt weer flink omhoog geschroefd. Hoewel ze ooit begonnen met Engelstalige nummers zijn ze nu alleen nog maar in het Duits. Niet dat je daar wat van kunt verstaan natuurlijk. Korte tracks volgen elkaar in rap tempo op en in een half uur hadden ze zo een heel album integraal kunnen spelen. Dat doen ze natuurlijk niet, want volgens mij heb ik iets wat als Engels klonk voorbij horen komen. Het publiek gaat er wel goed op, de pelikaan wat minder. Die hangt inmiddels van duct tape en ellende aan elkaar, maar het oppompbeest mag nog niet dood van de rond stampende menigte en dus fladdert de uitgeblazen lap plastic nog steeds over onze hoofden.
Ook vandaag Hollands glorie aanwezig in de vorm van Korpse dat zijn best doet een bronstig edelhert na te doen dat door een houtversnipperaar wordt geduwd. Brute gutturals en stevige blastbeats vormen de basis van een oorverdovend schouwspel waarin er af en toe een gillende gitaar te horen is alsof deze de martelpartij op een of andere manier wil ontvluchten. En dat drie kwartier lang. Het gaat er in elk geval goed in bij dit publiek die de kolkende pit nog even wat uit breidt. We worden nog getrakteerd op gastvocalen van de hoofdact van vandaag en bij het spelen van de titeltrack van het laatste album Unethical gaat de gitarist al spelend, crowdsurfend door het publiek. De Nederlandse scene heeft een uitstekende band in Korpse en komt hier volledig tot zijn recht.
Eigenlijk doet het Italiaanse Putridity precies hetzelfde als de voorgaande Nederlanders, alleen dan net even wat smeriger. Het gaat nèt even wat lager, het voelt nèt even wat trager, maar het eindresultaat blijft een barrage aan geluid waar weinig nuances meer in op te merken zijn. Ook dit gaat drie kwartier lang en dat blijkt uiteindelijk te veel voor de uitgepufte pelikaan die nu toch echt voor het laatst in een hoek gesmeten wordt.
Verreweg de meeste aanwezigen hebben vandaag de merchandise van Stillbirth aan. Dat is ook niet zo gek, want deze jongens organiseren dit hele feest. In felgroene korte broeken en met een podium vol surfplanken onderscheiden ze zich van het duistere gespuis waar ze het podium mee delen, al gaat hun muziek er niet minder hard om. Ze hebben natuurlijk wel wat te bewijzen als gastheer en ze leveren hier ijzersterk werk. De heren hebben er duidelijk lol in en geven alles wat ze hebben. Helaas zijn dat ook strandballen en opblaasbare waterpijpen, net nu ik dacht van die rommel af te zijn.
Rest alleen nog de hoofdact van vandaag. Waking the Cadaver is speciaal uit New Jersey de Atlantische oceaan over gevlogen om hier een exclusief Europees optreden te geven. Voor hen zijn we allemaal familie, maar we moeten elkaar wel helemaal kapot maken in de pit. Dat is het New Jersey-idee van familie denk ik. Hier wil iedereen nog steeds alleen maar rondjes lopen. Na elk nummer volgen lange bassdrops tot het volgende auditieve geweldstuk begint, pauzes die welkom zijn tussen de herriestukken. Ook hier krijgen we een gastvocalist, dit keer Paula Wehbe. Wehbe organiseert elk jaar een crowdfunding voor de medische kosten van ex-Decapitated frontman Adrian Kowanek en kan daarnaast nog aardig grunten ook. Dat is meer mijn idee van familie. Al sta ik het hele uur strandballen weg te meppen, een goede show was het wel.
Dat was het alweer voor dag twee. Er rest nog één dag, maar kijk nog even door de sfeerbeelden uit het publiek. Zie of je een pelikaan kan vinden.
Check ook het verslag van de donderdag!
Datum en locatie
23 augustus 2024, Andernach, Duitsland
Foto's:
Link: