Een persoonlijke noot vooraf; ik reken Norma Jean al sinds het (klassieke) debuut Bless The Martyr, Kiss The Child tot mijn persoonlijke favorieten. Ook omdat de output die Norma Jean levert altijd interessant om te volgen was, ondanks een veranderende stijl die door zijn oeuvre heen loopt. Maar elk album van deze Amerikanen heeft een sterke eigen identiteit en is altijd kwalitatief hoogwaardig met als persoonlijke hoogtepunt Polar Similar uit 2017. En ik weet het, ik ken de meningen over de band. Dat er voornamelijk een stel afgekeurde Botch-riffs gebruikt wordt (wat niet zo is), dat het een enorme duiventil is (wat ook zo is, er zit geen oorspronkelijk lid meer in de band). Maar toch, zeker de laatste jaren, aan de hand van bandleider Cory Brandan, blijft Norma Jean albums van hoge kwaliteit afleveren. Tot nu toe was elk album een reactie op de vorige plaat, dat kun je nu ook wel een beetje zo zien. Voorganger All Hail was bij vlagen erg melodieus en melancholiek. Dit nieuwe album is in zijn geheel wat rauwer en harder, wat zeker ook komt door de productie (kom ik later op terug).
Norma Jean is altijd een koningsband geweest als het gaat om de openers van het album. Op vrijwel elk album weten deze heren gelijk de aandacht te trekken met een vaak fenomenaal nummer. Dat is op deze plaat niet anders. Want 1994 pakt gelijk je aandacht, of beter gezegd, Norma Jean eist je aandacht op. Het is een verontrustend nummer waarbij mokerslagen en geschreeuw gelijk aangeven dat er iets staat te gebeuren. Zeker als Cory uitschreeuwt “Happy songs make me feel like a liar“. Na dit nummer volgen er nog elf. En zoals altijd kost het enige tijd om een album van Norma Jean te begrijpen en om structuur en aanknopingspunten te vinden in al die hooks, breaks en riffs die over elkaar heen tuimelen. Dat is bij dit album niet anders en dat is niet erg. Norma Jean is nooit van de makkelijke muziek geweest. Maar deze keer maakt Norma Jean het wel erg uitdagend, de nummers op deze plaat zijn wel een stuk chaotischer dan zijn laatste platen. Niet dat er gelijk teruggekeerd wordt naar de beginperiode (daarvoor staan er nog net wat te veel hooks, grooves en melodieuze momenten op), maar het is wel een stuk ruwer en onstuimiger dan bijvoorbeeld een All Hail.
Het mooiste voorbeeld hiervan is ook gelijk de beste song van het album: Spearmint Revolt. Volgens Cory wou hij alle Norma Jean-elementen vangen in een nummer, zonder dat het een brij wordt. Nou, dat is gelukt. Het is een typisch Norma Jean-nummer waarbij mathcorestukken en sludgeriffs je om de oren vliegen, maar waar ook het kenmerkende melodieuze geluid in terugkeert. En een hoofdrol voor bandleider Cory. Hoe de fantastische break in het nummer is gevlochten is heel knap, om vervolgens een volgende sterke troef te spelen: Cory die zijn teksten repetitief steeds meer zeurend en in veranderende toonhoogte zingt over een vette riff, die na een break aangevuld wordt met een laag synthesizers, die volledig complementair is aan de zang. Het is een eerste voorlopige hoogtepunt op dit album. Wat zeg ik; dit is een van de mooiste stukken muziek van heel 2022!
En jammer genoeg volgen er net wat te weinig van zulke geweldige momenten. Ze zijn er wel hoor, zoals het coole intro van Aria Obscura, de energieke fragmentatiebom die Any% is of het beschouwende en het bijna rustgevende Penny Marges. Maar waar je bij vorige platen per nummer bijna verrast werd, is het nu meer wat je verwacht van een band als Norma Jean. Dat is niet erg, dit is een uitgekristalliseerde sound die ook werkt, maar persoonlijk mis ik de momenten die me uit mijn stoel blazen. Die ene mokerbreak of spitsvondige tekst of zanglijn. Veel nummers kabbelen wat voorbij.
De plaat heeft een groter sludgekarakter dan vorige platen. Dit wordt ook ondersteund door de goed gekozen productie. Het geheel klinkt af en toe scheurend en smerig (zeker bas en gitaar). Ook de studiofoefjes in de vorm van wisselende volumes en de toevoeging van allerlei pulserende geluiden geven dit album niet alleen dynamiek, maar ook een Southern tint mee. Dat wordt ook wel versterkt wordt door de af en toe bluegrass invloeden die gehanteerd worden in bijvoorbeeld Aria Obscura, het rustgevende, beschouwende begin van Penny Marges, of de swingende riffs in afsluiter Heartache.
Maar echt een dikke pluim voor de productie. De band schijnt meer dan tweehonderd audio tracks in de COVID-tijd te hebben opgenomen. Dat is tot een coherent geheel teruggebracht, zowel qua songstructuur als qua geluid. Het vormt echt een plaat op zich, waarbij zoals gezegd dynamiek, maar ook de gedetailleerdheid van de songs recht wordt aangedaan.
Ik heb dit album inmiddels tientallen keren beluisterd, maar helemaal grijpen (zoals de voorgangers dat wel deden), doet deze niet. Begrijp me niet verkeerd; een middelmatig Norma Jean-album is nog altijd beter dan 90 procent van de metalcorereleases die uitkomen, maar voor de standaarden die zij gezet hebben zijn er net te weinig indrukwekkende momenten te vinden. Ik blijf het album echter draaien, misschien valt het kwartje later nog. Want goed beschouwd; luisteren naar dit album is geen straf. Het is immers de almachtige Norma Jean.
Score:
82/100
Label:
Solid State, 2022
Tracklisting:
- 1994
- Call For The Blood
- Spearmint Revolt
- Aria Obscura
- Any%
- Parallela
- Wwavve
- A Killing Word
- Penny Margs
- El-Roi
- Sleep Explosion
- Heartache
Line-up:
- Cory Brandan – Zang, gitaar, basgitaar, synthesizer
- Grayson Stewart – Gitaar, basgitaar, zang
- Matt Marquez – Drums, percussie
- Matthew Putman – Samples, percussie, piano, synthesizer
- Jeremy SH Griffith – Synthesizer, Piano
Links: