Interview met Roachclip
Diversiteit binnen het rock-genre is altijd een fijn gegeven, en zeker als de stijlen die je te horen krijgt even buiten de gangbare kadertjes kleuren. Het Duitse Roachclip liet met de derde full-length materiaal horen dat te situeren was tussen modernere rock en vurige hardrock met ballen. Een erg interessante band, dus zeker wat vragen waard. Zanger en veelzijdig muzikant Sven stond me te woord.
Gegroet Roachclip. Eerst en vooral uiteraard gefeliciteerd met het nieuwe album. Het lijkt er zeker op dat jullie met mij weer een nieuwe fan binnen hebben. Uiteraard kan ik jullie niet vragen hoe het voelt om terug te zijn, want eigenlijk was jullie comeback al in 2009, maar hoe voelt het om terug op weg te zijn? Hoe waren de reacties op dit album al tot nu toe?
Hallo, Yves! Eerst en vooral schitterend dat we met jou een nieuwe fan hebben. Het maakt ons zowel trots als gelukkig. Uiteraard voelt het geweldig om terug te zijn. Ik weet niet hoeveel je hebt kunnen terugvinden over de ‘geschiedenis’ van onze band, het is eigenlijk een lang verhaal. In elk geval bestaat Roachclip uit vijf vrienden: Fritz, Thilo, Oli, Rolf en ik, Sven. We kennen mekaar al meer dan dertig jaar en sommigen onder ons maakten samen nog zandkastelen in de kleuterklas. Uiteraard is dat een aspect dat Roachclip erg speciaal maakt voor ons.
De reacties op het album zijn geweldig. Ik hoop dat het aantal verkochte platen eveneens geweldig zal zijn… De meeste reviews zijn erg goed en dat maakt ons natuurlijk goed gezind. Ook onze vrienden en de fans die we persoonlijk kennen houden van het nieuwe album. Ik denk dat we flink ons best gedaan hebben op Night Falls.
Jullie brengen hardrock in de stijl van AC/DC op Suck Duck Rockin’ en ook een stijl die moet denken aan Iron Maiden, maar eigenlijk brengen jullie het in het algemeen niet al te luid. Vaak doet het me zelfs denken aan Red Hot Chili Peppers. Moet ik me jullie dan voorstellen als stevige heavy metal/hardrock fanaten thuis of zijn jullie eerder te vinden voor zachtere en catchy hedendaagse rock?
Het Night Falls-album brengt erg veel verschillende stijlen en rock-types naar voren en het rockt stevig door! Het is een fijne mix van haast elk type (hard)rock dat bestaat. Niet omdat we dat van voor af aan beslist hadden, maar wel omdat elk van de songs groeide tijdens het opnameproces naar de versie die nu op het album staat. Elk van die nummers is eigen aan de sound van Roachclip.
Iets compleet anders krijgen we met Le Bon Roi Dagobert. Soms krijg ik echt het gevoel dat ik naar een compleet andere band lig te luisteren, vooral tijdens nummers als dit die me wat doen denken aan Lacs Du Connemara. Waarom hebben jullie deze track toegevoegd? Zijn er Franse roots aanwezig binnen de band?
Ja Yves, je hebt het zeker aan het rechte eind. Het klinkt echt ‘speciaal’. Ik zal je even wat meer vertellen over dit grappige verhaal. Eerst en vooral: vandaag is Le Bon Roi Dagobert een bekend kinderliedje in Frankrijk. 223 jaar geleden was het echter een lied om de Franse koning te bespotten tijdens de Franse Revolutie. Toen Fritz en ikzelf speelden in een project met de naam Dagobert… On The Run, kregen we plots het idee om dat lied te gebruiken. Dan ontstond ook meteen de discussie rond welke Dagobert in de geschiedenis de juiste was voor die bandnaam, want ging het om Dagobert Duck, de nickname voor de Duitse afperser Arno Funke of de Merovingische koning uit de zevende eeuw? Voor de bandnaam waren de drie mogelijk, het lied gaat over de Merovingische koning.
Wij leven zelf in een regio dicht tegen Frankrijk, pakweg dertig kilometer van de Franse grens. Goddank gaat het niet meer om een echte grens binnen de EU. We moesten spelen op een concert in Colmar in de Elzas, wat voor ons vrij regionaal is. We hadden het idee om dat lied te spelen, gewoon voor de fun en als grap en we zouden het ons niet aantrekken wat er gebeurde in Colmar. Maar het volk wou net dat we niet meer stopten met spelen. Sommigen van hen klommen op podium en zongen bijna elk van de veertig fantastische en erg grappige verzen mee van dit lied. De mensen lachten, weenden, zongen, dansten. Het gebeurde allemaal spontaan en was geweldig. Het is werkelijk één van die magische momenten in je leven waar je voor zou kunnen sterven. Dit vergeet ik nooit van mijn leven.
Was Roachclip even divers op de vorige plaat The Return? Wat zal deze ontwikkeling inhouden voor de nabije toekomst?
Ik denk dat het belangrijkste is en blijft dat je goede nummers blijft maken die je ook met een goed gevoel achterlaten. Wat ons interessant in de oren klinkt en wat naar onze smaak goed materiaal is voor goede nummers zullen we gebruiken. Elk van ons werkte in het verleden al met verschillende muzikale stijlen en verschillende muzikanten, van elk type rock tot klassiek orkest en covers die de gehele lading dekken tussen die twee polen. Voor ons is het ook een onderdeel van een groeiproces, waarin we kijken en luisteren naar elke bestaande muzikale richting om daaruit de ideale onderdelen te zoeken voor de songs. Op dat moment is het niet belangrijk of het deel uitmaakt van rock, country, klassiek of iets anders. Alles wat een bepaald nummer speciaal en beter maakt gebruiken we. Voor ons is het plezierig om onze inspiratie te gebruiken en buiten de hokjes te denken, en eigenlijk gewoon te doen wat we denken dat juist klinkt. We hebben echt een pak plezier wanneer we werken aan de tracks en ermee doen wat we willen.
Ik vond de cover van St. James Infirmary echt schitterend. Hij is wel populair de laatste tijd, Hugh Laurie coverde hem onlangs ook. Knap gedaan, ook met de bijkomende vrouwelijke zang. Zullen we deze dame terug horen in de toekomst? Dit was naar mijn gevoel de enige cover in de lijst, of miste ik er nog ééntje?
Zoals haast alle Night Falls-songs is St. James Infirmary ook een speciale. Toen onze drummer Nenad stierf in 1992, speelden Rolf en ikzelf het tijdens de begrafenis op het kerkhof met akoestische gitaren. Een verschrikkelijk uur in ons leven, omdat we ook de hartverscheurende en geshockeerde gelaatsuitdrukking van alle naaste verwanten moesten aanschouwen.
De zangeres die je te horen krijgt is Anja, één van onze muzikale vrienden die erg dicht bij ons staat als muzikant, als mens en als vriend. Je zal ze vast nog terug te horen krijgen. St. James Infirmary is niet de enige cover in het lijstje, Le Bon Roi Dagobert is er dus ook ééntje, en ook GL298. ‘GL’ staat voor ‘Gottes Lob’, dat is een Duits hymnenboek, en de nummer van het lied is 298. Ik werd geïnspireerd erdoor toen ik in de kerk zat op een zondagochtend omdat Cosima, mijn dochtertje van negen jaar (die overigens de baslijnen op Stay With Me schreef en bepaalde stukken op piano mee inspeelde), de mis voor haar eerste communie moest repeteren. Ik was erg moe en viel bijna in slaap omdat we nog maar enkele uren terug waren van een optreden. Het lied Gott Unser Herr Wie Bist Du Zugegen is eigenlijk GL298, het kroop in mijn hersenen en bleef er zitten. Kleine kanttekening: het is origineel een Duits volkslied uit de vijftiende eeuw. Toen ik thuiskwam nadien nam ik het nummer meteen op.
Heeft het woord Roachclip dan ook één of andere symbolische betekenis binnen jullie band of binnen jullie diverse muzikale concept? Ik zocht het op en ik denk dat het één of ander gereedschap is dat je gebruikt om te roken.
Nu niet meer. Misschien 27 jaar geleden…
Het zou schitterend zijn om jullie eens live bezig te zien op een dag. Doen jullie nog concerten sinds The Return?
Een paar maar. De meesten van ons wonen verspreid over verschillende steden en er was te weinig tijd om samen te komen, maar het ziet er goed uit voor de herfst en de winter van 2012. Elk van ons heeft nog andere projecten naast Roachclip. Dat is ook de reden waarom we zo variabel zijn. Fritz en ik vormen bijvoorbeeld samen met de bassist Stefan Duempert een rock-trio onder de naam Doc and The Flowerdealers. We spelen elk type rocksongs voor de fun en we houden ervan om met gastmuzikanten uit andere muzikale genres samen te spelen.
Drie weken geleden hadden we op die manier spontaan een optreden met drie andere gitaristen: één uit Stockholm (Zweden), één uit St. Diego (USA) en een erg jonge kerel (Fabe) uit onze thuisstad. We speelden met vier Telecaster gitaren tezamen en mixten rock, heavy metal, Amerikaanse country en blues. Het gebeurde allemaal erg spontaan en het publiek, en uiteraard wijzelf ook, hadden de tijd van ons leven. Die diversiteit en het plezier dat we uitstralen waarderen mensen ook bij ons. Als je een kans ziet, dan moet je die gebruiken en dan kan er vanalles gebeuren… ‘Interim fit aliquid’.
Krijgen jullie soms ook opmerkingen tijdens live shows van bepaalde mensen die het net wel of niet hebben voor hardrock-stukken of andere elementen binnen jullie muziek? Diversiteit klinkt als muziek in mijn oren, maar ik kan me voorstellen dat dat bij andere mensen anders ligt.
Ik vind het van belang dat iedereen wat ‘out of the box’ durft te kijken en open staat voor goede muziek op elke mogelijke manier. Onze wereld is te klein om met oogkleppen op te leven, en dat bedoel ik niet enkel op muzikaal gebied. Ik ben 46 en ik realiseer me nu dat ik veel te veel tijd verspild heb in mijn leven door zo te leven. Diversiteit is gewoon een zegen, toch al duidelijk voor jou en mij. Als bepaalde mensen daar anders over denken dan is dat hun eigen mening. Iedereen heeft het recht om te leven op de manier dat hij of zij dat zelf wil.
Daarbij, de meeste concerten die ik het afgelopen jaar heb bijgewoond waren vooral symfonische concerten en opera’s. Klassieke muziek is wat ik het vaakst beluister. Mijn favorieten zijn Beethoven, Mozart, Purcell, Wagner, Mendelsohn-Bartholy, Bach en Haydn.
Treden jullie dan ook op met andere ‘zwaardere’ bands of hebben jullie het meer voor zachtere, moderne rockbands. Misschien doet het er ook allemaal niet toe?
Ik was, ik ben en ik zal steeds open blijven staan voor alles wat mij en ons als band een goed gevoel doet geven. Het doet er niet echt toe welke muziek het is. Uiteraard ben ik een rock-muzikant, maar er zijn vele mogelijke paden om te bewandelen…
Om af te sluiten: Ik deed erg mijn best om wat informatie terug te vinden van de band, maar er stond niet veel op het net. Is er een manier waardoor de fans in Nederland en België zich up-to-date kunnen houden en eventueel kunnen luisteren naar jullie band?
Er is echt enorm veel gebeurd de voorbije 26 jaar, maar als we dat allemaal uit de doeken willen doen dan wordt dit interview iets te lang. Al die informatie staat wel op onze website en in de boekjes bij de albums The Return (1985-2009) en Night Falls (2009). Voor ons blijft het ook van belang om anderen te helpen met onze muziek. Daarom steunen we sociale projecten met sommige van onze muzikale projecten. Als je geïnteresseerd bent om hier meer over te weten te komen dan kan je altijd gaan kijken op www.rock-zipfel.com.
Nogmaals enorm bedankt Yves voor al je tijd en je interesse in onze muziek. Hopelijk schrijven, spreken en zien we mekaar nog eens terug in de toekomst.
Links: