Lordi & Powervice in De Melkweg
Amsterdam, 25 oktober 2006
Zo’n anderhalf à twee jaar geleden speelde de Finse band Lordi al eens eerder in de melkweg. In de kleine zaal wel te verstaan, die nauwelijks gevuld was omdat het aantal kenners behoorlijk schaars was. Vandaag de dag is alles behoorlijk anders. Wie Lordi tegenwoordig niet kent, metal-of hardrockliefhebber of niet, wordt aangeraden om het hoofd uit de emmer stront te halen waar het de afgelopen maanden in gezeten heeft.
Op 25 oktober was het weer zover. Tijdens hun grote Europese tour deed de band weer de Melkweg aan. Dit keer de grote zaal, die tevens de kleinste zaal was van de tour. Een optreden dus wat Zwaremetalen niet mocht laten schieten. Want Lordi is populairder dan ooit tevoren.
Powervice
Dat Lordi populair is was duidelijk te merken aan het publiek. Vlak nadat de band Powervice de eerste noten gespeeld had waren de eerste crowdsurfers en pittende groepen al te vinden in het massaal gekomen en vooral erg jonge publiek. De Brabantse band genoot hier zichtbaar van en bracht het publiek een partij heavy metal die werkelijk aan alle clichés voldoet. Van de leren jacks en flying-v gitaren tot de hoge Iron Maiden zanguithalen en typische nummertitels.
Met een ijzersterk geluid bracht de band een repertoire aan nummers waarmee het publiek makkelijk opgewarmd werd. Ik had overigens wel het idee dat het publiek makkelijk tevreden gesteld kon worden, maar dat doet er niet toe. Er viel werkelijk niets aan te merken aan het optreden zelf, hoewel ze met de muziek geen originaliteitsprijs zullen winnen.
Lordi
Na Powervice werd het podium geleegd en het bleef leeg. Het bleef irritant lang leeg. Maar na een lange tijd werd het wachten van gretige publiek beloond. De band kwam op en opende meteen met het nummer Bringing back the balls to rock, een titel die als een korte samenvatting van het optreden zou kunnen fungeren. De monsters van Lordi kwamen uiterst imposant en zelfverzekerd over. Iets wat niet vreemd is na zo’n overwinning op het songfestival en zulke enorme plateauzolen onder de schoenen waardoor de monsters er als reuzen uitzagen.
De kracht van het optreden lag hem niet alleen in de muziek, maar ook natuurlijk in de gegeven freakshow. Na afloop van bijna ieder nummer verdween frontman mr. Lordi van het podium, om bij het volgende nummer weer met iets anders monsterachtigs op te komen. Zo kwam hij bijvoorbeeld het podium op met een kettingzaag die water met rode kleurstof spoot, als slager met een emmertje ledematen en als futuristische versie van een robot mr. Lordi.
Het concept is eigenlijk vrij simpel, maar aan de andere kant ontzettend pakkend. Met de Alice Cooper-achtige show en toegankelijke muziek werd het publiek razend enthousiast gemaakt. De band speelde hier nog eens wat extra op in door het publiek te commanderen en op te zwepen tussen de nummers door. Nummers die voorbij kwamen zoals Not the Nicest Guy, The Chainsaw Buffet en Blood Red Sandman werden dan ook uit volle borst meegezongen.
Met een gevarieerde setlist bracht Lordi nummers van ieder album en kwam zelfs tot twee keer toe terug voor een toegift. Met als tweede en laatste toegift het onvermijdelijke Hard Rock Halleluja, om hierna het publiek een onvergetelijke ervaring en rijker huiswaarts te laten keren. Het gebeurd dan ook niet iedere dag dat je op vrijwillige basis naar de winnaars van het songfestival gaat kijken. Maar met het optreden achter de rug heb ik toch wel even het idee genoeg Lordi gehoord te hebben voor dit jaar.
Op de tweede pagina staan extra foto’s van het optreden.
Tekst: Joris Peterse
Foto’s: Arjan Hoogendoorn
Links: