Iron Savior – Megatropolis
Dockyard 1, 2007
Ooit begonnen als een projectmatige toestand, toen nog uit drie leden bestaand (te weten Piet Sielck, Kai Hansen van Gamma Ray en ex-Blind Guardian drummer Thomen Stauch) is Iron Savior tien jaar na het titelloze debuut toe aan haar zevende album. Toen Kai Hansen er echter na het Dark Assault album van 2001 de brui aan gaf om zich weer op zijn hoofdband te richten was de kwalitatieve toekomst van de band korte tijd vrij onduidelijk, maar Sielck wist zich na dit compositorisch verlies prima te revancheren met het prima Condition Red en het iets mindere, maar zeker niet slechte Battering Ram.
Megatropolis borduurt voort op de door Sielck en consorten ingeslagen weg. De basis is nog steeds strakke, Teutoonse heavy metal die de nodige raakvlakken heeft met collegae als Primal Fear en lichtend voorbeeld Judas Priest, en het rauwe, bijkans wat brallerige stemgeluid van Sielck staat nog altijd centraal in de songs. Probleem bij Iron Savior begint zoetjesaan de voorspelbaarheid van het materiaal te worden. De band heeft zich vanaf het debuut een vrij uniek geluid aangemeten en lijkt nu, tien jaar na dato, een gevangene van dat eigen geluid. Dat wil niet zeggen dat Megatropolis een slechte plaat is (sterker nog: menig nieuwe band mocht willen dat ze een album van deze kwaliteit zouden uitbrengen), maar het ‘been there, done that’ gevoel overheerst inmiddels op een negatieve wijze de kop op te steken. Songs als The Omega Man en het titelnummer, bijvoorbeeld, zijn uitstekend te pruimen metalsongs (en tevens de twee échte hoogtepunten van de schijf), maar de rest van het album biedt niet alleen meer van hetzelfde, het is meer van exact hetzelfde, en in dat geval wordt zoiets spijtig. Deel van dit euvel is te wijten aan het toch wat beperkte stemgeluid van Sielck, maar ook op compositorisch vlak zit de band in een bepaalde niche en lijkt daar de laatste paar jaar niet meer uit te kunnen of willen komen.
Uiteindelijk is Megatropolis een prima metalplaat geworden, maar helaas ook teveel inwisselbaar met de laatste twee (Hansen-loze) platen om ook maar enigszins op te kunnen vallen. De band valt op dit album terug in een voorspelbaarheid en een soort door eigen werk geschapen middelmatigheid, waardoor Megatropolis ‘slechts’ het onderstaande cijfer bedeelt krijgt. Want, heb je niets van deze prima band in huis, probeer dan één van de eerste drie platen; heb je (onder andere) één van de laatste twee schijven in huis, kun je Megatropolis laten voor wat het is. Slechts aan te raden aan de verstokte liefhebber.
Tracklist:
- Running Riot
- The Omega Man
- Flesh
- Megatropolis
- Cybernetic Queen
- Cyber Hero
- A Tale From Down Below
- Still I Believe
- Farewell And Good Bye
- Hammerdown (limited edition digipack bonus)
Line-up:
- Piet Sielck – guitar, vocals
- Joachim Küstner – guitar, vocals
- Thomas Nack – drums, percussion
- Yenz Leonhardt – bass
Links: