Anathema en Leafblade
21 september 2009, Patronaat – Haarlem
Met Paganfest op de woensdag en Anathema op maandag was het Haarlemse Patronaat plotseling toneel van twee erg leuke optredens in één week. Dat gebeurt niet vaak. Het feestje van vanavond beloofde een Liverpools onderonsje te worden met Anathema en Leafblade op de bill.
Allereerst dus Leafblade, het geesteskindje van gitarist en zanger Sean Jude. Hij werd zowel live als op cd bijgestaan door Anathema’s gitarist Daniel Cavanagh. Dat Sean goed bevriend is met zijn stadsgenoten van Anathema bleek wel gedurende het optreden. Want niet alleen Daniel droeg zijn steentje bij aan Leafblade, ook broers Jamie en Vincent Cavanagh kwamen bij vlagen op het podium voor wat additioneel bas- en drumwerk.
De muziek die werd voorgedragen was afkomstig van het debuutalbum Beyond, Beyond en dat is vrij rustig en dromerig van karakter. De semi-akoestische muziek had bij vlagen zelfs wat folkinvloeden en het woord neo-hippie sprong steeds in mijn gedachten bij het zien van Sean. Vooral de projectie van de maan op de achtergrond en het karakteristieke zanggeluid van Sean werkte betoverend. Geen voorprogramma om het publiek op te zwepen voor de hoofdband dus, maar heerlijke, rustige muziek om bij weg te zweven. Vooral de nummers Spirit Child (die opgedragen werd aan alle fietsen in Nederland) en The Roots and the Stones lieten een positieve indruk op mij achter.
Na de laatste akkoorden kondigde Daniel aan terug te komen met een veel luidere band. Leafblade liet een goede indruk op mij achter, maar aan wat luidere muziek was ik wel toe. Het optreden had iets korter mogen zijn.
Na een korte ombouwtijd was het tijd voor de band waar het Patronaat redelijk voor gevuld was: Anathema. Uitverkocht was het deze avond zeker niet en het had allemaal ook prima in de kleinere zaal van het Patronaat gepast, maar voor een maandagavond, van een tourtje met vier data in Nederland, viel het me eigenlijk wel mee qua bezoekersaantallen.
De band ving meteen aan met A Natural Disaster’s Balance en Closer om vervolgens een setlist door te werken waarbij veel albums aan bod kwamen. Zo waren, naast het zojuist genoemde album, vooral Alternative 4, Judgement en A Fine Day to Exit ruim vertegenwoordigd in de setlist. De band speelde goed en op de afstelling van het geluid was niets aan te merken waardoor het publiek rustig stond te genieten. Voorman Vincent Cavanagh was blijkbaar een uitbundiger publiek gewend, want hij leek teleurgesteld in het wat statische publiek en kwam wat afstandelijk over. De enige interactie tussen Vincent en het puliek was met wat sneue oudere bezoekers die het nodig vonden om vooraan te gaan staan, veel te veel te drinken en zo hard te praten dat iedereen in de buurt er last van had. Het was zelfs zo erg dat ze een ‘Shut up or fuck off!’ naar hun hoofd geslingerd kregen van de band, wat beantwoord werd met een luid applaus van de rest van het publiek.
Na het duo-optreden kwam de band nog éénmaal op voor een toegift met natuurlijk Fragile Dreams. Gelukkig weer met de nodige pit om mijn aandacht volledig te herwinnen. Ook de band leek hun enthousiasme weer te hebben herwonnen en zo werd de avond waardig afgesloten. Anathema’s optreden was weer volop genieten geweest, maar ik ben toch wel toe aan meer nieuwe Anathema-nummers. Nummers die er waarschijnlijk op korte termijn gaan komen; de band kondigde aan om nog dit jaar met een nieuw album te komen. Iets wat ik na het jarenlange wachten pas geloof als ik de plaat daadwerkelijk in mijn handen heb.
Links: