Elk jaar verzamelt het meest noordelijk gelegen metalfestival van de Lage Landen zich rondom een scheve stompe kerktoren in Leeuwarden. Into the Grave verdeelt ook dit jaar weer enkele tientallen bands over drie dagen. Op vrijdag is fotograaf Seth Abrikoos present om de bands op de Main Stage en The Reaper Stage op de gevoelige plaat vast te leggen. Headliner Fear Factory wordt met een roze bril bekeken in een ‘fanboy-verslag’.
Lees ook: Into the Grave: een bewolkte zaterdag met een muzikaal hoogstandje uit Australië en Into the Grave: een knallende afsluitende zondag.
De eerste dag van Into The Grave biedt een gevarieerde line-up die voor iedere metalhead wel wat wils heeft. Arion geeft de Main Stage de vuurdoop, Nephylim ontgroent het kleine podium met melodische death metal. Daarna is het tijd voor de energieke thrash van Vio-lence. Vengeance is er voor traditionele heavy metal, terwijl Fleshgod Apocalypse een symfonische draai geeft aan het deathmetalgenre. Crypta houdt de energie vast met een intense performance en Orden Ogan brengt een vleugje power metal. Mars Red Sky zorgt voor een rustpunt met stoner en psychedelische geluiden. Fear Factory sluit de dag af met industrieel getinte death metal.
(Arion)
(Nephylim)
(Crypta)
Gastredacteur Michiel Janszoon schreef een verslag over het optreden van de afsluiter van de eerste dag van Into the Grave:
Als Fear Factory-fanboy sinds 1995 heb ik de band regelmatig gezien. Altijd was het hard, strak en lomp maar helaas ontsierd door de hemeltergend valse cleane vocalen van Burton C. Bell. Fear Factory is wat technologie betreft één van de meest vooruitstrevende bands, maar Bell gebruikte geen autotune of desnoods playback met backingtracks. Ik heb me altijd afgevraagd of dat niemand de zanger de wacht durfde aan te zeggen. Enfin, in de tijd van smartphones werd alles genadeloos vastgelegd en het werd alleen maar slechter. Ook is er altijd veel drama bij Fear Factory en ik was dan ook niet verbaasd dat Burton om onduidelijke redenen de band uiteindelijk verliet.
Ik ben dan ook erg benieuwd hoe de nieuwe zanger het er vanaf brengt. En die doet het geweldig! Milo Silvestro LIJKT op Burton C. Bell, ZINGT als Burton C. Bell (op plaat), heeft dezelfde rauwe korrelige BRUL als Burton C. Bell en BEWEEGT als Burton C. Bell. Voor mij is dit de allereerste keer dat ik ontspannen een Fear Factory-show zie waarbij ik niet de tenen krom in de schoenen trek tijdens de zanglijnen.
De show op Into the Grave is fantastisch. De band opent met Shock en de neusvleugels trillen van de immense pulsbassen. Het geluid is hard en goed, het lukt de geluidsman alleen de zang op volume te krijgen. Het zal wellicht iets te maken hebben met de geluidslimiet op het veld. Fear Factory ramt meteen door met Edgecrusher. Daarna volgen mij niet bekende nieuwere nummers, waarbij het opvalt dat het nieuwere werk zich niet kan meten met materiaal van Demanufacture en Obsolete. Uitzondering hierop is Powershifter (van de Gene Hoglan-plaat Mechanize) dat als een pletwals over het publiek dondert. Gitarist Dino Cazares lijkt wat problemen te hebben met zijn Kemper-amp (al is daar niets van te horen) en een haperende zender. Tony Campos doet netjes zijn bassistenplicht, maar is natuurlijk volledig inwisselbaar. Soms droom ik wel eens dat Fear Factory ex-bassist Christian Olde Wolbers als tweede gitarist laat meespelen. Ik heb metalbands met één gitarist nooit begrepen. Drummer Pete Webber speelt de moordende doublebass-partijen tot in de perfectie en permitteert zich zelfs frivoliteitjes op de bekkens en toms die niet op plaat staan(!!). Iedereen die bekend is met deze band weet dat de toms er puur hangen om het drumstel er cool te laten uitzien.
Persoonlijk vind ik het jammer dat de band naast het briljante titelnummer en Self Bias Resistor kiest voor twee zwakkere nummers van Demanufacture, namelijk Replica en New Breed. Nummers als PissChrist, Body Hammer en Zero Signal zijn vele malen beter, zeg ik in al mijn subjectiviteit. Is Fear Factory nog relevant of teren ze op oude successen? Heeft nieuwe zanger Milo Silvestro wel een eigen identiteit of is het een replica van Burton C. Bell? Who! Fucking! Cares?! Ik niet. Gaat dit zien!
Lees ook: Into the Grave: een bewolkte zaterdag met een muzikaal hoogstandje uit Australië en Into the Grave: een knallende afsluitende zondag.
Datum en locatie
7 juni 2024, Leeuwarden, Friesland
Foto's:
Seth Abrikoos – Sethpicturesmusic
Link: