Op hun eeuwigdurende afscheidstour wordt het kleine buurland van de Duitse rockers van Scorpions niet vergeten. Oudgediende Dirk de Boer werd dan ook uit de mottenballen gehaald om enkele woorden te wijden uit dit groots opgezette afscheidsfeestje van de band die al bijna net zoveel kilometers op de teller heeft als The Rolling Stones. Eerder deze week waren we al bij G3 (Joe Satriani, John Petrucci & Uli Jon Roth) in De Oosterpoort en nu bij Scorpions, verandert Zware Metalen in Zware Rollatorrock?
Ondanks de relatief hoge toegangsprijs in relatie tot het feit dat de Duitsers de afgelopen jaren met enige regelmaat in de periferie van Nederland hebben opgetreden is de Ziggo Dome redelijk goed gevuld. Uiteraard ligt de gemiddelde leeftijd van de bezoekers rond de 45 jaar, maar her en der zijn ook wat twintigers te ontwaren. Als voorprogramma hebben de Scorpions het muzikale vehikel van Adje Vandenberg meegenomen: Vandenberg’s Moonkings. Vooraf een prima keus: de traditionele seventies hard rock wijkt niet al te veel af van het iets commerciëlere geluid van de hoofdact. Ik ben vooral benieuwd hoe de band het in een zaal van een omvang als de Ziggo Dome doet. In clubs en in festivaltenten maakt de band een uitstekende indruk, maar werkt het ook in een buitencategorieconcertzaal? Als ik iets na achten de zaal in loop zijn de heren al begonnen. Het viertal heeft er net een rondje Frankrijk op zitten en de machine klinkt geolied. Het zijn vooral de ‘covers’ die voor de opwarming van de aanwezigen moeten zorgen. Dat betekent slechts een paar eigen nummers gevolgd door Burning Heart, Judgement Day en Here I Go Again. Uitsmijter is Zeppelin’s Rock And Roll. De band houdt zich prima staande en het publiek is na iets meer dan een half uur klaar voor het hoofdmenu.
De Scorpions. Vooraf zoete herinneringen aan de brugklasperiode van de schrijver dezes toen Wind of Change een knijter van een hit was en Send Me An Angel het prima deed als schuifelmoment op de schooldisco. World Wide Live was in mijn prille pubertijd echter mijn ultieme Scorpions-plaat. Pas later er achter komende dat de Duitsers met Uli Jon Roth in de eerste periode van hun carrière ook nog fantastische nummers hadden gemaakt. Enfin, ik dwaal af. Kort na negenen wordt het Crazy World introtapeje gestart waarmee het laatste (zou het?) optreden in Nederland wordt ingeluid.
Going Out With A Bang start het optreden. Het nummer van het laatste, bijzonder matige ontvangen, studioalbum Return To Forever is wat mij betreft een valse start en bevestigt mijn vooroordeel dat het inmiddels wel tijd is voor de heren om er mee te stoppen. Het is zouteloze dertien-in-een-dozijn rock die in schril contrast staat tot de krakers die de heren wel degelijk op hun repertoire hebben. Het kwartet dat volgt brengt mij direct op andere gedachten. Make It Real, Is There Anybody There?, The Zoo en vooral het instrumentale Coast To Coast gaan erin als God’s woord in een ouderling. Ik zie daarbij door de vingers dat de poses van Schenker en de routinematig overkomende Kukident-bekketrekkers van voornamelijk gitarist Jabs eerder op de lachspieren werken dan een enthousiasmerende werking hebben. Wat mij wel stoort is het feit dat er overduidelijk een bandje meeloopt bij de refreintjes. Zo ouderwets ben ik dan weer wel. Of kan die kleine Duitser op Tweede Paasdag in verschillende tongen zingen?
Wat volgt is een medley van het jaren ’70 werk toen Uli Jon Roth nog in de band zat. Aardig gedaan, maar feitelijk doet een kleine tien minuten durende samenvoeging van hoogtepunten geen recht aan het meest ver weg liggende verleden van de band. We Built This House dat volgt had achterwege gelaten mogen worden en ook het instrumentale Delicate Dance had ingeruild moeten worden voor willekeurig welke vanavond gemiste klassieker. Een minder vergaande duik in het verleden doet ons belanden bij de jaren ’90. Het was in de tweede helft van dat decennium als rockact bon ton om het eens over de akoestische boeg te gooien. Ook de Scorpions hebben dit niet nagelaten en als zodanig kunnen de aanwezigen genieten van een drietal ‘klein’ gebrachte nummers waarbij vooral het laatste onderdeel van het trio, Send Me An Angel, bij een enkeling een traantje doet wegpinken.
Uiteraard wordt Wind Of Change niet vergeten en met Tease Me Please Me wordt vanavond het laatste nummer van Crazy World gebracht. Aangezien Mickey Dee tegenwoordig achter de trommels zit bij Scorpions krijgen we niet alleen een obligate drumsolo, maar daaraan voorafgaand ook een tribute aan Lemmy. Overkill is wat mij betreft één van de hoogtepunten van vandaag en ik ben getuige de publieksreactie niet de enige die dat op waarde schat. Nadat Mickey weer is teruggekeerd op aarde (zijn drumstel ging de lucht in) besluiten Blackout en Big City Nights de reguliere set. Met een tweetal toegiften, Still Loving You en Rock You Like A Hurricane, nemen de Duitsers afscheid.
Al met al een degelijk, maar voorspelbaar optreden. Het was goed de heren nog eens te hebben gezien, maar dat was het dan ook. Speltechnisch gaat het allemaal nog prima, maar vooral Meine wordt oud en leunt vocaal op technische hulpmiddelen. Neem daarbij dat de laatste studioplaten nou ook niet je van het waren en dan denk ik dat we kunnen zeggen dat het mooi geweest is. Of toch niet?
Foto’s:
Sanne Zeen
Datum en locatie:
2 april 2018, Ziggo Dome, Amsterdam
Link: