Interview met Hatebreed
De tourmachine die schuilgaat onder de naam Hatebreed bracht een bezoek aan de 013, te Tilburg, om het laatste concert van de Persistence Tour 2013 af te sluiten. Een beter moment om de band te interviewen bestaat niet nu het nieuwe album The Divinity Of Purpose uitgekomen is en de groep al bijna twintig jaar bestaat. Zware Metalenredacteur Pim Kastelein sprak met gitarist Frank Novinec over het nieuwe album, het tourleven en countrymuziek. Weer eens wat anders dan dat eeuwige gepraat van Jamey Jasta.
Dag Frank, hoe gaat het?
Goed! Vandaag is het laatste concert van de tour, maar de Persistence Tour is altijd kort. Dus ik heb nog wel wat energie over.
Waarom hebben jullie eigenlijk besloten om vlak voor het uitbrengen van het nieuwe album, The Divinity Of Purpose, te gaan touren door Europa?
We hadden eigenlijk gehoopt dat het album eerder klaar zou zijn, maar jammer genoeg kregen we hem niet op tijd af. Maar ach, volgende week gaan we naar Amerika om daar rond te touren en daarna zullen we meteen weer terugkomen om hier festivals te gaan spelen. Dus iedereen zal een kans krijgen om de nieuwe nummers te horen, te kennen en om van ze te genieten.
Over het nieuwe album gesproken. Ik heb hem gisteren voor het eerst gehoord en ik ben er echt heel enthousiast over! Misschien kunnen we even over het artwork praten? Voorgaande albumcovers waren allen in dezelfde stijl, maar dit keer hebben jullie voor een kunstig schilderij gekozen.
Ja, dat klopt! De man die het voor ons heeft gedaan, heeft al covers voor Testament en Sodom gemaakt en voor dit album wilden we gewoon iets nieuws proberen. Maar op zich, als je er naar kijkt, heeft het nog steeds dat rood-witte Hatebreed-logo erop. Het is iets nieuws. Ik ben alleen een beetje bang dat mensen die de cover zien, zullen denken dat het een metalalbum is. Dat is het eigenlijk niet. Het is meer een traditionele Hatebreed-plaat.
Hoe zou je de sound van het album vergelijken met eerdere albums?
Ik denk dat het gewoon een écht Hatebreed-album is geworden. Het is precies wat je ervan zou verwachten. We hebben een aantal nieuwe dingen geprobeerd op het vorige album en gingen tot onze experimentele grens, maar met deze is het eigenlijk gewoon meat and potatoes. Het is precies wat de fans willen. Als er niets aan schort, waarom zou je het dan veranderen?
Dus jullie brengen weer de typerende mix van metal en hardcore?
Jazeker. Het is precies wat iedereen leuk aan ons vindt. Toch voelt het album best wel fris aan.
Ligt dat misschien ook aan de heldere productie? Ik heb gelezen dat jullie voor de zesde keer samen hebben gewerkt met Zeuss (Suicide Silence, Soulfly, Whitechapel, Chimaira).
Hij is net onze zesde bandlid. Hij weet welke kant we op moeten gaan qua geluid en progressie. Hij is erg betrokken en we zijn er blij mee dat hij een deel uitmaakt van ons team, dus het voelt altijd goed om met hem de studio in te stappen.
Trouwens, het laatste nummer van het album. Argh, hoe heet die nou?
Erhm. Zo uit mijn hoofd weet ik het niet honderd procent zeker. Time To Murder It?
Ja, dat is hem! Ik ben bang dat het één van mijn favoriete Hatebreed-nummers zal worden. Aan het einde zit er zo’n massieve breakdown in. Het voelt een beetje alsof jullie er keihard uit wilden knallen!
Nou, ja. Als je luistert naar Everyone Bleeds Now heb je ook zo’n hele diepe breakdown. We staan open voor verschillende ideeën. We zijn toch wel een beetje dé band die al die breakdowns naar de metal heeft gebracht. Dus we voelen ons wel een beetje verplicht. Nou, niet zozeer verplicht. Het is meer dat als we zoiets willen doen, dat we gerechtigd zijn om het uit te voeren. En ik vind dat wel mooi. Veel mensen zeiden tegen me dat de laatste nummers van het album heel erg goed zijn en ze vroegen zich af waarom ze helemaal aan het einde staan, maar dat komt gewoon omdat het van begin tot eind een sterk album is.
Gelukkig hadden we een lange tijd om het album te schrijven en om er aan te werken. Zodoende konden we de dingen aanpassen die we wilden om het precies zo te krijgen als we wilden. Ik heb het gevoel dat we die luxe niet hadden in het verleden. Daarmee wil ik niet zeggen dat de vorigen slechte albums waren, maar meer dat het fijn was om voor deze keer het album keer op keer te herzien.
Als je beweert dat alle nummers op het album goed zijn, hoe hebben jullie dan gekozen om Put It To The Torch als eerste single naar buiten te brengen?
We hebben voor dat nummer gekozen omdat het een kenmerkend en typerend Hatebreed nummer is. We willen dat mensen die de single horen, denken: wow, dit is wat ik wil van deze band. Dit is wat ze verwachten. Simpel, catchy en daarom spelen we hem live. De respons erop is goed geweest. We hebben trouwens al een video opgenomen voor de tweede single, Honor Never Dies.
Dus je zegt dat jullie Put It To The Torch gekozen hebben omdat het zo’n kenmerkend nummer voor jullie is. In mijn optiek was de videoclip zelf echter niet echt wat ik van een Hatebreed video zou verwachten.
Met al het touren, het schrijven en het afmaken van het album hadden we geen tijd om een video te maken waar wij in zouden zitten. Als je onze video ziet voor onze Black Flag cover, Thirsty and Miserable, daar zaten we ook niet in. Het is meer een conceptvideo. Hij is sowieso anders inderdaad, maar het doel was gewoon om het nummer naar buiten te brengen. We waren niet echt bezig met de kwaliteit van de video zelf. De jongen die de clip maakte, kennen we al een tijdje. Hij is up and coming en we gaven hem de kans om iets te proberen. Daar staan we voor open.
Hoe is de connectie met Nuclear Blast geweest? Het ziet er naar uit dat jullie veel support en promotie hebben gekregen.
Ik moet eerlijk zeggen dat het echt geweldig is. We hebben meer pers hier in Europa gedaan voor deze plaat dan voor elk ander Hatebreed album. De video van Put It To The Torch is vaker bekeken tot nu toe dan elke andere video die we gemaakt hebben. Dus ik heb het gevoel dat alles op rolletjes loopt. We hebben veel festivals waar we in de zomer naartoe zullen gaan en natuurlijk is Nuclear Blast daar blij mee. Waar het uiteindelijk op neerkomt, is dat je een label hebt dat het voor je opneemt. Daarbij komt dat we een bijna non-stop tourende band zijn en dat we een gevestigde naam binnen de scene zijn. Dat is natuurlijk een belangrijke reden waarom ze met ons willen werken.
Onze vrienden in Agnostic Front hebben ook al een tijd met ze gewerkt en als we kijken naar hun carrière en naar wat zij gedaan hebben, vooral in Europa, dan is dat geruststellend. Ze hebben ook bands getekend waar wij naar luisterden toen we opgroeiden, zoals Destruction en Kreator. Ze hebben ook strakke, nieuwe bands zoals Graveyard. Alle verschillende coole packages die ze gemaakt hebben voor The Divinity Of Purpose vind ik trouwens ook geweldig.
Jullie hadden op Facebook vermeld, ik weet niet of jij daar iets mee te maken had, dat het album in Amerika op dezelfde dag uitkomt als het nieuwe album van Justin Bieber. En dat iedereen het album zo snel mogelijk moest kopen zodat jullie hem konden verpulveren in de eerste verkoopcijfers. Zijn dat soort cijfers nog steeds belangrijk in de muziekindustrie tegenwoordig?
Haha! Ja, het is zeker belangrijk. We willen onze stempel zetten op de muziekindustrie. We zijn al een lange tijd bezig om onze stempel op de metal- en hardcorescene te zetten, maar we willen dat de algehele industrie ons type muziek erkent en inziet dat het nog steeds relevant is. Dat is niet alleen voor Hatebreed, maar voor al onze vrienden en bands die zoals ons zijn en waar we mee touren. Dit is een hechte gemeenschap en dat willen we de muziekindustrie laten weten. We zullen nergens heen of dood gaan en dat zegt veel volgens mij.
In 2002 was Perseverance het best verkopende Hatebreed album in Amerika. Velen die het toen hebben gekocht volgen ons wellicht niet meer en zullen volgende week misschien weer van ons horen en zich verbazen dat we nog steeds een groep zijn. The Divinity Of Purpose is een mooie manier om weer van ons te laten horen. Dat is eigenlijk het enige wat we willen. We zijn nog steeds dezelfde mannen, we maken nog steeds dezelfde muziek. Het maakt niet uit hoe hoog we in de lijsten staan of met welke bands we touren. We willen gewoon gehoord worden.
Denk je dat die mindset ervoor zorgt dat jullie met zo’n beetje elke band kunnen touren waarmee jullie willen? Jullie gaan nu met Agnostic Front, maar volgende week staan jullie naast Dying Fetus. Dat zijn toch twee totaal verschillende formaties!
Hatebreed is een beetje als Motörhead. We zijn heel erg universeel. We kunnen spelen met punkbands, rockbands, metalbands en hardcorebands. Het is alleen maar goed voor ons. We hebben getourd met Five Finger Deathpunch, we hebben geopend voor Kiss en Blue Öyster Cult en we doen hier mee aan de Persistence Tour. Ik wil wat we nu doen voor altijd blijven doen. En we hebben iedereen er graag bij. We verplichten niemand om ons leuk te vinden. Maar we zijn universeel en daar hebben we geluk mee, vooral hoe we uit de hardcorescene de metalscene binnen gerold zijn. Dat heeft ons de kans verschaft om op het hoofdpodium van Ozzfest te spelen tussen Lacuna Coil en Avenged Sevenfold. Dit zijn dingen die heel veel hardcorebands niet zouden kunnen doen. Ook als je het van een andere kant bekijkt is het mooi. Als je binnen een scene zit, zijn er maar zoveel andere bands waarmee je op tour kan gaan. Gelukkig kunnen we op grote festivals spelen naast hiphop-, metal en rockbands.
Nu we het toch over concerten en festivals hebben. Welke van de twee prefereer je?
Natuurlijk zijn ze allebei leuk om te doen, maar ik heb een voorkeur voor festivals en ik zal vertellen waarom. Op grote festivals is niet iedereen daar om ons te zien. Als we clubshows spelen, is iedereen daar om ons te zien. Als je dan aan een festivalset begint, heb je in het begin een aantal mensen die ons niet kennen en denken dat we best wel aardig zijn. Aan het einde van het optreden is het dan geweldig om iedereen uit z’n plaat te zien gaan. Dat geeft een goed gevoel. Zelfs als je bijna twintig jaar een band bent, kan je dus nog mensen aan je zijde krijgen. Aan de andere kant, ik zou het echt niet vervelend vinden als we dit soort clubshows voor de rest van ons leven zouden spelen hoor! Dit zijn ook geweldige optredens. Ze zitten vol energie en de mensen zweten met ons mee. We geven iedere avond 110% en dan maakt het niet uit of het op een festival of in een zaal is. Ik zou puur festivals de voorkeur geven omdat het een geweldig gevoel is om zo laat in onze carrière nog nieuwe fans te verzamelen.
Je hebt het er over dat jullie al een beetje aan het einde van jullie carrière zitten. Jullie zijn binnenkort twintig jaar samen. Zijn er plannen om dat te vieren? Jullie hebben in Amerika het tienjarige bestaan van Perseverance gevierd. Is er meer van dat zulks aankomende? Wellicht een tweede coveralbum? Ik las dat jullie nog wel covers wilden doen van Venom en Discharge.
Het is zeker iets wat we in ons hoofd hebben. We praten er veel over wanneer we naar onze favoriete bands luisteren. We zijn dan snel geneigd plannen te maken voor For The Lions part two. Dat is sowieso iets wat nog kan komen. Napalm Death heeft het een aantal keren gedaan en veel andere bands trouwens ook. Niet dat dat veel voor ons uitmaakt, maar naast het uitbrengen van studioalbums zou ieder van ons vijven het leuk vinden om zoiets nog eens te doen. We hebben al zoveel bands op het lijstje staan die dan aan de beurt zouden moeten komen! Voor onze twintigste verjaardag zou ik ook graag denken dat we iets speciaals gaan doen. We hebben er alleen nog niet over gepraat. Vanzelfsprekend ligt de focus momenteel op The Divinity Of Purpose en de hele rambam die daarmee gepaard gaat.
Laten we nog even praten over jullie setlist. Ik heb gezien dat jullie elke avond wel andere nummers spelen. Is er überhaupt wel een setlist of schreeuwt Jamey Jasta gewoon een titel uit die vervolgens gespeeld wordt?
Normaliter is er geen setlist inderdaad. We hebben een papiertje op het podium liggen met mogelijke nummers die die avond voorbij gaan komen. Jamey schreeuwt daar dan iets van en dat spelen we. Gisteren besloten we een aantal nummers te spelen die we de hele tour nog niet gedaan hadden. Het is elke avond anders en we willen het fris voor onszelf houden. Het zou echt saai zijn om driehonderd keer per jaar hetzelfde te spelen. Voor de fans is het ook mooi, want zij zullen altijd verrast worden. Zeker voor de mensen die naar verschillende shows van ons komen op dezelfde tour is dit mooi. We doen elke avond twee tot drie nieuwe nummers en dan voor de rest een mix van al ons ouder werk.
Blijven er dan nog nummers over die je wel eens live zou willen doen die jullie eigenlijk nooit spelen?
Eigenlijk niet. Ik vind ze allemaal geweldig, haha. We doen altijd wat anders. Zeker laatst toen we Perseverance integraal speelden. Gelukkig voor ons zijn veel van onze nummers erg kort. Zodoende kunnen we met gemak vijfentwintig, dertig nummers per avond doen. Er zijn bands die twintig jaar bestaan en epische nummers hebben die langer dan vijf minuten duren. Zij moeten echt zorgvuldig hun setlist samenstellen. Wij kunnen gewoon van alles wat kiezen.
Als je zoveel concerten doet, raak je er dan steeds meer aan gewend om lang weg van huis te zijn en om in een moeilijk dagritme te leven?
Het is een tijdje geleden dat we écht veel tourden, maar we doen het nog steeds erg veel. Ik weet het niet echt. Altijd als we er met eentje klaar zijn, hebben we wat tijd om rustig thuis te zitten en tegen de tijd dat je thuis bent, heb je eigenlijk al weer zin om te vertrekken. Het blijft speciaal. Sommige rockbands krijgen niet de kans om op de plekken te spelen waar wij spelen. Binnen een typische albumcirkel duurt het gewoon zo lang om alle plekken te bezoeken zodat iedereen onze nieuwe nummers kan horen. Dan heb ik het over zuidoost Azië, Australië, Zuid-Amerika, Canada, Amerika en Europa. En dat dan allemaal nog een aantal keer. Als een band hebben we altijd plezier. We lachen veel en de sfeer is altijd goed. Dat maakt het touren een stuk makkelijker.
Je hebt het er over dat het moeilijk is om overal te spelen waar mensen jullie willen zien. Zijn er nog plekken in de wereld waar je nog heen zou willen gaan om op te treden?
Mensen hebben het er over dat we naar Zuid-Afrika zouden moeten gaan en andere plekken waar we nog nooit eerder geweest zijn. We zijn een keer naar de Filippijnen en Indonesië geweest en dat was heel erg leuk. Recentelijk zijn we actiever naar Spanje gegaan. Er zijn zoveel plekken waar je heen kunt gaan. Dan hoor je ook nog dat Napalm Death alleen al twee weken rondtourt door Rusland! Dat is krankzinnig. De plaatsen waar je heen kan gaan houden nooit op. En dat is iets goeds.
Wat ik me eigenlijk afvraag, als je nou voor de tiende keer optreedt in Parijs bijvoorbeeld, ga je dan nog steeds de stad in om de toerist uit te hangen?
Het ligt eraan hoe het weer is, hehe. Deze tour is het wel moeilijk geweest met de kou en de sneeuw.
… maar gebeurt het nog steeds?
Meestal komen we vroeg op de dag aan bij de zaal waar we moeten spelen. De tijd is er dus wel om zulk soort dingen te doen. Chris, onze basgitarist, exploreert waarschijnlijk het meeste van ons allemaal. Zelfs met het kloteweer van de afgelopen weken is hij een aantal keer de stad in gegaan.
Als we terugkijken naar 2012, we zitten immers nog in januari, zijn er dan favoriete albums die jou in het oog gesprongen zijn? Of is het elke dag old-school punk? (gedurende het interview staat er old-school punk op Franks’ laptop te spelen)
Het is old-school elke dag voor mij. Ik hou van oude en nieuwe countrymuziek. Vooral Jason Aldean is erg goed. Wayne, onze gitarist, heeft naar R&B zitten luisteren. We luisteren eigenlijk wel overal naar. Shit, ik ben echt slecht in dit soort lijstjes. Ik heb daar een selectief slecht geheugen voor. Jamey heeft de neiging meer te luisteren naar wat er binnen de hardcorescene te vinden is.
Nu we het toch over Jamey en nieuwe muziek hebben. Weet jij nog iets over zijn label, Stillborn Records?
Om eerlijk te zijn weet ik niet hoe druk hij er mee bezig is. We doen nog steeds de Stillborn Festival optredens die we ieder jaar tussen kerst en Nieuwjaar doen. Volgens mij ligt het nu allemaal stil in verband met ons nieuwe album en de dingen die ermee te maken hebben.
Laatste ding, heb je nog iets te vertellen over Randy Blythe, zanger van Lamb Of God? Jullie hebben vaak met hem getourd en Terror heeft een aantal shows vanwege het incident in Tsjechië afgezegd. Heeft het een impact gehad op jullie als band omdat jullie ook zulke ruige shows spelen?
Het is zo’n beangstigend iets. Iedereen weet wat er gebeurd is. Voor ons heeft het niet veel veranderd. We gaan gewoon door met het eindeloze touren en denken er niet zo veel over na. Natuurlijk hebben we het met Randy te doen. Hij is een goede vriend van ons. Het is een ongelukkig voorval, maar we moeten gewoon vooruit blijven kijken. Een vriend van ons die te maken had met Madball was onlangs ook overleden. Zulke dingen gebeuren gewoon en daar rouwen we om. Die mensen houden we in onze gedachten en gebeden en we zullen doorgaan met wat we doen. Natuurlijk kennen we de jongen die stierf in Tsjechië niet persoonlijk, maar het blijft eng.
Wij zullen echter nog steeds Tsjechië blijven bezoeken en we hopen dat zulk soort dingen niet meer gebeuren. Je moet het in de handen leggen van de concertzaal en de beveiliging en hopen dat het publiek en de fans van deze muziek stilstaan bij dit incident. En dat ze inzien dat dit soort dingen niet meer horen te gebeuren. Het is een gemeenschapsding. Er is hier niet één persoon die de schuld hoeft te krijgen, als je begrijpt wat ik bedoel. Het blijft gevaarlijk dat sommige mensen over barriers klimmen en van het podium afspringen. Denk er eens over na. Het is gevaarlijke shit. De hele situatie is ongelukkig geweest en we wensen Randy het beste toe.
Misschien was dat een ietwat tragische manier om het interview af te sluiten. Om het iets luchtiger te houden, heb je iets wat je zelf nog kwijt wil?
Nou, we waarderen de steun die we hier in Europa krijgen. Het is goed om terug te zijn en om binnenkort terug te komen voor de festivals. Zorg er tot die tijd voor dat je onze nieuwe plaat, The Divinity Of Purpose, uitcheckt. Je zal niet teleurgesteld worden en we zullen het hele jaar langs blijven komen, zoals altijd eigenlijk!
Links: