Gadget, Uprise en Vomit The Soul
Little Devil Tilburg 14-09-2006
Terwijl collega Joris zich amuseerde bij Enslaved in 013 besloot ondergetekende op deze donderdagavond de Little Devil in Tilburg eens aan te doen voor drie onbekendere acts. Nieuw bloed is altijd spannend en verdient mijns inziens net zo veel aandacht als de bekende namen die vrijwel het gehele metalpubliek uit de regio naar 013 wisten te trekken. Dit resulteerde voor de Little Devil en de optredende bands in hooguit twintig betalende bezoekers, waarvoor men zich weer eens diep mag schamen. Goed, het had één voordeel voor de mensen die er wel stonden: het werd geen sauna in het knusse zaaltje.
Het Italiaanse trio Vomit The Soul pijnlijke taak om voor het mager gevulde zaaltje te openen. De band is sinds 1999 actief en debuteerde een jaar later met een live album, getiteld Hellish Live. Na twee demo’s verscheen er vorig jaar een studio-album: Portraits Of Inhuman Abomination, waarvan een hoop nummers in de setlist waren opgenomen. Al vrij snel viel op dat zanger/ gitarist Massimo Santarelli moeite heeft om zich volledig te geven. Hij praat nauwelijks tegen het publiek en komt vrij verlegen over, waarschijnlijk had dit te maken met geringe beheersing van de Engelse taal. De Italianen openen met Obsessed, waarna er flink overleg gepleegd werd op het podium. Gelukkig nam dat eerste nummer een hoop spanning weg en gedurende de set vorderde werd er iets minder voorzichtig tegen het publiek gepraat. De brutal death van de band lijkt in de smaak te vallen. De stijl van de heren kenmerkt zich namelijk door vragende midtempo passages, die enthousiast beantwoord worden door heerlijk bruut ragwerk. Die tegenstelling treffen we ook aan in de vocalen: een diepe grunt wordt afgewisseld met een intense schreeuw. Pas tijdens het laatste nummer, Third, lijken de heren zich enigszins op hun gemak te voelen en waagt men zich aan stoerdere poses. Zowel band als publiek leken best nog wel wat méér te willen. Het had me eerlijk gezegd niets verbaasd dat als de band nog even door mocht spelen er méér enthousiasme van het podium was geblazen.
Pas wanneer men rustig aan het bier zit tijdens de ombouwpauze beseffen we dat Vomit The Soul, ondanks de schuchtere podiumpresentatie, een hoop los heeft gemaakt. De behoefte om meer te kunnen bewonderen op in het kleine zaaltje neemt dusdanig toe wat als gevolg had dat het Tsjechische Uprise weldegelijk wat spectaculairs voor ons in petto moest hebben. We gaan een tandje harder: De ontzettend jonge band, die dit jaar nog is opgericht en slechts een selftitled album op naam heeft staan, confronteerde ons met een partij swingende deathgrind. Swingend? Ja! De muzikanten, die allen in minimaal twee andere bands spelen, zijn duidelijk geen groentjes meer en gaan flink los. Vomit The Soul had ons wakker gemaakt en deze mannen speelden geweldig ruig op in. Inmiddels had het publiek zich uitgebreid met ongeveer vijf mensen, waaronder zich enkele fanatieke headbangers hadden gemeld om vervolgens de kleinste pit aller tijden te produceren. Zeer opvallend is het fijne geluid, waarvoor complimenten aan de meneer van het geluid, wat het allemaal acceptabel maakt. De zanger produceert twee soorten krijs-soorten (zeer hoog en zeer laag), waardoor het net lijkt of zijn lage variant ergens anders vandaan komt. Door het puike geluid komt het geweldige drumwerk lekker naar voren en nemen de bas- en gitaarpartijen tevens een prima positie in. De bassist leek volledig uit zijn dak te willen gaan, maar alle ruimte op het podium die er was werd gretig in beslag genomen door de meneer die de strot voor rekening nam. De sfeer zit er lekker in, het nummer Severence Of The Soul wordt aan de heren van Gadget opgedragen en voor het publiek was S.O.D.-cover United Forces een leuke verrassing!
De grote naam, waar men deze avond op af diende te komen, was Gadget. Aanvankelijk was het de bedoeling om deze Zweden pas te laten spelen wanneer de mensen na Enslaved nog deze kant op zouden komen. Jammer maar helaas, blijkbaar was de boel in 013 nogal uitgelopen of stond men nog te kijken naar een toegift, want het bleef rustig. Al met al hadden zich maximaal 25 mensen in de zaal verzameld om naar deze death-grind show te kijken. Overigens waren de mensen die er wél waren dusdanig opgefokt door de twee voorgaande bands dat het niet leuk was geweest om een lange pauze in te lassen. Voor mij was het hopen op beter geluid dan de vorige keer dat ik de heren live zag. De death-grind van Gadget is namelijk niet zo maar death-grind, want het woordje “technische” zou ervoor zeker niet misstaan. Het viertal heeft namelijk ontzettend veel oog voor detail, waardoor de muziek kunstig technische aspecten biedt in de diepste details van voornamelijk het gitaarwerk. Daarnaast hebben we te maken met de strot van William Blackmon die zijn grunt bijna net zo technisch weet te uiten als het zojuist genoemde gitaarwerk. Ik denk dat de beschrijving “een zeer zware grunt met een scherp randje” de werkelijkheid het meest nadert. En ja, de tweede gelegenheid voor ondergetekende is een betere dan de vorige, want in Little Devil weet men het geluid prima te bedienen! De “technische death-grind” kwam ongelooflijk lekker uit de verf en werd uitgevoerd door vier ontzettend enthousiaste muzikanten met een eigenzinnige kijk op hun muziekgenre!
Deze donderdagavond was zwaar de moeite waard, maar laat een teleurstellend gevoel achter. Waarom nemen er nou niet meer mensen de moeite om nieuw bloed uit het buitenland te gaan bekijken? We hebben hier kunnen genieten van drie uitstekende bands, die veel meer aandacht verdienen dan de lullige 25 bezoekers. Het zou toch niet zo mogen zijn dat Little Devil straks besluit dergelijke avonden niet meer te realiseren doordat er te weinig animo voor is. En dan zeker weer zeiken over dat er te weinig toffe metal speelt…
Links: