Een slordige vierduizend jaar geleden liepen de laatste mammoeten op aarde. Erg snel waren deze enorme beesten niet. Net als ik met het schrijven van deze recensie. Eén van de redenen is dat het mij nogal wat tijd kostte om me door deze plaat heen te worstelen.
De eerste drie platen van dit Griekse viertal klonken zwaar, log en zaten vol met strakke riffs. Alle drie scoorden ze hoge cijfers op menig (inter)nationale stoner- en doomlijst. De platen voelden als een favoriet kledingstuk dat perfect past, of eten waar je ’s nachts wakker voor gemaakt mag worden. Niks nieuws, maar wel comfortabel, lekker en vertrouwd. Het genre is aan het veranderen. Tegenwoordig is er meer nodig om jouw perfecte riff met het perfecte pedal door de Orange amp te laten gieren. Zo voelt Supersonic Megafauna Collision een beetje. Het voelt op deze plaat alsof er een DNA-kweek is gemaakt van wat werkte op de voorgaande albums en de mammoet daarmee opnieuw leven is ingeblazen: weinig nieuws onder de zon.
Het eerste nummer, Supersonic Megafauna Collision, begint veelbelovend met troms en een hele dikke riff. Vertrouwd en op zijn Mammoets: log, zwaar en hard. De favoriete broek zit heerlijk, ook al komt deze net uit de wasmachine. Het refrein is heerlijk en neigt tot meezingen. Ook de gitaarsolo’s aan het eind klinken heerlijk en rauw. De tweede track, Fuzzorgasm (Keep on Screaming) brengt bij mij het tegenovergestelde teweeg: mijn enorme mammoetslurf krimpt naar het formaat Hollandse garnaal.
De plaat wordt weer interessant als, na een korte sample, de riff wordt ingezet bij Atomic Shaman. Drummer Marios Louvaris laat horen dat hij meer kan dan standaard beuken op zijn vellen: veel ritme en tempowisselingen. Hetzelfde geldt voor het gitaarwerk van vader en zoon. Het is tijdens deze track dat je hoort hoe Babalis Sr. En Jr. samenwerken en wisselende riffs om je oren heen laten gieren.
One with the Void, een quasi akoestische track, voelt als een opvulling en biedt weinig interessants. De afsluiter Tusko’s Last Trip is inderdaad een trip van bijna twaalf minuten. Het nummer moet even op gang komen en dat voelt wat uitgekauwd aan. Halverwege gaat de band goed los met mammoet-waardige riffs, stampend drumgebeuk en zompige gitaarsolo’s. Helaas is deze opwelling van korte duur en valt het nummer weer terug in de saaiheid waarmee het begon.
Supersonic Megafauna Collision valt tegen. Afgezien van twee geweldige nummers voelt de rest uitgekauwd en voelt de band terug op eerder werk.
Het is op het podium dat Acid Mammoth het best tot zijn recht komt. Zoals op Into the Void eerder dit jaar, waar de logge riffs en onstuitbare energie samensmelten tot een krachtige, bijna onaardse ervaring. Hier is de ware kracht van de band te horen en te voelen. Op het podium komen de nummers tot leven als in een wervelwind en krijgt de term ‘zwaar’ een nieuwe definitie: als je wordt achtervolgd door een kudde stampende mammoeten.
Score:
60/100
Label:
Heavy Psych Sounds Records, 2024
Tracklisting:
- Supersonic Megafauna Collision
- Fuzzorgasm (Keep On Screaming)
- Garden Of Bones
- Atomic Shaman
- One With The Void
- Tusko’s Last Trip
Line-up:
- Chris Babalis Jr. – Zang, gitaar
- Chris Babalis Sr. – Gitaar
- Dimosthenis Varikos – Basgitaar
- Marios Louvaris – Drums
Links: