Metal for the Masses, 21/01/2006 in Het Bolwerk, Sneek
Nadat eerder al Aborted afzegde voor dit festival, had ook het Belgische Liar besloten niet naar Sneek te komen. Jammer maar helaas dus, maar gelukkig beleef er nog genoeg over om van te genieten met de zes bands die over waren. Respectievelijk Sengaia, Instil, Leng Tch’e, Mörser, Deadhead en The Black Dahlia Murder waren deze dag present om de liefhebber te vermaken met een stevige pot metal in vele soorten (en maten).
Okee, ik geef toe, ik was een beetje laat, waardoor ik de eerste paar nummers van Sengaia heb gemist, maar daar had ik alle reden toe kan ik je vertellen. Kan ik je vertellen, maar dat doe ik lekker niet…te lang verhaal.
Anyway, ik kom uiteindelijk aan in Het Bolwerk alwaar het Tilburgse Sengaia zijn eerste nummers dus al ten gehore had gebracht. Verdomde jammer want de paar nummers die ik nog te horen heb gekregen klonken erg sterk! Tegendraadse death metal met de nodige fusion, grind en hardcore invloeden. Deathcore, zoals ze het zelf noemen, een term die de lading wat mij betreft redelijk dekt, hoewel de muziek moeilijk in een woord samen te vatten is. Onverwachte wendingen, sterk en strak instrumentaal geweld en uitstekende instrumentbeheersing Dit alles plus de goeie strot van zanger Eric Kalsbeek (Textures) maakte het nogal korte feestje voor mij toch nog aardig compleet.
Het Groningse Instil (inmiddels natuurlijk wereldberoemd n.a.v. hun optreden in het jeugdprogramma Klokhuis) had ik al eens een paar jaar terug op de planken aan het werk mogen zien en ik was benieuwd om te zien of ze in de tussentijd veel veranderd waren (muzikaal en qua podiumpresentatie dan he…). Conclusie: aan de ene kant niet. Zanger René Smit en bassist Arnold Schonewille zijn nog steeds de smaakmakers wat betreft podiumpresentatie. De beide gitaristen (vooral de erg statische Joop Suelmann) mogen wat mij betreft wel wat energieker overkomen, dit om hun behoorlijk energieke muziek live nog wat meer kracht mee te geven. Maar tijdens het soms nogal technische snelle-vinger werk kan ik het me enigszins ook wel weer voorstellen. Ook zijn ze niet veel veranderd wat betreft muziekstijl. Nog steeds vliegen de Zweeds aandoende riffs je om de oren en wordt dit op een geslaagde wijze gecombineerd met lompe beatdowns en een lekker smerige strot. Zeg maar Unearth, maar dan uut Grunn…
Waar ze vooral wél in zijn veranderd (in positieve zin gelukkig) is de songwriting. De nummers zijn vele malen sterker geworden en de riffs zijn van erg hoog niveau. Hun debuut full-length Fire Reflects in Ashes is dan ook zeker de moeite waard eens te checken…Ze hebben mijn aandacht tenminste het volledige optreden weten vast te houden en ik heb me dan dus ook prima vermaakt.
Tijd om de snelheid nog ietsje op te voeren: Het Vlaamse Leng Tch’e mag het podium namelijk op. Grindcore zoals grindcore hoort te klinken: snel, strak, bruut en af en toe zo log als een zwangere olifant. Zanger “El Bastardo” Boris heeft een bijna arrogante uitstraling maar zorgt wel voor de nodige humor en hij weet er een mooie show van te maken. Nummers als Don’t Touch my Spandex en het vrij oldschool klinkende Another Hit Single gingen er dan ook in als Vlaamse friet! Ook het geluid werkte gelukkig goed mee aan dit feestje aangezien alles prima te volgen was. Opnieuw een erg sterk optreden en deze eerste jaargang van Metal for the Masses was, ondanks het afzeggen van Aborted en Liar toen al een uiterst geslaagd dagje uit. En dan waren we nog maar op de helft…
Eerst pauze. De zaal druppelde langzaam leeg met hongerige metalfans die even een hapje gingen eten in de stad. Op het moment dat ik en mijn kameraad ook aanstalten maakten om weg te gaan, schoof het kantinepersoneel de heer Robbie Woning (die bij de Deadhead merch zat te wachten op zijn eerste klant ;)) ineens een groot bord pasta onder zijn neus. Tsja dat lusten wij natuurlijk ook wel en zijn we met dank aan Deadhead zanger Tom van Dijk in de backstage ruimte terecht gekomen waar we een heerlijk bord eten voorgeschoteld kregen. Biertje erbij? Ja natuurlijk willen wij een biertje erbij! Mooi voormekaar dus. Zo’n relaxed concert heb ik in ieder geval nog maar zelden meegemaakt…
Eenmaal het buikje rond vertrok ik weer richting podium alwaar het voor mij tot dan toe onbekende Duitse gezelschap Mörser zijn opwachting maakte. Gewapend met twee bassisten en twee zangers maken deze Duitsers een donkere vorm van hardcore met onheilspellende riffing en wisselende tempo’s. Niet echt opzwepend, maar wel dusdanig agressief en overtuigend dat ik best onder de indruk was. Ook omdat ik de band niet direct in een hokje kon plaatsen. Best wel eigenzinnige muziek dus.
Groot minpunt daarentegen was in mijn ogen de zanger/frontman die niet echt de indruk wekte het naar zijn zin te hebben, aangezien hij meer aandacht aan zijn blikje bier schonk dan aan het aandachtige publiek. Volgens mij had ie verwacht dat ze wel even een enorme moshpit zouden veroorzaken (“Where is the party!?” klonk het meermaal richting publiek met Duits accent), maar juist voor een in Nederland relatief onbekende band als Mörser (ook al bestaan ze als zo’n tien jaar) is het natuurlijk lastig om het publiek, dat net van eetpauze terugkomt, in beweging te krijgen. Gelukkig hadden ze nog een enthousiaste gitarist die de boel weer een beetje compenseerde. Muziek: vet. Strakheid: goed. Presentatie: matig. Ondanks dit een aangename kennismaking.
Na een klein half uur is het tijd voor iets compleet anders: een lekkere pot ouderwetse thrash van eigen bodem! Het Kampense Deadhead was op zich vandaag een beetje de vreemde eend in de bijt, maar dit weerhield ze zeker niet van een enthousiaste performance. Reeds opgericht in 1989 zijn deze heren natuurlijk ook wel het nodige gewend. De oudere metalgarde uit het publiek deed een paar stappen naar voren en het thrashfeest kon beginnen. Achteraf kreeg ik van de band te horen dat drummer Hans Spijker zijn arm in verband met een dubbel (!) fietsongeval niet 100% in orde was, maar ik moet eerlijk toegeven hier weinig van gemerkt te hebben. Nou ben ik ook niet bepaald een diehard Deadhead fan die elk breakje uit zijn hoofd kent, maar qua strakheid leek het allemaal wel dik in orde in ieder geval. Eén keer ging de band even volledig de mist in met een break, maar daar konden ze gelukkig wel om lachen en de show ging gewoon weer verder waar het gebleven was. Met voor mij het heerlijke beuknummer The Festering als hoogtepunt was de tweede keer dat ik deze band live zag een mooie ervaring. Maar ik kan dan natuurlijk ook niet al te negatief doen nadat ik van meneer Tom een bord eten en een blik bier gekregen heb en er dan ook nog een nummer aan Zwaremetalen wordt opgedragen… Ik zeg Tom bedankt! :bier: 😉
De nodige biertjes werden na het optreden van Deadhead weer genuttigd en tot mijn grote schrik kwam ik erachter dat de hoofdact al een paar minuten aan het spelen was. Eenmaal aangekomen bij het podium bleken de wat jongere bezoekers zich massaal vooraan te hebben genesteld. The Black Dahlia Murder schijnt dus best wel een populaire band te zijn. Verscheidene jongemannen vooraan stonden de teksten uit volle borst mee te schreeuwen en hierdoor kreeg de band het ook uitstekend naar zijn zin. Het spelenthousiasme spatte er van het begin af aan vanaf en de heren zetten een uitstekende set neer. Qua materiaal kan de band nog maar uit twee full-lengths putten, maar dit zijn dan ook beide erg sterke albums! Vooral het vorig jaar verschenen Miasma deed het goed bij het publiek en ik moet zeggen: eigenlijk bij mij ook wel. Met krakers als Statutory Ape, I’m Charmed, Miasma, A Vulgar Picture van hun laatste plaat, maar ook een nummer als Contagion afkomstig van Unhallowed kon de band het volledige optreden met gemak blijven boeien.
Helaas was het geluid niet echt geweldig, aangezien zanger Trevor Strnad soms helemaal leek weg te vallen. Nadat ik tijdens het fotograferen een enorme beuk in m’n rug kreeg (en bedankt nog!), deed ik even een paar stapjes naar achteren en wat bleek, het geluid was daar stukken beter! Alles was prima te horen! Als ik dat eerder had geweten…Maar goed, ik heb weer wat geleerd: ga nooit recht onder de PA staan tijdens een concert! Maar ja, voor de foto’s was het toch allemaal wel weer de moeite waard.
Moe maar voldaan hebben mijn kameraad en ik maar een taxi gebeld, aangezien de laatste bus alweer gevolgen was. Wie verzint het toch…om 22:45 de laatste bus midden in het weekend!? Naja, na het zien van een zestal erg sterke bands heb ik dat er nog wel voor over. Al met al een verdomd heftig dagje! Wat mij betreft volgend jaar dus Metal for the Masses part 2!
Links: