Earthshaker Fest 2006

Het Zuid-Duitse Earthshaker Fest is een relatief jong festival. Het festival vond in 2003 voor het eerst plaats in de vorm van een tentfeest en vestigde een doorbraak door de tweede editie. Dit jaar dus de vierde editie op een nieuwe locatie, midden in de bergen. De organisatie pronkte al maanden van tevoren met deze nieuwe plek: en terecht! Wederom een vette doorbraak waarmee de slogan “We shake the earth” honderd procent tot zijn recht komt. Een zeer afwisselende programmering, met zowel nieuwkomers in de metalwereld én legendaische acts, zorgde ervoor dat de afreis naar Rieden/ Kreuth het allemaal meer dan waard is geweest! [Renée]

Het festival koos als opener voor een lekkere thrash-act van eigen bodem. Justice leek mij een prima keuze, want zanger Frank wist ons, even als de rest van de band, maar al te duidelijk te laten zien dat ‘ie er zin in had. Mooi is het dan helemaal om te concluderen dat deze houding vrijwel direct werd overgenomen door het publiek. Dat typische “openingsshow-gevoel” verdween rap toen de heren het nummer Two Minutes To Live (afkomstig van het album Hammer Of Justice uit 2002) inzetten. Of het in Nederland ook was gelukt betwijfel ik, maar de vrolijke Duitsers presteerden het om meteen een geweldige stofpit in te zetten, en dat terwijl de thermometer op dat moment de 40 graden Celcius wel had bereikt. De wisselwerking tussen podium en publiek zorgde voor een geweldig beukende show, met subtiele licht ingezette gitaarsolo’s, zo nu en dan dubbele bass, een grunt en af en toe stoere cleane uithalen. Nummers als War TV, New Machine, Future Oppressions en natuurlijk de singel The World Is Not Mine zorgden er samen met de enthousiaste praatjes en muzikale kunsten van de band voor dat men nu al goed warm gedraaid was voor drie dagen leven onder het motto “We shake the earth.” [Renée]

Dit jaar kwam Nuclear Blast op de proppen met het Canadese Threat Signal. Voor de liefhebber van modernere metalstromingen was debuutplaat Under Reprisal een geschenk uit de hemel. Naar men zegt “de nieuwe sensatie” voor met name jongere luisteraars. Ook tijdens dit festival verzamelde er zich een menigte jong publiek voor het podium om de heren eens live te mogen meemaken. De band zelf was nogal overdonderd: “We zijn in de watten gelegd en hadden graag het hele festival willen blijven, helaas ging ons ons vliegtuig al eerder. Dit was werkelijk onze eerste echte grote show! We staan te popelen om terug te komen!” Duidelijk mag wezen dat de heren alles hebben gegeven om een spetterende show neer te zetten. Zanger Jon ging volledig los met een hardcore-achtige houding, gitaristen Kyle en Rich trokken eveneens alles uit de kast om zich lekker te laten horen. De stijl van de muziek is vanuit de basis stevige thrash, gecombineerd met cleane zang zoals we die kennen van Fear factory, chaotische passages a la Devin Townsend en de gladheid van Soilwork. Onverwachte kracht en heftig enthousiasme werden het publiek in gebombardeerd. Dit smaakt naar meer… [Renée]

Voor Communic komt aardig wat publiek kijken. Dat is op zich niet zo gek natuurlijk wanneer je als band twee prima cd’s in korte tijd aflevert. Daarnaast is dit trio nog niet zo vaak op de podia te aanschouwen geweest, dus we zijn erg benieuwd. De band heeft in het begin wat problemen met een wegvallend gitaargeluid maar een andere microfoon voor de versterker doet wonderen. Het navolgende Communication Sublime kan al op wat meer bijval van het publiek rekenen. Tussen de nummers door wordt er weinig gepraat. Rustpuntje in de set is Waves Of Visual Decay. Het navolgende Conspiracy In Mind hakt er lekker in. Je zou niet zeggen dat al dit geweld door een driemansformatie geproduceerd wordt. De keyboards worden niet gemist (staan wel op de cd) en de breaks en aparte maatsoorten en ritmes worden als het ware zonder veel moeite uit de mouw geschud. Qua presentatie is het hier en daar wat stijfjes maar zo vaak hebben ze nog niet op het podium gestaan en het gaat uiteindelijk toch om de muziek en daar zit het meer dan goed mee! Een band om in de gaten te blijven houden.Ze zijn binnenkort te zien op het Progpower festival in Baarlo: kijken dus! [Jaco]

Na Communic is het de beurt aan de Duitse lieden van Knorkator. Al voordat het optreden begint, weet ik al dat er het één en ander aan mafs gaat gebeuren gaat. O.a. de thema’s van The Flintstones en Ghostbusters schallen over het veld en menig festivalganger rept zich naar het podium. Verflucht Und Zugenäht zorgt voor een deinende massa vooraan bij het podium. Volgens zanger Stumpen kan dat nog wel meer want 2000 van de 20.000 mensen is wat te weinig. Hier en daar is het wel erg flauw (poepgeluiden door microfoons maken bijvoorbeeld) maar soms ook weer erg grappig (de toetsensolo, die van band komt maar zogenaamd met de voeten wordt gespeeld) of het drumstel,.dat bestaat uit een soort van vuilnisbak met kapot bekken erbovenop. Ook de kleren zijn prachtig. Tuinbroeken met fel gekleurde sliertjes die later plaats maken voor felgekleurde Betty Rubble (The Flintstones) rokjes. En dan zeggen ze dat Duitsers geen humor hebben? Knorkator bewijst het tegendeel. Ze omschrijven hun muziek zelf als ‘Tanzmuzik’. Ondanks dat je het allemaal niet te serieus moet nemen zit de vaart er goed in. na een Boney M cover en Wie Werden kan de band in rare outfit het podium met opgeheven hoofd verlaten en is het rennen naar de merchandise tent voor een ‘Kurz Und Klein’-boxershort van deze band. [Jaco]

Dat er veelzijdig werd geprogrammeerd was op de donderdag al direct duidelijk. Zo was er tijdens het verdwijnen van de zon tijd gemaakt voor een blackmetal show van Satyricon. Na een enorm Duits bierfeest van Knorkator dienden we onze boze gezichten tevoorschijn te toveren voor de anti-christelijke geluiden uit Noorwegen. Een flinke bende fans heeft zich tegen de hekken gedrukt, maar aanvankelijk lijtk er het één en ander mis te gaan. Er wordt geklooid met microfoons, wat het nodige gefluit van het publiek veroorzaakte. Wanneer de band het nummer Now, Diabolical inzet lijkt het even goed te gaan, maar helaas moest er wederom wat veranderen aan de sound: De keyboardgeluiden waren nauwelijks te horen en de stem van zanger Sigurd “Satyr” viel bij vlagen geheel weg. Nu moest het toch echt gaan gebeuren: de zon verdween langzaam, het publiek werd kalmer en eindelijk kunnen we spreken van een daverend ‘echt begin’ van de show. “Let’s hold the peace for a Moment Of Clarity.” Duistere melodieën, lekker gitaarwerk en geweldige blasts brengen de fans tot leven, maar het uiterste is overduidelijk nog niet bereikt. Door de geluidsproblematiek vielen er te lange stiltes tussen de nummer en pas later in de show vindt meneer Satyr de manier om de boel op stang te jagen: de fans kregen hun portie aandacht door onder druk gezet te worden om mee te zingen en door men te vragen extra te bruut te willen kijken zodat er een foto van het publiek gemaakt kon worden (deze zal gebruikt worden voor op de cover van een groot magazine). Aandacht doet blijkbaar een hoop, want nadat K.I.N.G wordt ingezet gaat men zowel op het podium als in het publiek helemaal los. Aanvankelijk dus wat geluidstechnische missers, maar de show bezat een heftige ommekeer, waardoor we toch nog kunnen spreken van een overweldigend optreden. [Renée]

Zoals verwacht is het bij Sodom behoorlijk druk. Deze Duitse band blijft onverminderd populair in eigen land. Voordat de band opkomt, zijn de ‘Tom’s’ en ‘Sodoms’ uit vele monden te horen. Open je dan je optreden met Die Stumme Urse en speel vervolgens Outbreak Of Evil en je hoeft je als band geen zorgen meet te maken over de rest van je optreden. De nummers worden in tpyische Tom-stijl aangekondigd d.w.z. eerst een woord van je titel noemen en het publiek de rest laten roepen de rest en dat nog een paar keer herhalen om dan vervolgens nog een keer de gehele titel te noemen. (Tom: Napalm! publiek: in the morning. Tom: Napalm! publiek: in the morning Tom: Napalm In The Morning!. Deze manier van aankondigen gaat me wel een beetje vervelen maar dat hoort bij een Sodomshow he. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste crowdsurfers van de dag over het publiek heen surfen. Hier en daar doet de band wel aan Motörhead denken en om dat te benadrukken speelt de band hun eigen versie van Ace Of Spades. Witching Metal, Ausgebombt en Es Gibt Kein Bier (gelukkig nog wel), maken het publiek nog gekker en als je dan afsluit met Remember The Fallen kan ik ondanks de lange reis en me brak voelend ook niet stil blijven staan. Tom en co kunnen met een gerust hart het podium verlaten, wetende dat ze nog lang niet afgeschreven zijn. [Jaco]

De laatste band van de dag is de band, die behoorlijk wat teweeg heeft gebracht in songfestivalland: Lordi. Dat het meedoen aan die wedstrijd geen verkeerde keuze is geweest voor de band, blijkt wel uit het feit dat het bomvol is op het veld en ook de fotopit is vergeven van de mensen. Een mannetje of tachtig schat ik, dat daar vooraan voor het podium stond met camera, zich niet meer kon bewegen door de drukte aldaar en maar moest proberen vanaf de plek waar ze vaststonden een paar foto’s te maken. Daarnaast ook nog twee camera figuren van één of andere tv zender dus de ster van Lordi is monsterlijk groot aan het worden. Na het special report wordt de Bringing The Balls To Rock ingezet. Met een behoorlijke stoot vuurwerk tijdens de eerste tonen nemen de monsters bezit van het podium. De band beschikt over een opvallend goed geluid. De instrumenten onderling staan goed in balans t.o.v. elkaar. Frontman Lordi heeft tijdens sommige nummers wat attributen beet zoals een pop en een kettingzaag, die niet mogen ontbreken bij een horror-rockshow. Blood Red Sandman, My Heaven Is Your Hell, ontpoppen zich als behoorlijke meezingers. Hier en daar zijn de songs wel wat gelikt en lijkt het wel of ik de invloed van Desmond Child (o.a. Alice Cooper) terughoor in sommige koortjes en refreintjes. Het is vooral een erg leuk schowspel en muzikaal staat het allemaal best. Alleen de vette gitaarsolo’s, mis ik een beetje. Daar waar Kiss en Alice Cooper het één en ander een meerwaarde weten mee te geven door zo’n inbreng, mis ik dat hier wel. Een show krijgen we echter wel en het draait bij Lordi natuurlijk om die combinatie van spel en show. Na de singles Would You Love A Monsterman? en Hard Rock Hallelujah verlaten deze uit de hel afkomstige gedrochten het podium en de komende tijd zullen we zeker nog vaker van hen horen. Daar ben ik heilig van overtuigd! [Jaco]