Jerry Cantrell – Brighten

Geschreven door op 28-10-2021 om 19:05.

Eén van de meest onderschatte songwriters van de jaren negentig komt nog eens aanzetten met een soloalbum. Jerry Fulton Cantrell Jr brengt het album Brighten zelfs uit op zijn eigen platenlabel, dat de egocentrische, maar duidelijke naam Jerry Cantrell meekreeg. Fans van 90’s rockmuziek weten direct over wie ik het heb, maar voor wie nog niet geboren was toen de WTC-torens naar beneden kwamen, geef ik graag een korte inleiding.

Jerry Cantrell is namelijk de gitarist en primaire songwriter van grungelegende Alice In Chains. Deze band schoot in het kielzog van Nirvana en Pearl Jam naar de hoogste regionen van de 90’s rockscene. Rooster is zo’n nummer dat ik na dertig jaar en duizenden luisterbeurten nog steeds niet beu ben. Dat is zeldzaam hoor. Helaas kende ook Alice In Chains donkere tijden. Zanger en frontman Layne Staley verloor de strijd tegen zijn drugsverslaving en overleed op nauwelijks 34-jarige leeftijd. De toekomst van de band was hierdoor lange tijd nogal onduidelijk. Het was in deze periode dat Cantrell zijn eerste soloalbums uitbracht. Boggy Depot (1998) – met ondere andere Cut You In erop – en Degradation Trip (2002) – met het typisch Cantrell-achtige Anger Rising – heb ik grijsgedraaid in die dagen. Het zag er toen ook naar uit dat Alice In Chains een aflopend verhaal was, dus leek een solocarrière van Cantrell een logische volgende stap te zijn. Pas toen William DuVall als een wit konijn uit Cantrell’s hoed werd getoverd maakte Alice In Chains een doorstart en werd Cantrell’s solocarrière weer van de tafel geveegd.

Tot nu dus. Op een paar nummers voor filmsoundtracks na, bracht Jerry Cantrell gedurende twintig jaar geen nieuwe muziek meer uit, maar het begon duidelijk te jeuken. De geruchten waren er al jarenlang en dus zijn we maar wat blij om dit album eindelijk te zien verschijnen. Namens Zware Metalen kreeg ik de kans deze in avant-première te beluisteren. En reken maar dat ik hier enthousiast over ben. Indien ik een hond was geweest, kwispelde mijn staart nu zo hard als een ruitenwisser bij hevig onweer.

Het eerste nummer Atone kan trouwens direct tellen als opener. Dit is classic Jerry Cantrell. Die diepe gitaarriff, dat zagerige stemmetje. Dit nummer kan zich meten met het vorige solowerk van Cantrell, meer zelfs, het kan zijn voet zetten naast het jaren negentig Alice In Chains-werk. Op een vreemde manier doet Atone zelfs denken aan donkere country. Doorheen het nummer overheerst een zeker western-sfeertje. Als de rest van het album even doorrookt en grimmig zou aanvoelen, was dit een absolute topplaat geworden.

Toch blijkt deze Atone hoog boven de andere nummers uit te steken. Titeltrack Brighten is bijvoorbeeld ook weer standaard Jerry Cantrell te noemen, maar op een andere manier. Het nummer voelt – zoals de naam eigenlijk al impliceert – meer helder, vrolijker en meer pop aan dan Atone. Deze lijn wordt hierop doorgetrokken op Prism of Doubt, Black Hearts And Evil Done en Dismembered. Alternatieve poprock lijkt me een goede omschrijving, los van de contradictio in terminis.

The Siren Song is echter opnieuw een nummer dat hoog boven de rest torent. Het nummer start zacht akoestisch en klimt gestaag naar een zwaardere sound. Cantrell’s stem zit deze The Siren Song als gegoten. Diep gevoelig, beladen en licht verveeld zoals alleen hij kan klinken. Fans van de man weten perfect wat ik bedoel. Ook Nobody Breaks You vind ik het vermelden waard. Dit is de Cantrell die ik het liefste hoor. De man die gevoelige, bijna akoestische nummers tevoorschijn tovert zoals op het album Jar Of Flies (1994).

Eindigen doet Cantrell met het veelzeggende Goodbye (een Elton John-cover). Dit ultra korte, maar krachtige nummer kwam er na de persoonlijke goedkeuring van Sir Elton John zelf. En het mag gezegd worden: Cantrell’s stem doet het nummer alle eer aan. Het komt doorleefd, empathisch en krachtig over. Niet het soort muziek dat we normaal op onze website bespreken – die strijkinstrumenten alleen al – maar het is wat mij betreft de ideale afsluiter van de plaat en mocht gerust langer duren dan die twee lullige minuten.

Tal van muzikanten verleende zijn medewerking aan Cantrell’s soloplaat. Duff McKagan (Guns N’ Roses), Greg Puciato en Gil Sharone (beiden ooit Dillinger Escape Plan) zijn de opvallendste. Het zegt veel over hoe hoog de man staat aangeschreven. Terecht hoor. Deze soloplaat is zeker de moeite waard. Brighten biedt zijn luisteraar donkere en tegelijk heldere poprock aan. Cantrell bewijst hiermee nog maar eens wat voor een sterke songwriter hij is. Voor de fans van dit rockicoon zal dit album een leuke aanvulling van de collectie zijn. Hij klinkt niet meer zo hard en grungy als in zijn jonge jaren, nee, op zijn 55e balanceert Cantrell het liefst tussen country en veilige radiorock. Hij mag dat. De man heeft zijn strepen al lang verdiend. Brighten van Jerry Cantrell, geen muziek om festivalbier op te drinken, eerder iets op ‘s avonds op te leggen bij een goede bourbon.

Score:

82/100

Label:

Jerry Cantrell, 2021

Tracklisting:

1. Atone
2. Brighten
3. Prism of Doubt
4. Black Hearts and Evil Done
5. Siren Song
6. Had To Know
7. Nobody Breaks You
8. Dismembered
9. Goodbye

Line-up:

  • Jerry Cantrell – Zang, gitaar, basgitaar
  • Greg Puciato – Achtergrondzang
  • Duff McKagan – Basgitaar
  • Gil Sharone – Drums
  • Abe Laboriel Jr. – Drums
  • Tyler Bates – Percussie, gitaar
  • Vincent Jones – Piano, keyboard, strijkinstrumenten
  • Jordan Lewis – Piano
  • Lola Bates – Achtergrondzang
  • Matias Ambrogi-Torres – Strijkinstrumenten

Links: