Album nummer zeven voor het Amerikaanse Carnifex en ondertussen ook het derde via Nuclear Blast. De band schijnt nog altijd deathcore te maken, al durf ik dat stevig in twijfel te trekken. Nooit eerder reviewde ik een album van deze band, maar deathcore is me niet vreemd. Bands als Thy Art Is Murder trek ik echt wel en ook het exxxtreme Infant Annihilator kan mij krijgen. En ja, zelfs een oudgediende als Whitechapel en oudere Suicide Silence zet ik wel eens op als ik aan afbraakwerken moet beginnen. Carnifex plaats ik echter onder een andere categorie.
World War X begint met het titelnummer en meteen voel ik nattigheid. Ben ik nu echt gemist van schijf? Dit klinkt namelijk als Carach Angren of Cradle of Filth zonder Dani. Deathcore? Eerder loodzware metalcore met pure en onversneden black metal, doordrongen van keyboards, piano, theatrale melodielijnen en atmosferische elementen. Na verloop van tijd komt er inderdaad deathcore doorgeven, maar in feite is het een blend. Niet dat het een slecht nummer is, het is vooral een verwarrende ervaring. Visions of the End is dan weer een ander pak mouwen. De zwierige deathcore wordt voorzien van strakgetrokken hyperblasts en enkele lekker klinkende ritmische riffs met heel wat gebrul, geblaf en gesnauw. Hier hoor ik voor het eerst de typische beatdown en slam terug die ik associeer met deze band. Op This Infernal Darkness (de titel alleen al) komt opnieuw Cradle Of Filth kijken na een springveer intro vol opgefokte metalcore. Niet de ganse tijd, want na het stukje meloblack verschijnt krachtige NWOAHM met een grote headbangzucht. Opnieuw geen slecht nummer, maar vooral verwarrend.
En zo gaat het maar voort en zo gaat het maar verder. Nu een deathcorenummer vol fysische pit-gevoelens (No Light Shall Save Us – best catchy trouwens), dan weer een blend van deathcore en vooral meloblack. Het nummer No Light Shall Save Us met Alissa White-Gluz (de core van The Agonist is nog niet helemaal uitgedoofd) is best een lekker nummer met lekkere hardcore/slam/beatdown. Alissa klinkt hier redelijk nog eens als een boosaardig wicht in plaats van een slechtgezinde verlengde puberteitsversie van Doro. De rol van de toetsen valt hier opnieuw niet onderschatten trouwens. Daarna valt ook Brushed by the Wings of Demons (weer zo’n meloblack metal titel trouwens) te noteren als relatief geslaagde variatie op deathcore.
Carnifex had ik altijd voor ogen als een vaandeldrager in het genre, makers van deathcore zonder overgeproduceerde gitaren en doodgetriggerde dubbele basdrums. Deathcore met meer hardcore dan moderne metal. Niets van dus. Carnifex is een allround Nuclear Blast band die ieder zomerfestival voor eender welk brutaal metalvolkje voor zich kan winnen. Ideaal voor fitte mensen die nood hebben om zich af te reageren in de pit en ondertussen ook de brug met black (en death) metal willen maken. Dat mag natuurlijk, maar dan heb ik ook liefst wat catchy momenten, een beetje diepgang en een bak organische geluiden. Aan die laatste drie ontbreekt het net teveel om hier te kunnen spreken van een killer en ik snap ook niet wat de meerwaarde van de uitstapjes is. Misschien valt er ook niets te snappen. Thuis zal ik deze in ieder geval niet meer spelen (ik kijk wel uit naar de komende Signs of the Swarm), live ga ik wel zeker kijken.
Score:
75/100
Label:
Nuclear Blast, 2019
Tracklisting:
- World War X
- Visions of the End
- This Infernal Darkness
- Eyes of the Executioner
- No Light Shall Save Us
- All Roads Lead to Hell
- Brushed by the Wings of Demons
- Hail Hellfire
- By Shadows Thine Held
Line-up:
- Scott Lewis – Zang
- Cory Arford – Gitaar
- Jordan Lockrey – Gitaar
- Fred Calderon – Bas
- Shawn Cameron – Drums
Links: