Born from Pain, Six Feet Under
Het Patronaat, Haarlem, zondag 6 Augustus
Op een doodgewone zondagavond midden in de zomervakantie heeft men besloten om in de kleine zaal van Het Patronaat in Haarlem de liefhebbers van rechtoerechtaan metal een plezier te doen. Op het programma staan optredens van twee bekende bands, een vaderlandse en een internationale : Born from Pain en Six Feet Under. De hoeveelheid mensen voor de deur is niet overweldigend te noemen. Toch blijkt later de zaal meer dan redelijk gevuld te zijn, ook al is dat natuurlijk in de kleine zaal al snel het geval. De sfeer is in ieder geval goed en wordt alleen maar beter. De belangrijkste reden waarom ik graag naar de beide zalen van Het Patronaat kom is gelegen in het geluid. Bijna altijd is het geluid daar prima voorelkaar, ook akoestisch zit het goed, zodat het qua geluid weinig uitmaakt op welke plek je in de zaal staat. Wat dat betreft ben ik als Haarlemmer best wel trots op dit mooie complex. Maar goed, laten we het over de bands van vanavond gaan hebben.
Born from Pain
Een positieve band met een prettige uitstraling, die een standpunt durven innemen en een mening verkondigen. Dat is prettig. De band staat zo’n beetje aan de top in eigen land wat betreft metalcore en is druk aan het touren. Ze komen (net als Six Feet Under trouwens) vers uit Wacken en de komende dagen touren ze ook samen rond in Nederland, Duitsland en Belgie en gaan nog wat festivals langs. De metalcore die de jongens spelen is dreunend en vlot lopend, maar ook, naar mijn mening een beetje eentonig en instrumentaal te weinig gevarieerd. Het publiek wordt bestookt met een dreunend rhytme in een flink tempo. Toch lukt het de band niet om het publiek echt los te krijgen, ook al zijn er wel enkele liefhebbers die van het begin af aan het haar laten zwaaien en speciaal voor deze band gekomen lijken te zijn. Het grootste deel van het publiek komt echter voor de volgende band en laat zich niet echt inspireren, zo af en toe ontstaat er een kleine pit, dat wel. De boodschap in de songs, en ook tussendoor, komt duidelijk over: respect en anti discriminatie, vooral in songs als The New Hate en Fear This World. Maar ondanks dat het geluid gewoon goed is te noemen is het een beetje een brei van muziek die op je afkomt. Keer op keer wordt tussendoor het publiek bedankt, vrijwilligers en personeel bedankt, kortom de mannen doen er, ook tussen de nummers door, van alles aan om een beetje warmte in de zaal te krijgen, maar de vonk wil maar niet echt overspringen. Jammer voor de mensen van Born from Pain, want ze doen er echt alles aan en tonen inspiratie en inzet. Nadat de laatste klanken zijn weggestorven, wordt het tijd voor de hoofdact van vanavond.
Six Feet Under
Een band die niet bepaald bekend staat om zijn subtiele aanpak, maar wel vanwege het spelen van brute, stompe death en de beroemde, dieper dan diep, grunt van voorman/zanger Chris Barnes. Na Wacken is Haarlem aan de beurt. En dat is een flink stukje fietsen. De band oogt dan ook niet helemaal fris. Men laat zich wel inspireren door het nu wel heftig tekeer trekkende publiek en aan de muziek is niks te merken verder. Er wordt echter nauwelijks een onvertogen woord gezegd tussen de nummers door (we konden slechts tweemaal motherfucker uit de mond van de zanger noteren) en zonder een spoor van een toegift hield de band er in een keer mee op en stonden we voor elf uur ’s avonds alweer buiten. De muziek die Six Feet Under de laatste jaren maakt, wordt nogal eens afgedaan als fantasieloos en lomp. Bovendien blinkt de band de laatste tijd vooral uit door het opnieuw en opnieuw uitbrengen van ouder materiaal in de vorm van verzamelaars, re-releases en verzamelboxen en dvd’s. Maar wat je er ook over wil zeggen. Live speelt de band absoluut de pannen van het dak en weet zelfs de twijfelaars onder het publiek te overtuigen. Het geluid is van begin af aan hard en vol, toch zijn individuele instrumenten goed te herkennen. Chris is prima bij stem en grunt en scream klinken heftig. Ook de drummer is natuurlijk nadrukkelijk, maar niet overheersend aanwezig. “Do you wanna Die?” is natuurlijk geen alledaagse kreet bij een concert, maar vormt een prima opstapje naar het nummer No Warning Shot (Die, Motherfucker, Die, Die).Het aanwezige publiek genoot dan ook duidelijk van het optreden en een groot deel van het zaaltje veranderde bij vlagen dan ook in een pit. Het optreden werd beeindigd met het nummer TNT. De mannen van Six Feet Under hebben duidelijk een zwakje voor de gouwe ouwe songs van AC/DC en hebben ze al vaker op cd’s opgenomen en live gespeeld. TNT doet het prima als afsluiter en nog een keer gaat de zaal helemaal los. Dan stopt de muziek en gaan de lichten aan. Zonder nog naar het publiek om te kijken verdwijnt de band direct van het podium en keert niet meer terug.
Dat betekent een vreemd en abrupt einde van een leuk tussendoor avondje metal. Nu eerst het festival seizoen afmaken en dan staat er in Het Patronaat nog aardig wat metal op het programma dit najaar, waar we ons op kunnen verheugen Het was in ieder geval een geslaagd en plezierig avondje uit en met de gebruikelijke kanariepietjes in de oren keren we huiswaarts.
Tekst : Remi Peterse en Joris Peterse
Foto’s : Joris Peterse