Joe Satriani – 5 juli 2006, Podium Hardenberg
Je krijgt niet iedere dag de kans om Joe Satriani te zien. In een relatief kleine zaal is helemaal uniek. Het concert in de Heineken Music Hall was zowieso geweldig dus een ritje van een uur of drie naar Hardenberg had ik er wel voor over om deze meestergitarist nog een keer aan het werk te zien in een uitverkocht Podium. Ook al weet ik dat wanneer Joe een setlist heeft waar hij tevreden over is niet veel van afwijkt. Maar wat maakt dat uit want er zal toch volop gejamd en geïmproviseerd worden dus een show, die helemaal hetzelfde is, is er toch niet bij.
Opener is wederom Adrian Legg. Deze meneer zit op een kruk, relaxt met zijn gitaar op zijn been in zijn eigen wereld. Indien alles om hem heen zou vergaan, denk ik niet dat hij dat zou merken. Adrian heeft vandaag behoorlijk last van de warmte dus na ieder nummer moet hij zijn bril schoonmaken en zijn hoofd droogmaken want het zweet gutst werkelijk aan alle kanten van hem af. Dat is niet zo verwonderlijk want het is de gehele dag al bloedheet.
Deze gitarist draait al heel wat jaren mee en heeft zijn eigen manier van spelen. Mijlenver verwijderd van het hoofdprogramma maar desalniettemin erg interessant. Zijn manier van spelen kan ook alleen maar respect afdwingen of je er nu van houdt of niet. Ik heb niet alle muziek van deze man thuis maar volgens mij opende hij met Midwest Sunday. Tijdens deze (in ieder geval eerste song) speelt hij melodieën en akoorden en verandert de melodie door tijdens het spelen aan zijn stemknoppen te draaien en zo de toon te veranderen. Hierdoor krijg je een soort van steelguitarsound: erg indrukwekkend en mooi. Ik krijg wel de indruk dat hij het hier ondanks die hitte meer naar zijn zin heeft. Het publiek is kleiner in aantal maar heeft ook duidelijk meer aandacht voor wat daar op het podium,gebeurd dan dat dat het geval in Amsterdam was. Naast Nefertite – What A Sweetie! en More Fun In The Swamp speelt hij ook het mooie Anu. Geen verrassende setlist i.v.m. Amsterdam een paar weken terug maar wederom een indrukwekkend staaltje van gitaar spelen. Hij besluit zijn optreden met de woorden:’Na deze song zit ik bij de t-shirtverkoop en zal al uw vragen beantwoorden.’ En genoeg mensen, die vragen hebben aan deze nuchtere, vriendelijke Engelsman.
Na een korte pauze is het tijd voor Joe Satriani en band. Als eerste krijgen we Flying In A Blue Dream te horen en ook The Extremist volgt net als dat het geval was in Amsterdam. Bij deze gedachte verheug ik me al op bepaalde nummers die komen gaan.
Ook Satriani heeft last van de warmte en mist hierdoor een aantal keren wat frets maar dat mag verder geen naam hebben. Hij moet nog even wennen aan het feit dat hij gitaar moet spelen in een sauna-achtige ruimte. Ook de rest van de band staat het eerste deel hard te werken om alles zo goed mogelijk te spelen (later lijkt alles weer vanzelf te gaan). Bassist Dave La Rue ziet eruit alsof hij onder de douche staat. Het zweet gutst het gehele concert van zijn ellebogen af. Dat belet hem echter niet om weer allerlei bizarre dingen uit zijn bas te toveren tijdens zijn korte solospot maar ook tijdens de rest van het optreden laat hij zich niet onbetuigd en laat nog eens zien wat voor een geweldige bassist hij is.
Tourmanager en tweede gitarist Galen Henson mis ik alleen af en toe een beetje. Zijn geluid staat niet zo hard in de mix natuurlijk maar ietsje harder zou wel mogen. Drummer Jeff Campitelli slaat de boel weer lustig aan elkaar. Tijdens Cool #9 laat Satriani nog eens zien dat je geen scratchtafel nodig hebt om te scratchen op je gitaar. Deze oude song blijft een genot om naar te kijken en te luisteren. Ook hier is de song Super Collosal voor mij één van de hoogtepunten m.b.t. het nieuwe werk. Ik hoop dat hij deze in de set behoudt wanneer hij weer een nieuwe plaat heeft gemaakt en een nieuwe tour doet. The Mystical Potato Head Groove Thing staat weer bol van de rare fratsen met als hoogtepunt die rare ‘sweep’ natuurlijk. Tijdens het gehele concert laat hij weer zien wat je allemaal kan doen met een tremolo en een feedback en ook de Jimi Hendrix imitatie ‘ik speel gitaar met mijn tanden’ ontbreekt niet. Een ander hoogtepunt is zondermeer de lange versie van Always With Me, Always With you. Ik hoop dat ze deze versie nog eens opnemen voor één of andere live-cd. Geweldig hoe dit nummer na al die jaren nog steeds één van mijn favorieten is en dat de song (door het nieuwe tweede deel) inmiddels aan een tweede jeugd is begonnen. Ik kan dan ook niet zeggen welke versie ik nou mooier vind: die van vanavond of die van een paar weken geleden: beide worden met emotie gespeeld en eindigen in mega gave jams om weer te eindigen in de relaxte sfeer van het origineel. Surfing With The Alien is de laatste song voor de toegiften. De eerste toegift is Crowd Chant (ditmaal zonder pruik). Het publiek zingt alle voorgespeelde lijntjes weer graag na en ook de ‘niet na te zingen lijntjes’ worden getracht na te zingen. Deze toveren een lach op het gezicht bij zowel band als publiek. Hierna wordt overgegaan in Summer Song en dan is het al weer afgelopen.
Volgens mij verschilde de setlist niet van die van Amsterdam maar wederom een puik optreden. Een optreden bestaande uit zowel show als muzikale klasse van een gitarist die niet alleen maar zoveel mogelijk noten in een seconde op je afvuurt. Na afloop laten Joe Satriani en band nog maar eens zien dat het eigenlijk ook maar gewone jongens zijn (wel met een bizar talent natuurlijk. Na een uurtje komen zij de wachtende fans aan de achterkant nog even begroeten en gaan met de fans op de foto en ze signeren alles. Ook cd’s van Adrian Legg worden gesigneerd door Joe en band. ‘Hey great man that you bought some of Adrian!’ Je kan dus ook zeven miljoen albums verkopen en toch nog gewoon blijven. Daar kunnen sommige ‘grootheden’ nog een voorbeeld aan nemen.
Links: