Geschreven door Joost Aarts op 12-02-2024 om 11:02.
Narzissus is een eenmansband van Oostenrijkse origine. De heer Erech Leleth is de (kwade?) genius achter deze blackmetalentiteit. Voorts zal deze naam u niet direct iets zeggen, verwacht ik zo. Echter wanneer ik het archief er op na sla, kom ik terug bij het andere muzikale project van de beste man, namelijk Carathis. En ondanks het feit dat dit de eerste passage en het vierde album van Narzissus is – in tegenstelling tot wat Akt III doet vermoeden, er waren immers een drietal EP’s – is de EP The Haunting Of Sablewood van Carathis wel door collega redacteur Joris van een recensie voorzien.
Nu, Narzissus is qua klank en kleur net even een iets ander beestje. We horen bij aanvang veel traditionele blackmetalelementen. Ja de Duitstalige blackmetalvocaal is er één om door een ringetje te halen. Desondanks heeft dit heerschap de neiging om van de gebaande paden af te wijken, onder andere door het integreren van verschillende stilistische elementen, waaronder akoestische gitaarpassages, een saxofoon en prachtige lamenterende vocalen van een dame. En denk nu niet dat het hier enkel gaat om een dromerige escapade, want daar is deze muziek veel te pittig van aard voor. Aan de andere kant is de geluidsafstelling en mix voor blackmetal-begrippen clean en organisch van aard. Er is nauwelijks een grove korrel in de geluidsoverdracht waarneembaar, of het moeten die scherpe vocalen van deze eenling zijn. Tijdens het laatste nummer Der größte Lohn wijkt de band overigens wel erg ver af van enige blackmetalklanken, door er een haast theatrale passage op de eerder genoemde akoestische gitaar en saxofoon aan toe te voegen. Zeer apart en ondanks dat ik tijdens een eerste luisterbeurt niet gelijk weet wat ik ervan moet vinden, heeft deze gast gewoonweg best wel veel lef om zijn eigen ideeën en klanken te laten horen. We mogen dit dan ook een eigentijdse interpretatie van black metal noemen, zoals Narzissus het vermoedelijk voor ogen heeft.
Of u er dan wat mee aan kan vangen, hangt volstrekt af van enige rekbaarheid qua muzikale voorkeur. Zoals gezegd, zal dit niet ieders kopje thee zijn en is het naar ik denk ook geen album om honderdmaal op een dag te luisteren. Aan de andere kant eten de meesten mensen ook geen vijf boterhammen met hagelslag achter elkaar op. Wel als er niets ander voorhanden is natuurlijk. Maar dat gaat dan weer niet op voor black metal, een genre met een inmiddels breed uitgewaaierde klank en kleur. Of zoals u wil diverse tinten zwart. Bij mij vallen met name het openingsnummer Empor zum Ideal en Vanitas/Victoria het best in de smaak. Maar het afsluitende compositorisch sterke Der größte Lohn mag er ook zeker wezen!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
