Op de vooralsnog laatste Eindhoven Metal Meeting (2019) zagen wij The Ruins Of Beverast op een laat uur een ijzige set spelen die confronteerde, hypnotiseerde en vooral schuurde als een alomvattende polaire wind. Ontsnappen aan de greep van ongemak bleek niet mogelijk, zodat we pas na het versterven van de laatste tonen leeg en murw gebeukt de nacht ingingen, ons afvragend wat ons nu toch was overkomen. The Thule Grimoires klinkt anders en vooral warmer dan wat we die nacht in Eindhoven te verstouwen kregen. Toch is de auditieve ervaring minstens even heftig. De nieuwste worp van The Ruins Of Beverast is namelijk niet meer of minder dan een angstaanjagende muzikale reis naar de donkerste krochten van je onderbewustzijn geworden.
Zeven nummers krijgen we voorgeschoteld maar van lange halen gauw thuis is geen sprake. Nemen we de gemiddelde duur van de tracks dan kan Napalm Death in elke track zijn klassieke You Suffer ongeveer 450 keer kwijt. Goede rekenaars met de kennis dat die “song” maar liefst 1,316 seconden duurt weten dan genoeg. Ik weet het: een nogal omslachtige manier om te zeggen dat The Thule Grimoires maar liefst een uur en negen minuten duurt, maar de geest dwaalt eens af. Dergelijke flauwigheid is ook wel even nodig na de duister drukkende sferen neergezet op The Thule Grimoires. Eenvoudigweg een kwestie van overleven.
De in hoofdlijnen monotoon en ritualistisch doordreinende black werkt namelijk zwaar op het gemoed. Accenten als onmenselijk wanhopige gillen als van hen die er niet meer zijn maar ook niet weten waar naar toe te gaan die doorheen de songs opborrelen zorgen ervoor dat alle zintuigen op scherp staan en de luisteraar zich opgejaagd voelt. Net als de zwepende afstraffing in Mammothpolis overigens. Het is alsof je bij voortduring voor de keuze “fight or flight” wordt gesteld. Dat de keuze voor de vlucht toch niet gemaakt wordt, komt doordat de plaat, ondanks (of dankzij) de naargeestige sfeer, mateloos intrigeert. Naarmate het album vordert wordt de druk trouwens wel wat verlicht door donker gotische passages. Dat juist dit genre van muzikale treurnis als lichtpunt heeft te gelden zegt direct iets over de uitzichtloosheid die elders op de plaat doorsijpelt.
Het zijn de eerste twee nummers die nog het meest aansluiten bij onze eerdere arctische ervaringen met de band. Het zal dan ook niet toevallig zijn dat de tweede track de titel The Tundra Shines heeft meegekregen. Koude leegtes, drukkende doompassages en monotoon doorrammelende, licht atonale riffs wisselen elkaar af in monumentale songs die de term song gemakkelijk overstijgen. Toch horen we in deze songs in al het rituele doomdronegeweld al wat warmere cleane zang die het geheel wat toegankelijker doet klinken. Dat geldt dan weer niet voor de ietwat verzopen snelle blackdrums waarover allesdoener Von Meilenwald overtuigend zijn zwarte woede uitkrijst.
In de tracks die volgen krijgen de voorzichtige wave (u weet wel: langdurig over één snaar van de gitaren wandelen) gothic-invloeden een nog voornamere plaats. Ze dragen het plechtig gezongen Kromlec’h Knell, dat in de meer herhalende stukken soms wat aan Triptykon doet denken. Mammothpolis opent beklemmend met iets dat klinkt als een ritueel gebed over offbeat percussie en dus die zweepslagen. De zware doomriff die pas na minuten invalt biedt verzachting nog terwijl de afstraffing voortgaat. De in grote delen instrumentale track bloeit open wanneer de drums aanzetten en een spuit adrenaline toevoegen aan de wave gitaren en klaagzang. Die laatste doet wat denken aan de zang op de eerste demo’s van Life Of Agony en dat betekent diepe emotie die voorgaat op de techniek. Laten wij daar nu net prima mee kunnen leven.
Afsluiter Deserts To Bind And Defeat begint met een rustig aangeslagen bassnaar als luisterden we naar A Forest van The Cure. De gejaagde drums ontkennen dat gegeven al snel waarna we de Type O Negative-referenties die we her en der lazen in volle omvang begrijpen. Niet alleen horen we de herkenbare baritonzang, ook de aanzetten van bas en gitaar klinken precies als die op de beste nummers van Bloody Kisses. Het is maar een momentopname (en misschien wel een kort saluut) want een woeste blackscream trekt de boel uit elkaar voor een veertien minuten durende wilde rit vol atonale riffs, afwijkende drumpatronen, monotone doom, screams en haat. We horen her en der zelfs wat klassieke gitaarsolo’s voorbij komen, maar deze worden steeds snel gecorrumpeerd en verzwolgen door walmende blackmetalgitaren die blijvend de sfeer bepalen.
De enige kanttekening die ik zou kunnen plaatsen is dat de productie van de drums wat scherper zou mogen zijn in de echt razende blackpassages. Dat is echter maar een kleine bedenking want The Thule Grimoires klinkt nog altijd vele malen beter dan vele andere eenmansprojecten, Sterker nog, The Ruins Of Beverast speelt in een heel andere klasse. In
“a league of their own” zouden de Engelstaligen zeggen.
Zo is The Thule Grimoires een subliem maar beklemmend luisterspel. Een plaat om je in onder te dompelen en maar te zien wanneer je weer boven komt. We spreken begin februari. Toch lijkt het niet voorbarig in te schatten dat we dit jaar niet veel indrukwekkender, emotioneel uitputtender platen dan The Thule Grimoires zullen horen.
Score:
89/100
Label:
Ván Records, 2021
Tracklisting:
- Ropes Into Eden
- The Tundra Shines
- Kromlec’h Knell
- Mammothpolis
- Anchoress In Furs
- Polar Hiss Hysteria
- Deserts To Bind And Defeat
Line-up:
- Alexander von Meilenwald – Alles
Links: