Ene H.P. Lovecraft schreef ooit ‘That is not dead which can eternal lie, and with strange aeons even death may die”. Een schrijver die niet onbelangrijk was voor het Duitse duo van The Vision Bleak en een interpretatie van die regel is van toepassing op de comeback van dit horrorgezelschap: op een juist ogenblik komt wat sluimert weer aan de oppervlakte. Met Weird Tales om de massa te voeden, een conceptplaat bestaande uit één enkel nummer, opgedeeld in twaalf hoofdstukken.
De stijl van The Vision Bleak moet je natuurlijk nog steeds wat liggen. Apart is altijd de mix geweest aan gothic vocalen op een divers muzikaal palet, dat gaat van doom en gothic hardrock tot atmosferische groove metal en zelfs melodische blackdeath. Vroeger, bijvoorbeeld op Carpathia of The Wolves Go Hunt Their Prey (beide prima platen), klonk het geheel stoffiger en meer geladen dan op The Unknown uit 2016. Op deze laatste was duidelijk dat The Vision Bleak gegroeid was naar een band die zich meer positioneerde in het melodische gothicverhaal om het horrorgenre te brengen. Ik was er zeker voor te porren.
Het was te verwachten dat The Vision Bleak het geluid verder zou oppoetsen en niet de oude doos in zou duiken op Weird Tales. Dat deed Markus Stock ook niet op de laatste (tevens prima) plaat van Empyrium, Über den Sternen, uit 2021. Wat opvalt is dat het duo dit keer écht wel een plaat in mekaar heeft gebokst waar van begin tot eind over nagedacht is. Chapter II: In Rue d’Auseil laat meteen horen dat The Vision Bleak nog steeds trouw is aan de eigen gothicstijl, maar dat de atmosferische zweverigheid en knapperige gitaarsolo er een toptrack van maken. Een nummer als Chapter IV: Once I Was a Flower laat de akoestische perfectie van de band horen, waarna op geniale wijze een melancholisch weefsel ontpopt. Op Chapter VIII: The Undying One voelt het geheel zelfs erg Opeth aan. Het doet me eveneens wat denken aan een perfectie die Agalloch wist aan te brengen, maar dan met een eigen timbre. Daarnaast is de band anno 2024 niet vies van eens flink los te gaan, zoals op Chapter V: The Premature Burial of op Chapter XI: Canticle.
Waar zit het verschil met de vorige releases dan, zou je zeggen? Nog steeds een allegaartje van metal en akoestiek in een horrorcocon. Dat klopt, maar je voelt niet enkel in de titelgeving van deze tracks dat het gaat om één geheel. Hoewel elke track anders is, voel je de verwevenheid en elke track kent een sterke opbouw, waardoor de boodschap overkomt. Over die boodschap gesproken: naast het genoemde Chapter IV: Once I Was a Flower, moet je Chapter VI: Mother of Toads maar eens wat luisterbeurten gunnen. Ik kan enkel constateren dat ik in het verleden nog wat twijfelachtig stond tegen het ‘horrormetallabel’, maar dat ik nu overtuigd ben.
Score:
86/100
Label:
Prophecy Productions, 2024
Tracklisting:
- Chapter I: Introduction
- Chapter II: In Rue d’Auseil
- Chapter III: In Gardens Red, Satanical
- Chapter IV: Once I Was a Flower
- Chapter V: The Premature Burial
- Chapter VI: Mother of Toads
- Chapter VII: The Graveyard by Nyght in a Thunderstorm
- Chapter VIII: The Undying One
- Chapter IX: Evil Dreams Run Deep
- Chapter X: The Witch with Eyes of Amber
- Chapter XI: Canticle
- Chapter XII: To Drink from Lethe
Line-up:
- Konstanz – Zang, drum, synth
- Schwadorf – Zang, gitaar, bas, synth
Links: