Dit Duitse kwartet is sinds 2019 samen onder de naam Agasch. Het doel is om atmosferische black metal te maken voor liefhebbers van onder andere Waldgeflüster, Antrisch, Ellende, Enisum, Groza en Woods of Desolation. Zeg maar gerust de vaandeldragers binnen dit specifieke genre. Met dit Waldgeist presenteren de mannen het debuutalbum, nadat er in 2021 een EP met de titel Irrlicht verscheen. De uitvoering in de Duitse taal beschouw ik als een pluspunt. Maar dan moet het gebodene binnen het niet bepaald anonieme genre wel in orde zijn.
Ein Bett aus Moos (Intro) weet meteen de aandacht van de luisteraars op te eisen wanneer er naast een beklijvend cello-arrangement ook een gesproken tekst hoorbaar is. Het klinkt allemaal in de basis eenvoudig, maar toch voelen we een behoorlijke spanning omhoog borrelen. Dit duurt haast drie minuten, maar het lijkt een oneindigheid, alvorens we dan verrast worden met het eerste echte nummer. Dit is letterlijk op het puntje van uw stoel zitten om er bij aanvang van Verfall der Leere bijna vanaf te vallen. Het razende drumwerk, de uitgesponnen gitaarriffs, de penetrante vocalen en het rustige bruggedeelte om de emotie wat verder op te wekken: het is na de eerste tonen allemaal direct in verschillende fases aanwezig. Hierbij ontwaren we op het ene moment een grauwe en haast groezelige geluidservaring, terwijl we op het andere moment op een bed van kleurrijke rozen lijken te vallen. Voor de duidelijkheid, rozen met doorns, want liefelijk wordt het gelukkig nergens. Des Waldgeists Tod is er dan ook om u wakker te schudden, te beroeren en bij de strot te grijpen. Evenals het daaropvolgende Fallbeil der Angst zit ook dit nummer uitstekend in elkaar. Agasch etaleert hier een vakmanschap dat past bij een band die er al jaren ervaring op heeft zitten, maar niet van een stel schurken die toe zijn aan een debuutalbum. Volgens de promo heeft het tot stand komen van Waldgeist dan ook tweeëneenhalf jaar geduurd. Dit valt dan ook duidelijk te horen, bijvoorbeeld tijdens het uitgekookte Schattenbild, waarbij een akoestische gitaartokkel plotsklaps om zeep wordt geholpen wanneer de woeste brulschreeuw en de continu doorrazende drums u mee op sleeptouw nemen. De gitaarriffs vormen het dragende element, waarbij er zo af en toe wat ruimte is om wat meer de hoogte in te gaan, met het gekende tremolo.
Het schitterende Umnachtete Gestalt der inneren Wesens maakt dan weer gebruik van een portie regenval en donder, waarbij we de bliksemschichten in gedachten zo voor ons zien. Met de ogen dicht klinkt dit nummer nog indrukwekkender. Het continue geram op de cymbalen en de zeer indrukwekkende vocalen voelen aan als een ware apotheose. De heer Winterherz (Waldgeflüster) doet met zijn gastvocalen ook een duit in het zakje om zo het nummer naar nog grotere hoogte te stuwen. Wat is dit een prachtig uitgevoerd nummer, waarbij het heus niet alleen gaat om flink agressief er op los te raggen. Nee, dat is klaarblijkelijk veel te kort door de bocht en al helemaal wanneer het cellospel weer eens in het nummer wordt verweven. De daaropvolgende samenzang zorgt voor een dikke laag kippenvel dat na nog wat striemend drumwerk plotsklaps weer verdwijnt, waarna we ons direct realiseren dat de zesenveertig minuten voorbij zijn.
De blackmetalscene mag alleen maar hopen dat Agasch zijn snode plannen verder gaat zetten en ons in de komende jaren telkens weer met nieuwe albums zal gaan bestoken, want dit is in optima forma een ontzettend goed en interessant klinkend debuut. Bij de fans van een monumentale band als Dark Fortress doet het afscheid van die band ongetwijfeld pijn, maar Agasch doet u beseffen dat er nog hoop gloort aan de horizon voor krachtige, emotioneel beladen Duitse black metal. Heren, hou vol!
Score:
95/100
Label:
Eigen beheer, 2023
Tracklisting:
- Ein Bett aus Moos (Intro)
- Verfall der Leere
- Des Waldgeists Tod
- Fallbeil der Angst
- Irdische Macht
- Schattenbild
- Umnachtete Gestalt der inneren Wesens
Line-up:
- Ravenson – Vocalen
- Wolfsturm – Bas
- K. – Gitaren
- F.G – Drums
Links: