Laat ik één ding vooraf zeggen: ik ben fan van Seven Spires. Ik ben zelfs een heel groot fan! De term ‘mega’ is misschien zelfs wel van toepassing. Dus, tenzij er grove fouten of valse noten op dit eerste live album van dit progressieve, symfonische darkmetal (wel heel duister maar niet zwart genoeg voor black) kwartet uit de Verenigde Staten staan, verwacht van mij niks minder dan een jubelverhaal! De objectiviteit ligt voor deze recensie even bloedend en gekneveld ergens in een hoekje.
Ik merk dat het mij toch best zwaar valt om deze recensie te schrijven. Wanneer ik luister wordt mijn aandacht volledig naar de muziek gezogen zodat er niks op het metaforische papier komt. Zet ik de muziek uit dan ga ik bedenken wat ik hierover wil zeggen dan wil ik weer gaan luisteren… Kortom, ik krijg weinig gedaan zo…
Nieuwe poging:
Voor degenen die Seven Spires nog niet kennen even een korte introductie: de bandleden hebben elkaar leren kennen tijdens hun studie aan het bekende Berklee College of Music in Boston (je weet wel, met Dream Theater als bekendste alumni). Dus met de muzikale kwaliteiten van briljante multivocaliste en componiste Adrienne Cowan, virtuoze gitarist (leraar en geluidstechneut) Jack Kosto, onnavolgbare Peter ‘wedden dat ik elke fret van elke soort bas in elke helft van een nummer kan gebruiken’ de Reyna en drumbeest (en multi-instrumentalist) Chris Dovas zit het wel goed. Als ik nog heel even mag uitweiden over deze laatste: op elk Seven Spires album legt hij een bijzonder stevige en creatieve basis neer waar de rest zich over uit kan leven, maar op deze live plaat hoor je pas echt goed welke enorme trukendoos hij tot zijn beschikking heeft. Daar was ik ook erg van onder de indruk toen ik ze een paar maanden geleden eindelijk zelf live heb mogen aanschouwen toen ze Eindhoven aandeden in hun Europese toer met Twilight Force. Ook was het geweldig om te ervaren, toen ik de gelegenheid had om deze man even de hand te schudden, dat het gewoon ook een hele hartelijke en vriendelijke vent is! Het gezegde ‘ontmoet nooit je helden’ gaat hier dus zeker niet op! Dus wat mij betreft is de vier minuten drumsolo op dit album meer dan verdiend! Toch? Voor de zekerheid nog maar even luisteren…
En weer een half uur verder… Geen nood, de tijd is goed besteed. Over tijd gesproken: Live At Progpower USA XXI duurt precies één uur en vierenvijftig seconden. En dit uur speeltijd zit zo ram-tjokkie-vol muziek gepropt dat het outro Through Lifetimes halverwege weggedraaid moet worden en dat vooral de opmerkingen van Adrienne tussen de nummers door er op recordtempo worden uitgegooid. Maar alles zodat er op het einde voldoende tijd overblijft voor het toetje: het meer dan tien minuten durende epos This God Is Dead. En er zit zeker een grote kers op deze taart! Op de studio versie is dit deels een prachtig duet met zanger Roy Khan (Conception, ex-Kamelot). En laat Conception nu ook op de line up van dit festival hebben gestaan! Gelukkig, en ondanks dat het een prog festival is, is hier één en één gewoon twee en wordt dit duet ook live uitgevoerd, opgenomen én dus op cd gezet zodat de hele wereld hiervan kan genieten! Ga ik dat ook nog een keer doen…
Weer de cd rondgeluisterd tot ik weer bij Succumb uitkwam. Wat een schitterende gitaarsolo’s zitten hier toch in. Woordeloze gedichtjes zijn het. Zo jammer dat de gitaar van Jack in Eindhoven zo ver op de achtergrond stond… zonde en bij deze nog een dikke middelvinger voor de geluidsman die avond. Nu wil ik uiteraard ook nog Peter persoonlijk wat veren in het achtwerk duwen maar voor welk nummer dan… Want elke baslijn op elk nummer is perfect. Dus wat is er perfecter dan perfect? Ik ga even luisteren…Vooruit, Ghost Of Yesterday springt er dan misschien wat dat betreft nog net even bovenuit. Even dubbelchecken… Nee, Oceans Of Time springt nog hoger! Pff, ik weet het ook niet meer. Perfecter dan perfect bestaat dus gewoon niet. Klaar. Punt.
Het is dat live albums over het algemeen niet mee mogen tellen voor albums van het jaar anders was het alweer beslist dit jaar, wat mij betreft. Het enige wat beter zou kunnen zijn zou een nieuw studio album van Seven Spires zijn, maar ik kan me niet voorstellen dat er dit jaar ook nog komt, met alle tournees die ze dit jaar doen (op dit moment in Noord-Amerika met Eluveitie en Omnium Gatherum). Ook krijgen live albums meestal geen score beoordeling. Ook niet hier bij Zware Metalen, anders was dit mijn eerste recensie die de volle mep aan punten gekregen zou hebben!
‘Ja Berry, we weten het nu wel’ : zullen jullie nu denken. Live At Progpower USA XXI is geweldig! Maar kun je de boeien van je objectiviteit niet even laten vieren en proberen om er met een kritisch oor naar te luisteren? Nou vooruit, ga ik nog een rondje doen…
Het wordt maar eens tijd om deze lofzang over Seven Spires in het algemeen en Live At Progpower USA XXI in het bijzonder af te sluiten. Dan kan ik tenminste ook weer rustig, ongestoord verder luisteren. Kan ik dan echt helemaal geen puntje van kritiek geven? Echt, écht helemaal niet? Nou vooruit, ééntje dan: het album duurt gewoon veel te kort en had minstens een dubbel- of driedubbelalbum moeten zijn…
Label:
Frontier Records, 2023
Tracklisting:
- Wanderer’s Prayer (intro)
- Gods Of Debauchery
- Ghost Of Yesterday
- Cabaret Of Dreams
- Succumb
- In Sickness, In Health
- Bury You
- Drumsolo
- Oceans Of Time
- Shadows On An Endless Sea
- Dare To Live
- This God Is Dead (met Roy Khan)
- Through Lifetimes (outtro)
Line-up:
- Adrienne Cowan – Zang
- Jack Kosto – Gitaar
- Peter de Reyna – Bas en zang
- Chris Dovas – Drums
Links: