Amorphis en Starkill in Vosselaar
Biebob, 30 november 2013
Je hebt twee soorten publiek. Zij die op tijd komen om het voorprogramma mee te pikken en zij die enkel en alleen voor de hoofdact gaan. Op festivals zijn dat vaak de mensen die met een halve camper aan materiaal een hele dag op de camping zitten om dan voor Iron Maiden (die ze al 11 keer gezien hebben) toch nog met een diepe zucht uit hun vouwstoeltje te komen. Bij concerten staan diezelfde mensen tot het laatste moment achteraan de bar luid te praten, om pas als het licht uit gaat vooraan te gaan staan. Het mag natuurlijk, maar bij deze een warme oproep: kom toch wat vroeger. Uit respect voor bands die een hele maand touren zonder er iets aan te verdienen, en zich toch elke avond voor 100% staan te geven op het podium. Omdat daar soms ook echte toppers bij zijn, zoals twee jaar geleden al bleek toen Amorphis op tour ging met het fantastische Leprous.
Voor deze tour zijn ze op schok met het Amerikaanse Starkill, een band zo jong dat de helft van de zaal hun vader kon zijn. Bij de eerste oversteek meteen met Amorphis op tour, het is een mooie binnenkomer. Ze grepen de mogelijkheid met beide handen en trakteerden de aanwezigen op een strakke set. Op 40 minuten gooiden ze een hele rits stijlen door de blender. Het ene moment was het onvervalste heavymetal: Raise Up Your Swords (de titel alleen al) kon even goed een nummer van Turisas zijn. Het beukende Sword, Spear, Blood, Fire begon dan weer met een streep blackmetal om vervolgens over te gaan in Blind Guardian op steroïden. De solo’s en technische kunde kwamen er omwille van de doffe geluidsmix niet echt goed door, de ongeïnteresseerde geluidstechnicus kan er ook voor iets hebben tussen gezeten. Starkill gaf in ieder geval een mooi visitekaartje af aan zij die er op tijd bij waren, en dat bleek nog aardig wat volk te zijn:
Van het mindere geluid bij het voorprogramma was bij Amorphis niets meer te merken. Een pluim voor de reus achter de p.a.- tafel. Zoals dat gaat, waren de binnenkomers Shades Of Grey en Narrow Path van de nieuwe plaat Circle. Het Middeleeuwse fluitje zorgde meteen voor het nodige gehuppel in het publiek, dat voor een groot deel uit ‘oudere’ (toch maar opletten) vrouwen bestond. Amorphis is namelijk de metalband bij uitstek om je vrouw of lief mee naar toe te nemen. De geroutineerde Finnen balanceren hun muziek, en bij uitbreiding hun livesets, perfect op de lijn tussen melodie en harder werk.
Na de openers werd een luikje Skyforger ingezet, met Sampo en Silver Bride. Het oudere werk hadden ze duidelijk voor later op de avond bewaard. Een luid toegejuicht Against Widows was meteen de eerste trip naar het verleden.
Halverwege de set volgde een wat vreemde pauze, die de vaart even uit het optreden haalde. Misschien was zanger Tomi Joutsen toch wat vermoeid geraakt van het onophoudelijk headbangen met zijn geschift lange dreads. De andere bandleden zorgden in ieder geval dat ze voldoende afstand bewaarden als hij aan een van zijn “windmills” begon. Zonder Joutsen op het podium verdween ook meteen de pit en het vuur, de rest van de band gaf een wat zoutloze indruk. Of zoals hij het zelf uitdrukte halverwege de set: “We are so fucking old. I think it’s time to quit” (luid boegeroep uit de zaal).
De korte onderbreking was wel het teken om een blik ouder, harder werk open te trekken. Met een strak gespeeld Vulgar Necrolatry ging de band zelfs terug naar hun eerste album. De fans van het eerste uur haalden hun hartje op aan het snoeiharde gebeuk, terwijl anderen wat verbaasd rond keken, zich af vragend waar die leuke band van zonet was gebleven. Niet door iedereen gesmaakt dus, maar de groep stond zich wel enorm te amuseren. Ook tijdens het afsluitende drieluik zocht Amorphis het evenwicht tussen meezingers (Sky Is Mine, House Of Sleep) en steviger werk (Black Winter Day). Mooi zo, voor ieder wat wils – dat vat het hele optreden ook zowat samen.
Links: