Marty Friedman – Loudspeaker
Mascot Records, 2006
Een nieuw album van de meester der Oosterse melodielijnen op de elektrische gitaar is iets waar ik erg naar heb uitgekeken. Ik maakte kennis met deze gitarist door middel van een verzamelalbum getiteld Guitar Masters en sindsdien heb ik alles van deze gitarist verzameld. De albums die hij samen met Jason Becker maakte onder de naam Cacophony heb ik een periode zo vaak gedraaid dat iedereen in huis met koppijn rondliep. Hem live aan het werk zien, was alleen niet mogelijk totdat hij bij Megadeth ging spelen. Daar was ik natuurlijk erg blij mee en zodoende heb ik veel optredens van Megadeth gezien. Op een gegeven moment hield hij het daar voor gezien en richtte hij zich weer meer op eigen solo albums. Helaas dus weinig Marty meer live (op een gitaar clinic in Den Haag na) terwijl hij in Japan regelmatig te zien en te horen is. Wel speelde hij hier en daar als gast op een album mee maar daar bleef het jammer genoeg bij met betrekking tot Europa. Maar er schijnt licht aan de andere kant van de tunnel want er is een nieuw album uit.
Bij het horen van de eerste tonen weet ik het al:’He’s back’. Na het wat experimentelere Music For Speeding brengt hij nu zijn hardste solo album uit sinds zijn debuutalbum Dragon’s Kiss. Een aantal Music For Speeding elementen zijn terug te vinden daar hij wederom gebruik maakt van allerlei maffe samples maar dit keer staan deze minder op de voorgrond. Op Loudspeaker doen een aantal bekende mee zoals: bassist Billy Sheehan en de gitaristen John Petrucci en Steve Vai. Het is echter vooral Marty zelf die de show steelt. Het openende Elixir kleurt mijn dag gelijk helemaal zonnig ondanks dat het regent. Een ouderwetse thrash-riff ondersteunt Marty’s herkenbare gitaarstijl. Het kippevel staat ouderwets op mijn lijf wanneer hij zijn gitaar laat janken. De volgende twee nummers hebben een punk-inslag. Voor het eerst laat Marty duidelijk horen ook fan te zijn van deze stijl. Hij heeft ooit eens een live optreden gedaan waar hij Ramones songs speelde. Op Black Orchid is dat erg goed terug te horen en horen we een gastsolo van John Petrucci. Nummer vijf op deze cd heeft een titel bestaande uit een aantal Japanse tekens dus wat die mogen betekenen weet ik niet. Het is een nummer dat hij niet zelf heeft geschreven maar heeft bewerkt. De song heeft een stuwend ritme en een typische Marty melodielijn. Hierna kunnen we even op adem komen en gaat het gas er even af. Glycerine Flesh is een lekker rustig nummer met een mooi stukje toetsen gespeeld door Jens Johanssen. Dit nummer wordt gevolgd door een zwaar log beest genaamd Stigmata Addiction. Het daaropvolgende Viper is voor mij het absolute hoogtepunt van dit album. Dit is zo’n nummer dat ervoor zorgt dat je een boete krijgt voor te hard rijden. Zonder dat je het door hebt, ga je helemaal op in de song en na afloop van die drie minuten haalt oom agent je aan de kant want je reed iets te hard. Een euforisch gevoel maakt zich nog steeds meester van me wanneer ik de beginklanken van deze song hoor. De term Loudspeaker is in dit geval meer een eufemisme voor het volume waarop ik deze song door de kamer laat schallen. Static Rain staat op de Japanse versie met zang en de Europese versie is zangloos. Een goeie keus want ik denk niet dat veel mensen hier wat met die Japanse versie kunnen. De laatste twee songs Coloreas Mi Vida en Devil Take Me Tomorrow zijn de rustige afsluiters van dit album. Deze songs herinneren wat meer aan de tijden van Scenes en Introduction.
Dit zou voor mij weleens het album van het jaar kunnen zijn. Alles wat een goed instrumentaal gitaaralbum dient te hebben, is aanwezig: vurige soli, mooie pakkende melodielijnen en avontuurlijke songs zonder dat je de zang mist. De band bestaat in veel gevallen uit alleen maar bas, drums en gitaar en dat draagt toe tot de heerlijke van dit album. De gastbijdragen van Petrucci en Vai staan in dienst van de song en dienen niet om even te pronken met het feit dat ze aanwezig zijn op het album. Zijn vorige album Music For Speeding werd dan misschien niet door iedereen even gewaardeerd maar dat zal met dit album wel even anders zijn. Het schijnt dat hij volgend jaar weer eens de overstap maakt naar Europa om wat solo-optredens te doen. Ik zou maar proberen om daar bij te zijn! Goeie shred is not dead! It’s Alive and kicking!!! en Marty Friedman is daar het levende bewijs van.
Tracklist:
- Elixir
- Street Demon
- Black Orchid
- Paradise Express
- Sekai Ni Hitotsudake No Hana
- Glycerine Flesh
- Stigmata Addiction
- Viper
- Static Rain
- Coloreas Mi Vida
- Devil Take Tomorrow
Line-up:
- Marty Friedman – guitars
- Billy Sheehan, Masaki, Mick Karn, Marty Friedman – bass
- Ryuichi Nishida, Jeremy Colson, Tetsu Mukaiyama – drums
- Steve Vai, John Petrucci – guest guitar appearances
- Jens Johanssen – guest keyboard appearance
- Geri Soriano-Lightwood – vocals