Om maar eens een keer met de eindconclusie te beginnen: het kan niet altijd feest zijn. Damnation’s Hammer weet dat zelf ook want anders is niet te verklaren dat de band de muziek brengt, die hij brengt. Unseen Planets, Deadly Spheres staat namelijk vol zware, donkere muziek. Het persbericht spreekt in dit kader over ‘beïnvloed door Celtic Frost en geïnspireerd door Black Sabbath’. En vooral dat eerste horen we terug op het tweede album van deze band uit het Verenigd Koninkrijk.
Zo schuren en wringen de riffs op dezelfde wijze als ze deden op Morbid Tales. Ook de zang doet denken aan die van Thom G. Warrior. We horen zelfs diverse malen de kenmerkende ‘oeh!’ voorbij komen! Ik kan me voorstellen dat diverse lezers hun portemonnee al aan het zoeken zijn om weer zo’n duister pareltje aan hun collectie toe te voegen, maar wacht nog even.
De charme van dat wringende gitaarwerk bij het Zwitserse voorbeeld was voor een deel gelegen in het feit dat die band pionierde in de extreme metal. Men was zoekende, wist gewoon niet beter en juist dat leidde tot geniale uitkomsten. Inmiddels zijn we echter meer dan dertig jaar verder en dat maakt dat de riffs van Damnation’s Hammer, ik zou haast zeggen ‘uiteraard’, niet dezelfde impact hebben. Daarbij komt dat de zang weliswaar klinkt als een melodieuzere Mr. Warrior, maar bij vlagen (onder andere op Deathcraft) wel erg nasaal is.
Hier is dan ook vooral sprake van een hommage die, zoals wel vaker bij hommages, de glans en genialiteit van het origineel ontbeert. Dat neemt echter niet weg dat ik zonder enige moeite voor me zie dat deze band het heel goed doet op een underground doomfestival ergens in een donker zaaltje. Hoewel niet origineel beukt het gitaarwerk namelijk wel. Je kent ze wel, van die riffs die je hoofd in het begin voorzichtig doen meeknikken om na een kwartiertje plots te bemerken dat jij (met de rest van de zaal) stevig staat te headbangen. De riffs zijn dan ook het absolute hoogtepunt van de plaat.
Thuis doet deze muziek het naar mijn bescheiden mening echter minder goed. De reden is dat er gewoon betere muziek in het genre te vinden is, zoals meergenoemd origineel. Slecht is het allemaal niet, opzienbarend evenmin.
Verder is nog op te merken dat in Gates Of The Necronomicon een in metalkringen wel zeer bekend Lovecraft-citaat voorbij komt (ja, dat van die Stranger Aeons) en dat op Haunting The Abyss een gastrol is weggelegd voor Nik Stalvind van het Zweedse Wolf. Hij verzorgt wat achtergrondzang, maar zijn stem zit helaas te ver weg in de mix om echt een toevoeging te zijn.
Score:
71/100
Label:
Massacre Records, 2019
Tracklisting:
- Temple Of The Descending Gods
- Deathcraft
- Unseen Planets, Deadly Spheres
- Hammers Of War
- Wolves Of Aquarius
- Haunting The Abyss
- Gates Of The Necronomicon
- The Eternal Harvest
- The Hex III
- Entrance To The Final Chamber
Line-up:
- Tim Preston – Gitaar, vocalen
- Andy Farnell – Leadgitaar
- Jamie Fowler – Basgitaar
- Gary Bevan – Drums
Links: