Interview met Sadako
Als er ten huize Alfvoet bezoek is dan probeer ik af en toe wel eens een streep metal voor te schotelen, ook aan onverlaten die normaal nooit dergelijk herrie tot zich nemen. Meestal kom ik niet toe aan een Behemoth of Angelcorpse, maar blijft het hangen bij industrial, mainstream of nu metal. Een plaatje uit 2013 dat het goed doet bij een groot gedeelte van de bezoekers en bij mezelf, is de nieuwe Sadako. Reden genoeg voor een interview.
Hallo Sadako. Bedankt voor dit interview. Proficiat met jullie laatste album, volgens mij is het een 83/100 waard. Zijn alle reviewers zo enthousiast?
Hallo Bart! We willen je alvast bedanken voor deze steun, we waarderen de interesse in onze band namelijk enorm! De beoordelingen die we onlangs kregen zijn zeer divers. Het lijkt erop dat we een “love it or hate it” band geworden zijn. Dat is best cool volgens ons, stiekem ook de reactie die we wilden uitlokken. Ons uitgangspunt toen we de band begonnen was om anders te zijn dan alle anderen, allerlei stijlen die wij graag horen combineren, totdat er een nieuwe schaduw in het muzikale spectrum gecreëerd wordt.
Panic Transistor is de naam van het album, wat symboliseert het?
De naam dient vooral om de sfeer van het album te vertalen. Een groot deel van de songteksten gaat over een soort van beangstigend, afschrikwekkend of verticuterend onderwerp. Dat betekent dat de nummers als transistors optreden voor dit soort van gevoelens.
Je bent dol op “Visual Kei”, wat houdt dat in?
Dat visual kei-ding kwam er vanwege onze bandnaam, Sadako is een Japanse meisjesnaam weet je, en is tekenend voor onze Japanofilie. De naam kwam er als gevolg van onze zucht naar Japanse horrorliteratuur en films.
Zoals je ziet zijn we niet één van die typische visual kei-bands, met dat gekke haar, typische styling en make-up. Wat we wel gemeen hebben met de meeste van deze Japanse bands is dat we ons helemaal niet tot een bepaalde stijl beperken. We veroorloven het ons om elk idee op te nemen in onze eigen stijl en van daaruit verder te ontwikkelen.
Had je het album al klaar, inclusief al die ideeën, toen je op zoek was naar een label, of was het andersom?
Het album werd geschreven, opgenomen, gemixt en gemasterd een jaar voordat we de deal met SAOL binnen hadden. Nadat we het hele zaakje opgenomen hadden, begonnen we op zoek te gaan naar een label. We wilden onafhankelijk zijn, dat hield ook in dat we ons werk zelf gefinancierd hebben. Nu, met ons huidige label zijn we in staat om de meeste van de beslissingen ook zelf te maken.
Jullie belandden op SAOL Recordings, kun je ons uitleggen hoe ze daar werken?
We zijn erg blij om een contract bij SAOL te hebben, zoals ik al zei, want zo kunnen we onze muziek zelf aanbieden in plaats van afhankelijk te zijn. Ze bieden dezelfde soort diensten zoals andere labels, maar de kunstenaars houden alle beslissingen in eigen hand. Dat betekent dat we de volledige controle over het gehele marketingproces houden.
Het album Panic Transistor is zoals gezegd behoorlijk divers, maar het werkt wel iedere keer. Safe Home For Zombies bijvoorbeeld, heeft een melodielijn waar zelfs Lady Gaga een moord voor zou plegen. Andere nummers zijn dan weer rechttoe-rechtaan. Ben je anders ook in die mate eclectisch qua smaak?
Iedereen in onze groep heeft een andere smaak op het vlak van muziek. Soms is het enige dat we delen de open minded houding. We willen elke muziekstijl eens proberen, als we denken dat het cool zou klinken. We zijn dus niet de typische metalband, zou ik zo zeggen. Ik ben opgegroeid met bands als Faith No More, Type O Negative en Paradise Lost, maar sindsdien was ik altijd al op zoek naar nieuwe spannende deuntjes, ongeacht of het pop of blackmetal betrof. Het is hetzelfde met de andere bandleden: iedereen is blijvend op zoek naar geweldige muziek.
Dit was niet jullie eerste album, kunt je ons iets vertellen over eerdere releases?
We hebben een demo in 2004 uitgebracht met als naam Papa‘s Gonna Bomb You en in 2005 kwam er de officiële langspeler genaamd Bedtime Stories. Op dat moment begonnen we te experimenteren met een aantal NDH-klanken van bands als Rammstein en OOMPH! en we combineerden ze dan met wat nu metal-tunes.
In 2008 wierpen we onze tweede baby genaamd Hikikomori. Op die langspeler namen we het geluid een stap verder mee in de metalen evolutie, om tenslotte te komen tot de stijl die iedereen nu te horen krijgt op Panic Transistor. Elke release staat voor de band zoals die was op dat eigenste moment. We zijn erg trots op het feit dat elke release anders klinkt en we er in geslaagd zijn om onszelf niet te herhalen.
Bent je persoonlijk betrokken bij andere bands of projecten, binnen of buiten de metalscene?
Chris speelt in een lokale coverband genaamd Internationale Pussy Lovers en Benji heeft een electro-album onder de naam Benji_d opgenomen. Afgezien van dat hebben we allemaal onze baan en sommigen van ons hebben ook families. Er is niet veel tijd om andere muziekprojecten te onderhouden. Misschien komt er meer tijd in de toekomst, maar op dit moment krijgt Sadako onze volle aandacht.
Ga je binnenkort op tournee? Je hebt waarschijnlijk andere dingen aan je hoofd nu naast het maken van muziek en agenda’s staan dikwijls niet toe dat mensen gaan en staan waar ze willen.
Klopt ja, vanwege het feit dat Chris en Rene onlangs vader werden, zijn we niet in staat om veel te spelen dit jaar, maar we zijn van plan om mee te gaan in een tourpakket in het voorjaar van volgend jaar. We hopen leuke aanbiedingen te krijgen voor een aantal gezamelijke tournees waarin onze muziekstijl gedeeld wordt.
Jullie wonen in een Oostenrijks dorpje, kun je je daar wat bezig houden eigenlijk?
Ja, we leven op een Oostenrijkse berghelling. Het is een beetje langzaamaan hier beneden, maar ik ben werkzaam in Wenen en het is altijd een genot om terug te komen naar de vredige idylle van het platteland. Ik denk dat we ook een meer kleurrijke muziekscene in onze regio hebben dan in Wenen bijvoorbeeld. De meeste bands uit Wenen zijn technisch perfect, maar ze missen wat creativiteit. Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen, maar als je een band van buiten de grote stad bent dan betekent dat dat je meer aandacht kan krijgen, als je een unieke stijl hebt natuurlijk. Naar mijn mening slagen de meeste bands uit de landelijke dorpen daar zeer goed in.
Bedankt voor jouw tijd. Nog een woordje voor potentiële fans om mee te eindigen?
We willen iedereen die geïnteresseerd is in onze band absoluut bedanken. We steken veel tijd en energie in onze albums en waarderen elke supporter… zelfs de haters, omdat ook die tonen dat we een effect hebben op mensen met wat we doen.
Het zou geweldig zijn om een aantal van jullie aan te zetten om even te luisteren en wie weet ook te zien, ooit, met een frisse pint achteraf!
Prost!
Links: