Soms dan heb je ergens een keer spijt van en soms niet. We kunnen daar nog altijd sorry voor zeggen. Deze Grieks/Canadese band begint daar al direct mee, aangezien de drie heren al bij voorbaat door middel van de bandnaam een excuus maken. Hoe we dit moeten interpreteren is mij niet direct duidelijk. Sorry voor de slechte muziek? Sorry dat ik leef? Of sorry dat ik mezelf voor de zoveelste keer pijn heb gedaan? Er is niet veel fantasie voor nodig om te bedenken wat voor soort muziek Sorry… op ons loslaat.
Naast de excuserende bandnaam treffen we de derde albumtitel Self Inflicted Razor Cutting met bijpassend artwork aan. Als we dan ook nog lezen dat vocalist Void een carte-blanche kreeg om zijn getormenteerde vocalen, zonder enige tekstuele invulling, het luchtledige in te slingeren is het wel overduidelijk. We hebben hier weer een band in de DSBM-hoek te pakken. Eentje die het leven niet zonder pijn en wanhoop doorkomt, zo blijkt ook uit de bijgeleverde promo. Want dit album is niet zonder moeite tot stand gekomen, maar laat een klassieke aanpak horen in de vorm van depressive suicidal black metal. Hierbij moeten alle levensvormen het dan ook ontgelden en dat laten de heren merken ook door dit werk bestaande uit pijn en isolatie, aldus gitarist Dimitris. Ene Troll op drums completeert de bandbezetting en daarmee komt het aantal op een drietal leden. De bas wordt door Victoria C gehanteerd als zijnde een gastbijdrage, de toetsen door Enki. Verder valt op dat we nog een nadrukkelijke waarschuwing krijgen alvorens we dit gaan luisteren, dit album gaat nu eenmaal niet over de bloemetjes en de bijtjes, mocht dat nu nog niet duidelijk zijn. Maar hoe klinkt dit Self Inflicted Razor Cutting dan eigenlijk? Nou het is geen sinecure om dit te omschrijven, maar we doen een poging.
Tijdens het beluisteren lijkt Void toch wel enige teksten uit te spuwen, in tegenstelling tot wat we eerder lazen. Om deze te ontcijferen is wat teveel gevraagd, al benadruk ik direct dat het niet de meest onverstaanbare variant is die ik ooit heb gehoord. Het titelnummer, waarmee de schijf aanvangt, laat een spoor van wanhoop na. Laag gestemde gitaren, droevig riffwerk, ritmische drums en vocalen die eigenlijk uitingen van een levenseinde zijn. Tijdens Lying in a Pool of Blood worden deze nog een pak scherper van aard. Muzikale hoogstandjes hoeven we niet teveel te verwachten. Het zijn toch hoofdzakelijk meedeinende adem ontnemende composities die het fundament leggen. Met andere woorden: de vocalen zorgen hier voor de meest zwartgallige invulling. Zo nu en dan zoekt Void hierbij de afwisseling tussen gekrijs en gesproken woorden, wat de variatie wel ten goede komt. Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat het soms wel net even iets teveel hoog gegil is, laat die muziek zelf nou toch eens horen kerels!
Tijdens het amper drie minuten durende Complete Isolation is hier toch te weinig ruimte voor gemaakt. En eigenlijk vervolgt de band met dezelfde receptuur Days of Uselessness, waar we wel een aantal aardig gitaarlijnen ontwaren om het geheel nog wat op te vijzelen. Maar memorabel is het allemaal tot nu toe niet. Het helpt natuurlijk ook niet mee dat dit kunstje al eens duizendmaal vaker (en ook beter) is uitgevoerd. Broken Promises gooit het na een levensvernietigende hoestbui, maar eens over een The Cure-achtige aanpak, wat direct een stuk beter lijkt te werken. Hier doet een akoestische gitaar met een op de achtergrond waarneembare Void en een sample wel iets wat in de buurt komt van imponerende geluidsoverdrachten. Als daarna dan ook nog eens het tempo wordt opgevoerd, lijkt dit nummer zowaar het beste van wat we tot nu toe hebben gehoord.
De Hanging Garden (niet de Finse, maar Amerikaanse DSBM-band) cover Never Reached Dreams voegt niets aan het geheel toe en dient meer als een soort rustpunt, wat volstrekt overbodig is. Window to Another Pointless Sunset is zo deprimerend als de titel maar doet vermoeden en grossiert in het tentoonspreiden van pijn, wanhoop en de walging des levens. Dit soort muziek luistert u toch het best wanneer de winter zijn intrede doet, niet bij zevenendertig graden op Kroatië, waar ik onlangs nog op vakantie verbleef. De laatste twee nummers wijken niet veel af van datgene wat al eerder is beschreven, dus in zoverre weinig nieuws onder de horizon. Of het moeten net die sombere toetsen zijn tijdens A Tortured Sight and The Final Breath waarbij de armharen overeind kunnen gaan staan. Het kortstondig verhogen van het tempo, om vervolgens weer terug te keren naar het hoofdthema is goed gevonden en laat wel degelijk horen dat Sorry… wel weet hoe hij een deprimerende song moet schrijven. Maar daar blijft het mijns inziens dan ook wel bij, aanvaard dat gerust, want ik ga er geen sorry voor zeggen.
Score:
75/100
Label:
Eigen beheer, 2023
Tracklisting:
- Self Inflicted Razor Cutting
- Lying in a Pool of Blood
- Complete Isolation
- Days of Uselessness
- Broken Promises
- Never Reached Dreams (Hanging Garden Cover)
- Window to Another Pointless Sunset
- A Tortured Sight and The Final Breath
- Path of Nothingness
Line-up:
- Void: Vocalen
- Dimitris: Gitaren
- Troll: Drums
Link: