Dubbel zo bruut, dubbel zo doods, dubbel zo leuk. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een nieuwe, zwaar geanticipeerde, loodzware plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Cursed Mortality van Carnation. MrJingles (favoriete genre: alle verschijningsvormen van death) en MaartenO (favoriete genre: metalcore/deathcore) gaan deze keer aan de haal met deze rubriek.
De Belgische discipelen van de school der oude dode metalen keren weer terug! Carnation heeft sinds de oprichting de wind in de zeilen (met de verse gedachte nog aan storm Ciarán staan die inmiddels behoorlijk bol). Om in de scheepsvaart te blijven: in 2019 mocht de band zich dan ook al opmaken voor een tripje met de cruise van 70.000 Tons of Metal, met slechts één album op zak. Dat zegt wellicht al voldoende over de kwaliteit waar we hier mee te maken hebben. Het gezelschap uit Heist-op-den-Berg is pas sinds 2013 bezig en profileert zich per uitgebrachte plaat sterker. Cursed Mortality is album nummer drie en verschijnt wederom via Season Of Mist.
Waarom moet je deze nieuwe plaat van Carnation luisteren?
MrJingles: Liefhebbers van old school death metal hebben de heren van Carnation natuurlijk al lang op de radar staan en zullen dan ook reikhalzend uitkijken naar dit nieuwe werk. Zo niet, dan heb je er bij deze een nieuwe obsessie bij voor de komende weken. Carnation mag zichzelf namelijk als één van de moderne vaandeldragers noemen in de oude school der dode metalen. Hiermee brengt deze Belgische formatie veel meer dan simpelweg een brute hommage aan de legendarische bands van weleer. Dit Cursed Mortality klinkt daarbij wellicht strakker, maar ook beter uitgedacht dan de eerdere twee albums van Carnation. Fans van Bloodbath, Edge Of Sanity, maar ook Blood Incantation doen er dan ook goed aan om hun sterfelijkheid eens goed te vervloeken!
MaartenO: Omdat we in de Benelux sowieso al trots mogen zijn op bands die hun pot metal op dit niveau kunnen bewerkstelligen. Het lijkt me stug dat je als liefhebber van melodieuze death metal een band als Carnation niet kan waarderen. Wat op Cursed Morality nog sterker naar voren komt dan op zijn voorgangers, is het melodische aspect. De tremoloriffs klinken weer vanouds lekker dreigend en puik waarmee de Belgische band wederom een vette knipoog uitdeelt richting Scandinavische bodemleggers. Toch weet het vijftal ook deze ronde het resultaat doorgaans weer te overgieten met een eigen saus (lees: niet dertien in een dozijn musiceren) waardoor het absoluut geen landjepik is.
Drie jaar geleden kwam het goed ontvangen Where Death Lies uit. Kunnen we dit nieuwe werk in het verlengde zien of slaat de band een nieuwe richting in?
MrJingles: Cursed Mortality is overduidelijk een natuurlijke ontwikkeling ten opzichte van Where Death Lies en mag daarmee zeker in het verlengde geplaatst worden. Op het nieuwe werk wordt echter gespeeld met wat nuanceverschillen en durft Carnation wat meer het experiment op te zoeken, zonder hier meteen een totaal andere directie in te duiken. De draaiende kettingzaaggitaren vormen nog steeds het beukende hart van het album. Die vinden bijvoorbeeld terug op opener Herald Of Demise en het smerige Cycle Of Suffering, maar vooral op het groovende Metropolis zijn deze extra vuig afgestemd. Accentwijzigingen vinden we bijvoorbeeld terug in de melodieuze gitaarlijnen die op meerdere plekken op de voorgrond treden, maar toch bovenal in de heldere vocalen van zanger Simon Duson op Replicant en Cursed Mortality. Geen idee waarom dit nog niet eerder in de muziek is verwerkt, aangezien dit een zeer verrassende en prettige toevoeging is!
MaartenO: Deze plaat ligt meer in het verlengde dan dat Carnation een compleet nieuwe weg inslaat. Toch klinken de gitaarriffs tijdens onder andere Herald Of Demise, het zeer herkenbare Metropolis en het slepende Submerged In Deafening Silence beduidend meer open en toegankelijk dan tijdens het gemiddelde nummer op Where Death Lies. Niet alleen in de gitaarpartijen ontstaat daardoor meer ruimte, ook de zang – en in mindere mate de drums – liften daarop mee en kunnen zodoende wat experimenteren met andere lijnen. In Replicant is voor het eerst echt met cleane zang doorgepakt, maar helaas ligt de focus daar wel erg veel op waardoor het nummer zelf weinig behelzend is. Bovendien is de uitvoering ook niet heel overtuigend ingezet. Dan is het fraai opgebouwde en mooi uitgebalanceerde titelnummer als afsluiter van deze plaat een stuk indrukwekkender. Daar zijn de schone vocalen wél doeltreffend ingepast. Aan het strijdplan van drummer Vincent Verstrepen is weinig getornd, maar de nadruk ligt vooral op oerdegelijk gebeuk. Al met al zal ook het gemiddelde nummer van dit Cursed Morality live niet aanzienlijk opvallen tussen het eerdere werk.
MrJingles: Wie old school death metal zegt, denkt automatisch ook meteen aan de grote meesters uit Scandinavië. Het kan niet anders dan gezegd worden dan dat Carnation hier zeker goed naar geluisterd heeft. Maar goed, anders is het ook geen old school death metal natuurlijk. Hiermee kleurt Carnation toch ook grotendeels binnen de lijnen. Deze vijf Belgen brengen het echter wel in een dergelijk hoge kwaliteit dat deze vraag er niet eens toe doet. Met Cursed Mortality durf ik echter wel te stellen dat Carnation binnen deze specifieke niche zijn eigen plek nog meer weet veilig te stellen.
MaartenO: Ik vind dat de band sinds de start wel een overtuigend en eigen geluid weet neer te zetten. Louter goede muzikanten die weten hoe een goede pot metal moet klinken. Ook op dit album is het gitaarwerk weer doorslaggevend en toppen een uitstekende zanger en drummer het geheel mooi af. De melodische aanpak geeft het in combinatie met de van-dik-hout-zaagt-men-planken mentaliteit nét dat beetje eigen smoelwerk waardoor Carnation boven het maaiveld uitsteekt.
Even een iets luchtiger dilemma, dit keer omtrent de zanger. Op ieder album toont hij een nieuw geschminkt gezicht. Wat vinden we van de huidige variant?
MrJingles: Het gaat nog wat ver wellicht, maar zo langzaamaan is zanger Simon Duson toch wel de Papa Emeritus aan het worden van de old school death metal! Uiteraard doet uiterlijke vertoning er niet toe, maar toch is het visuele aspect ook in de metal een steeds belangrijker onderdeel. Bands die daar goed op inspelen, lijken in sommige gevallen ook een streepje voor te hebben. Al heeft Carnation dat natuurlijk helemaal niet nodig.
MaartenO: Niet alleen een nieuwe schmink, maar ook een nieuw logo én een ander type hoes van een andere kunstenaar kunnen we bespeuren. Dit soort aanpassingen zijn mijn inziens wel tekenend voor de ambitie en het lef om bezig te zijn met stijlvernieuwing. Bands die tien keer hetzelfde album uitbrengen in dit genre hebben we er immers al genoeg. Wat vernieuwing doet de mens op zijn tijd goed en ik kan me voorstellen dat dit ook voor ervaren muzikanten weer nieuwe uitdagingen biedt. Lekker doordoen mannen!
MrJingles: Het spreekt enorm voor dit album is dat er in feite geen zwakke broeders op te noteren zijn. De acht nummers duren daarbij een ruim half uur en dat is de perfecte speelduur voor de stijl die Carnation hanteert. Uitspringers zijn voor mij het bruut groovende Metropolis en Cycle Of Suffering met zijn slepende blubberriffs. Heerlijk! Maar het absolute hoogtepunt volgt in de vorm van de het afsluitende titelnummer. Hierin toont Carnation zijn volledige toekomstige potentie. Hierin vinden we progressieve post-invloeden die perfect samensmelten met de meer bekende smerigheid, terwijl het nummer langzaam in intensiteit toeneemt. Het feest is compleet wanneer drummer Vincent Verstrepen richting het einde nog een extra laag eelt op zijn handpalmen weet te produceren met een set aan heerlijke blastbeats.
MaartenO: Dutroux! Een nummer met nog steeds een beladen thema – de titel spreekt voor zich – dat in al zijn luguberheid perfect vertaald is, zowel muzikaal als tekstueel. Voor mij zijn dit type nummers dé reden dat death metal zo krachtig kan klinken aangezien het thema naadloos aansluit op de brute muziek. De continu dreigende sfeer versterkt de goede tekst en neemt je mee in een wereld die we ons liever niet voor willen stellen maar toch echt de realiteit is. Erg fraai uitgevoerd!
Eindconclusie: komt Carnation met dit Cursed Mortality in de jaarlijsten terecht?
MrJingles: Carnation brengt met Cursed Mortality wederom een lekkere plaat vol kettingzagen uit. Als we de streamingdiensten er op naslaan, lijkt de band de aansluiting met het grote publiek echter nog niet helemaal gevonden te hebben. Dit nieuwe werk is hier simpelweg net niet exceptioneel genoeg om dat nu wel te bewerkstelligen. Liefhebbers van het genre zullen deze plaat echter met gemak in de bovenste regionen plaatsen.
MaartenO: De jaarlijsten kunnen lang zijn, verschillend per persoon. Cursed Mortality komt niet in de bovenste regionen te staan van mijn jaarlijst, maar is wél een verfrissende deathmetalplaat. Muzikaal valt er weinig te klagen, maar de grootste stijlvernieuwing is nog te twijfelachtig gebracht om écht te kunnen imponeren. Het titelnummer laat horen dat dat totaal niet nodig is, dus ik ben erg benieuwd wat de volgende zet van Carnation zal zijn. Omdat ik een poser ben die gemakkelijk een top-20 kan aanleveren, verwacht ik wel dat deze plaat ergens zal staan.
Score MrJingles: 84
Score MaartenO: 80
Score:
82/100
Label:
Season of Mist, 2023
Tracklisting:
- Herald Of Demise
- Maruta
- Metropolis
- Replicant
- Dutroux
- Submerged In Deafening Silence
- Cycle Of Suffering
- Cursed Mortality
Line-up:
- Simon Duson – Zang
- Jonathan Verstrepen – Gitaar
- Bert Vervoort – Gitaar
- Yarne Heylen – Basgitaar
- Vincent Verstrepen – Drums
Links: