Distant – Dusk Of Anguish

Geschreven door op 18-03-2021 om 20:28.

Kennelijk zijn we tegenwoordig al getuige, of je nu wilt of niet, van een nieuwe lichting met death- en metalcorebands. Bij metalcore was dat mij reeds bekend, bij deathcore wat minder. Onlangs verscheen Dusk Of Anguish van Distant in onze digitale brievenbus: een zeskoppige, Rotterdamse band die uit een mix van Nederlands en Slowaaks bloed bestaat. Het gezelschap begon in 2014 en bracht twee EP’s uit waarna Unique Leader Records, het label bij uitstek voor dit type loodhoudend motorgepruttel, het eerste volledige album Tyrannothopia uitbracht. Vorig jaar verscheen Dawn Of Corruption en nu nemen we kennis van Dusk Of Anguish. Het zal geen verrassing zijn dat het eveneens twee EP’s betreft.

Uit de alinea hierboven staat wellicht nog een vraag zonder antwoord open. Het merendeel van de nieuwe lichting aan deathcorebands heeft mij nooit weten te bekoren vanwege het feit dat ik een gruwelijk slappe balzak krijg van het overmatig en geforceerde gebruik van beatdowns, slams en ander aanverwant gegoochel. Het balletje zolang mogelijk in de lucht houden, af en toe een snaar, crashbekken of snaretrommel aanslaan en de jus van een geluidsmix doet in veel gevallen de rest. De band die dat het langst kan volhouden staat ongetwijfeld bovenaan op de apenrots. Enfin, ik dwaal af. Distant bracht met The Eternal Lament en in iets mindere mate Cryogenesis exact twee van dat type singles uit. Hoewel de tracks beide nog aardig uit de startblokken schieten, struikelde ik na een eerste keer beluisteren al over mijn scrotum, recht met mijn oogkas op de punt van onze eettafel. Aan het einde van de nummers verdwaalt het zestal compleet in de voor mijn grootste valkuil bij deathcore, of misschien beter gezegd slam: break op break op break en steeds traaaaaaaagerrrr. Gaap.

De gifbeker moet leeg dacht ik, dus terwijl het bloed uit mijn oogkassen gutst zoals menig plasstraal dat deed in de befaamde 2 girls 1 cup-filmpjes (van horen zeggen dan hé, mijn vrouw leest hier ook mee), besluit ik om de rest van deze EP ook tot mij te nemen. Ondergetekende wist na het beluisteren van de intro ook al stiekem dat dit het niet alleen kon zijn. The Offering en Dusk Of Anguish klinken namelijk alsof satan in je oren piest na een bloedvergoten nacht aorta-slurpen. Knetterharde gitaarriffs, mokerharde drums en grunts en squals van een vocalist die zijn bed heeft staan in de innerste kern van onze aardbol. Iets minder voorspelbaar en wat meer op karakter, dat horen we graag! Als het tempo wat hoger ligt en de blastbeats of geflipte gitaarrazernij je lotgenoot maakt van de miserie, klinkt de venijnige deathcore op zijn best. Graveborn is daar met zijn uptempostukken en minder overheersende, slammende beatdowns ook een prima voorbeeld van. Tijdens deze nummers doet het resultaat ook denken aan de meest recente plaat van Humanity’s Last Breath. Ga je hard op slamdeath en kan het spierballenvertoon niet groot genoeg zijn? Dan koop je dit EP’tje blindelings. Ben je kieskeuriger als het aankomt op deathcore, dan beluister je beter eerst wat voor vlees je in de kuip hebt met Dusk Of Anguish.

Label:

Unique Leader Records, 2021

Tracklisting:

  1. The Offering
  2. Dusk Of Anguish
  3. The Eternal Lament
  4. Cryogenesis
  5. Graveborn
  6. Ravka

Line-up:

  • Alan Grnja – Vocalen
  • Nouri Yetgin – Gitaar
  • Vladimir Golic – Gitaar
  • Eise Smit – Gitaar
  • Elmer Maurits – Basgitaar
  • Jan Mato – Drums

Links: