Tussen deze Ode en de voorlaatste volledige plaat, Cotard, zit maar liefst negen jaar. Ik heb er het raden naar waarom Gróvio, grondlegger van deze Portugese eenmansband Omitir, er zo lang over gedaan heeft om een nieuw album te schrijven. Een plaat die bol staat van de uitgesmeerde black metal met ambient- en folkinvloeden. Bij een eerste luisterbeurt doet dit album wat aanleunen bij de Canadese scene. De plaat voelt wel lang niet zo koud en kil aan maar toch. Ook een band als Ruadh komt in me op Daarnaast valt het op te merken dat dit type bands ook altijd oog heeft voor detail. Zo is de hoes van dit Ode erg mooi. Het lijken werkende dames in het veld te zijn die om één of andere reden in paniek schieten.
Een koebel, een trekzak? Hoor ik het goed? Inderdaad, je krijgt onmiddellijk het gevoel dat je op de boerenbuiten zit. Niks mis mee als je het mij vraagt. En doorheen dit hele album ga je frequent dit soort elementen terugvinden. De nummers die bij me blijven hangen zijn Cear en Flora. Eigenlijk omvatten net deze twee nummers ook alle sterktes van Omitir, triestig wanneer het dit moet zijn, doch pittig en episch wanneer ook dit aan de oppervlakte moet komen.
Cear is een intriest, doorspoeld met tranen droevig nummer opgebouwd rond treurende akoestische gitaren omgord door regenval. Flora, alhoewel een kleurige, fleurige titel, is niks minder dan een stevig episch nummer waar voor het eerst op deze plaat, de blastbeat wordt bovengehaald. Heel wat heroïsch aanvoelende leads doorspekken deze track. Wat het ook zo sterk maakt is de interactie, een soort van conversatie is het bijna, tussen de trekzak en de vocalen die vervolgens de heerlijke melodie overlaten aan de gitaren. Misschien nog een klein woordje omtrent de vocalen, want die zijn op heden nog niet aan bod gekomen. Typische screams ijzig en koud worden afgewisseld met warmere keelklanken, gesproken stukken, puik werk als je het mij vraagt. Ook de occulte zang op het afsluitende Âmago is indrukwekkend.
Een erg sterk album zonder al te veel toeters of bellen. Buiten die ene koebel dan welteverstaan. Een ode aan het feit dat eenvoud zijn gelijke niet kent. Nergens op dit album valt enige overdaad te bespeuren.
Score:
80/100
Label:
Loudriver Records, 2020
Tracklisting:
- Ceiva
- Nabia
- Cear
- Flora
- Vera Busca
- Âmago
Line-up:
- Grovio – zang, alle instrumenten
Links: