1 & 2 oktober 2005 JC Sjiwa, Baarlo
Progpower is een grote uitzondering in het festivalwereldje: een aparte locatie, een grote naam, klein festival met in verhouding veel internationale interesse. Liefhebbers van kwalitatief gitaarwerk kunnen hun lol op! En nee: Epica is geen prog, goh. De organisatie legde vooraf al uit waarom deze keuze is gemaakt. Helaas is programmeren geen eitje en hebben behoorlijk wat bands het lef om onbetaalbare gages te vragen. Dus dan was het dit jaar toch wel weer een nette verzameling bands gedurende het eerste weekend van oktober. Het meerdaagse festival, waar mensen veelal verblijven in bungalows en hotels, is anders. De sfeer is omgelooflijk relaxed. En dat is best wel een keer fijn: Niet alleen maar gelal en ‘Slayer-geroep’ om je heen, maar ook orde, rust en de mogelijkheid om interessante gesprekken te voeren.
Vrijdag 30-09-2005
Vlak nadat Progpower de promotie van editie 2005 startte veranderde deze band haar naam in Earth Pulse om de simpele reden dat er meerdere bands de naam Timeline dragen. Rene kondigde deze band aan als ‘plaatselijke band,’ waarbij mijn verwachtingen engszins daalden. Wat je natuurlijk niet verwacht als de band op bovengenoemde manier wordt aangekondigd is hoogwaardig, zeer uitdagend gitaarwerk. Wat nou ‘bandje uit de regio?’ Progbands hebben een veel voorkomende zwakheid: de zang. Tijdens de eerste nummers van de show klonk de zang niet overweldigend, maar nadat de zanger aangaf zichzelf niet te kunnen horen steeg de kwaliteit van zijn vocalen, dit kwam fantastisch over het opvoerende drumwerk met de daaropvolgende tegendraadse gitaarpartijen heen zetten. Eén van de weinige bands op Progpower dit jaar waar het begrip ‘technisch’ wel op zijn plaats is. [Renée]
Het Italiaanse Mind Key, dat overigens op cd een stuk progressiever klinkt (luister naar het album Jouney Of a Rough Diamond uit 2004) gaf de mensen in de zaal met de nodige vooroordelen over Italianen enige bevestiging voor de stereotyp Italiaan. Deze heren gingen voornamelijk voor een ietwat patserig showspectacel en speelden met de tot in de details bijgewerkte sikjes, baardjes en bakkebaarden hun set. Wat me al vrij snel opviel was de voorkeur van drummer Andrea Stipa voor het gebruik van halve slagen, dat kan best iets toevoegen, maar dit werd vrij voorspelbaar. ‘Voorspelbaarheid’ lijkt mij een term die we Progpower niet graag tegen komen. Mind Key speelt een mix tussen heavy Metal (Ik heb zo mijn vermoedens dat zanger Elio Fierro een flinke Savatage-liefhebber is) en zwaardere (nee: nét geen heavy) rock. Alhoewel de zang vrij gevarieerd was (een redelijk goede power-stem tot een Tom Arayaanse schreeuw) maakten de tussenpassages in de nummers het geheel saai, precies zo’n ‘Italiaans’ iets waar de zanger zijn best doet zo leuk en stoer mogelijk te bewegen voor het publiek. Als dit beperkter was geblevenhadden we met z’n allen wellicht iets meer waardering voor de muziek zelf gehad. [Renée]
Na dit weekendje zijn collega Gio en ik speciale dank verschuldigd aan Taxi Bedrijf Peeten uit Baarlo. Voor aanvang van de pre party die ondergetekende op geen enkele voorwaarde wilden missen wat het noodzakelijk om na het avondje pas naar onze accomodatie te gaan. Gio kwam vanuit België, laat arriveren was dus de enige optie. Door een misverstand konden wij niet terecht en groeide de angst dat wij een nacht mochten doorbrengen op straat… Onze taxi-chauffeur heeft ons toen een slaapplaats aangeboden. Wat een een extreem voorbeeld van gastvrijheid! [Renée]
Disillusion ontpopt zich wat mij betreft tot dé verrassing van de dag. Aanvankelijk stoor ik me nogal aan de vreemde zang, die constant clean naar grunt overschakelt, maar naarmate de set vordert blijkt alles in het plaatje te passen. De band heeft een brede sound en toont zich zeer geoefend in de kunst van het dynamiek creëren. Ook heeft de band een zeker charisma die het publiek erg aanspreekt. De nochalante, soms grappige manier waarop zanger Vurtox de nummers aankondigt, mist zijn werking niet. Muzikaal heeft de band zijn zaakje prima voor elkaar. Door bass en keyboards op band te zetten, is de kans op een helder geluid sowieso veel groter. Maar er is meer! Laag voor laag bouwt men spanning en sfeer op, wat soms resulteert in minutenlange instrumentale passages die evenwel niet gaan vervelen. De instrumentale apotheose waarmee de band afsluit spreekt dan ook echt tot de verbeelding. Hier gaanwe meer van horen. [Gio]
De tweede band van de dag, Anubis Gate, wordt een stuk lauwer ontvangen. De band maakt een wat makke indruk. Hebben ze net zwaar getafeld? Hebben ze schrik voor het publiek? In ieder geval slaat de vonk nergens over. De zanger, die wel lijkt weggelopen te zijn uit een oude videoclip van The Rembrandts, overtuigd allesbehalve en ook muzikaal is het allemaal niet veel soeps. Anubis Gate weet zijn sound niet uit te diepen en van enige dynamiek en/of spanning is dan ook geen sprake. De weinige momenten waarop de band wel weet te overtuigen zijn de schaarse passages waar aan samenzang wordt gedaan. Als de band vooruit wil, raad ik ze dan ook aan vooral dit uit te werken… én misschien moeten ze dan ook maar meteen een andere zanger gaan zoeken, want die gozer heeft momenteel echt het charisma van een lege bloempot. Prog, zeg je? Niks van! Het enige wat ik hoor is een rommelige rockband met hier en daar een tempowisseling die nergens toe leidt. En dat is niet meteen de definitie van spannende prog. [Gio]
Een verrassing in het programma was het Finse Throes Of Dawn, de band prefereert een omschrijving van ‘Dark Metal,’ maar de term ‘gothic’ is wellicht meer op zijn plaats. Muzikaal valt er weinig te klagen, maar of dit iets was waar de progpower bezoeker op zat te wachten betwijfel ik. Natuurlijk is programmeren geen gemakkelijke klus, maar het verwachtingspatroon wordt wel degelijk anders wanneer je je oriënteert.. Deze band bracht de afgelopen jaren namelijk vier albums uit, die ver afwijken van de hoe de band het live doet. Over ‘beter’ of ‘slechter’ zal ik het liever niet hebben, maar het was daadwerkelijk ‘anders.’ Ik sprak zanger Henri Koivula nog even na het optreden en hij begon zelf al over het feit dat Progpower niet dé plek was voor zijn band om te komen spelen. Genoten heeft de band zeker, maar de Finse heren hebben goed aangevoeld dat het niet helemaal passend was binnen het programma. De grote misser was het niet functioneren van de tapes, waarop keyboradpartijen stonden, hierdoor vielen er tussen de nummers door lange stiltes. Als ik de band beoordeel binnen hun eigen genre heb ik een veel positievere kijk op hun show. Het bereiken van een duistere sfeer binnen de muziek stond niet centraal, maar de kwaliteit van de muziek, dat is wellicht de druppel geweest waarom deze band een show kreeg op dit festival. Binnen de gothicwereld moet deze band haast wel een topact zijn, want voor hun speeltechnieken weet ik erg veel waardering uit de kast te toveren! [Renée]
Hoogtepunt van de dag is wat mij betreft Orphaned Land. Dat velen speciaal voor hen zijn gekomen, kon je nadien merken aan de grote hoeveelheid t-shirts en cd’s die de band aan de man wist te brengen. Hoe kan het ook anders? De oriëntaalse prog-metal uit Israël klinkt zo authentiek en vloeiend dat het je onmogelijk koud kan laten. Ze waren ongetwijfeld de tot dan toe strakste band van de dag en ze hebben nu eenmaal een uniek geluid waarbij bezwerende zang en een subliem gevoel voor melodie centraal staan. Het publiek gaat dan ook reeds bij de eerste tonen volledig uit z’n dak. Wanneer midden in de set Paul van Thanatos ook een stukje komt meebrullen, zie je echt de spelvreugde van het podium spaten. Zanger Kobi weet dan ook echt iets toe te voegen met zijn performance en dat kunnen maar weinigen. Afsluiten doet de band met het speciaal voor Prog Power ingestudeerde “Een eigen huis” van René Froger (en dat voor een band die de Nederlandse taal helemaal niet machtig is!) en na de toegift (publieksfvoriet Nora El Nora komt nogmaals voorbij) overheerst bij mij echt een gevoel van euforie. Geniale band! [Gio]
De laatste ‘echte prog’ van festivaldag één: Green Carnation. Ik was erg moe en kon al bijna niet meer op mijn benen staan. Ik ben toch gebleven, want ik wilde deze band niet aan me voorbij laten gegaan. Achteraf ben ik maar weer blij dat ik die beslissing heb genomen. De band die min of meer voortkwam uit In The Woods stelde ons bloot aan een razende, rockende en vooral zeer diverse show. De muziek van Green Carnation wordt ook wel ‘neo-progressive’ genoemd, dit manifesteerde zich voornamelijk in de catchy melodieën en de bijna ondenkbare variatie binnen de nummers.Vrijwel iedereen had de nodige biertjes al gedronken, die versterkte het gedrag van het publiek, wat dan ook niet meer dan verdiend was. Zelfverzekerde zanger Kjetil wist op een hele goede manier te communiceren met het publiek en speelde op ons in. Hij vertelde ons dat de band moeite had gehad met het in elkaar draaien van een setlist. De vraag “Wat zouden ze willen?” hadden de bandleden elkaar meerder malen gesteld en daarom was de setlist een dubbele geworden. “Willen jullie meer heavy stuff? Dat kunnen jullie krijgen!” Zo was de keuze snel gemaakt en confronteerde de band ons met Purple Door, Pitch Black van het laatste album The Quit Offspring, ook zo’n fantastisch in elkaar nummer dat er lekker hard aan komt walsen. Kjetil was lekker in vorm, ging steeds verder op in zijn positie en bereikte een flinke intensiteit met zijn stem. Centraal stonden tijdens het optreden de extreme variatie en muzikale spanningsbogen. Wat hebben we mogen genieten! [Renée]
Op het moment dat Epica het podium had moeten opstappen beginnen ze pas aan een tergend lange soundcheck, waardoor het publiek ruim 20 minuten langer moet wachten. Niet dat die soundcheck veel heeft uitgemaakt trouwens. In de eerste nummers is de zang van Simone nauwelijks te horen. Het enige wat we qua zang horen zijn de blije koortjes op band en de nichterige would-be-grunt van gitarist Mark. Het publiek reageert dan ook vooral afwachtend en komen de handen alleen op elkaar als de band daar uitdrukkelijk om vraagt. Een euvel dat later in de set echter wordt goedgemaakt. Het publiek komt los en het dak gaat er dan ook echt af. Verderop in de set vraagt men het publiek of ze een echt oud nummer willen horen. Toch knap voor een band waarvan het debuut amper twee jaar oud is. Enfin, het moge duidelijk zijn dat dit niet mijn ding is, maar dat het (jongere) publiek daar anders over denkt moge ook duidelijk zijn. Persoonlijk haak ik af als muzikanten mekaar gaan opgeilen op het podium, maar er is blijkbaar een markt voor, getuige de drukbezochte merchandise-stand. Ongetwijfeld een prima band binnen het gothic-metal genre (Het was toch PROG Power?), maar ik word er warm nog koud van. [Gio]